H ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Μερική απασχόληση. Το 1993 η Bank America Corporation ανακοίνωσε τη μετατροπή 1.200 θέσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής. Προοπτική, οι 6 στους 10 εργαζόμενοι να απασχολούνται λιγότερες από 20 ώρες την εβδομάδα, με αντίστοιχη μείωση των παροχών. H αρχή έγινε... (από το «Τέλος της εργασίας» του Τζ. Ρίφκιν).
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Η Μικρή Χώρα στο Σκοτάδι
Πριν από 1 χρόνια
12 σχόλια:
H Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήταν εκείνη που αντικατέστηεσε την έννοια "φτώχεια" με την έννοια "κοινωνικός αποκλεισμός". Στην ανεπτυγμένη Ευρώπη ηχούσε αρνητικά η έννοια και, κυρίως, η παραδοχή ότι υφίσταται φτώχεια. Ο κοινωνικός αποκλεισμός επιλέγηκε από τους γραφειοκράτες των Βρυξελών (οι κοινωνικοί επιστήμονες που θρέφονται από τα προγράμματα της ΕΕ απλώς άκριτα ακολούθησαν) σαν μια πιο ήπια και περισσότερο ασαφής έννοια από εκείνη της φτώχειας. Εν τέλει αποκλεισμένοι από κάπου μπορεί να είναι οι πάντες. Και όταν μια κατάσταση αφορά τους πάντες (αν και με διαφορετικό τρόπο) τότε δεν συνιστά κοινωνικό διακύβευμα. Κοινωνικό διακύβευμα είναι όμως η φτώχεια - απόλυτη και σχετική, που αποτελούν και τις δύο κύριες διαστάσεις της. Απόλυτα φτωχοί είναι όσοι δεν μπορούν να εξασφαλλίσουν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους και τη φυσική τους αναπαραγωγή. Σχετικά φτωχοί είναι όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες που προκύπτουν από τον ισχύοντα κάθε φορά τρόπο ζωής - τον "εθνικό τρόπο ζωής" σύμφωνα με τη διατύπωση του θεωρητικού και ερευνητή της φτώχειας καθηγητή Τownsend. Φτωχοί είμαστε λοιπόν σε σχέση με τους γύρω μας και υπό αυτήν την έννοια η σχετική φτώχεια είναι πάντοτε μια κατάσταση "σχετικής αποστέρησης".
Την πραγματική φτώχεια θεσμικά δεν θα την εντοπίσουμε ποτέ, τόσο γιατί τα επίσημα-ποσοτικά όρια που θέτουν οι σχετικές υπηρεσίες είναι χαμηλά, όσο και γιατί οι φτωχοί, που δεν επιθυμούν να στιγματιστούν κοινωνικά, δεν θα δηλώσουν ποτέ επισήμως (δηλ. στους αρμόδιους θεσμούς) ότι στερούνται υλικών μέσων και δεν μπορούν να συμμετάσχουν στον εθνικό τρόπο ζωής - εδώ φαίνεται και η διαφορά φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Πάντως τους σκοτεινούς αριθμούς της φτώχειας και, άρα, το εύρος των πραγματικά φτωχών δεν θα εντοπιστεί από κανέναν ΟΑΕΔ. Υπολογισμοί κοινωνικών ερευνητών λεν ότι όσοι είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι φτωχοί (δηλ. όσοι παίρνουν επιδόματα κοινωνικής βοήθειας από το κράτος, την εκκλησία κλπ.), άλλοι τόσοι είναι και οι μη καταγεγραμμένοι.
Ομάδες υψηλού κινδύνου από τη φτώχεια δεν υπάρχουν πια. Στις κοινωνίες της εξατομίκευσης όλοι μπορεί σε κάποια στιγμή του βιογραφικού τους κύκλου να βιώσουν τον κίνδυνο της φτώχειας. Προστασία από τη φτώχεια δεν προσφέρει η νεότητα (πόσοι πολύ νέοι δεν έχουν καν μπει στην αγορά εργασίας), ούτε το φύλο (η φτώχεια δεν είνα μόνο γένους θηλυκού όπως κλαψουρίζουν ορισμένες φεμινίστριες), ούτε το μορφωτικό επίπεδο - επισόδια φτώχειας ή, έστω, αλλαγής προς τα κάτω του κοινωνικού στατους, μπορεί να υπάρξουν σε πολλές βιογραφίες σήμερα βολεμένων. Για όσο καιρό η "ευελιξία" θα είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει την αγορά εργασίας, η περιπλάνηση σε μια τέτοια αγορά εργασίας θα χαρακτηρίζει τη θέση των εργαζομένων σε αυτήν, ανεξαρτήτως πόσο ψηλά και σταθερά νιώθουν ότι βρίσκονται σε μια δεδομένη στιγμή ή χρονική περίοδο. Τα πράγματα αλλάζουν και η περιπλάνηση στην αγορά εργασίας δημιουργεί πλάνητες, δηλαδή άτομα με ρευστές επαγγελματικές και άλλες βιογραφίες.
Θεσμικό δίχτυ προστασίας δεν υπάρχει. Ας φροντίσει ο καθένας μόνος του να χειροτεχνήσει τη βιογραφία του - να φτιάξει τα αποθέματά του, υλικά και ψυχικά. Γι'αυτό εκείνο που χρειάζεται είναι να γίνει καπάτσος, όπως λέει ο Μπεκ, δηλαδή να τα βγάζει πέρα και έτσι και αλλιώς, να γίνει και ο ίδιος ευέλικτος. Πάντοτε μια εναλλακτική στάση ζωής βοηθά για την κατάκτηση μιας τέτοιας ευελιξίας.
Βλ. Μπεκ και Ζιγκλερ, Μια Ζωή Δική Μας. Περιηγήσεις στην άγνωστη κοινωνία που ζούμε, Νήσος.
χμμμ...αριστερά πράγματα φιλε ανωνυμε...Δεν ειναι ευκολο να διαφωνήσω ,αν και θα τόθελα- περισσότερο για την οσμή του μονόδρομου πίσω απο τις γραμμές σου.Στη μετανεωτρικότητα ολα ειναι σχετικά (ποιός θα διαφωνήσει;).Πάντως δεν κατάλαβα αν συμφωνείς ή οχι στη διαπιστω ση οτι νεες ομάδες οπως αυτη των 45+ με ιδιαιτερα υψηλή εξειδικευση ακούνε τον σχετικό ηχο στην πόρτα τους-περισσοτερο απ' οτι μια δεκαετία πρίν.
φιλε ανωνυμε/η...
δεν με ενόχλησε η κριτική.Αντιθετα μάλιστα,ιδιως οταν ειναι συγκροτημένη οπως η δική σου.Τα περι "αριστεράς" ηταν μάλλον ενδειξη οικειότητας παρα απαξίωσης.Και βεβαια δεν θεωρώ οτι γραφοντας για τους "45άρηδες" καταφερα ενα συντριπτικό πλήγμα στον αόρατο πλη υπαρκτό εχθρό.Στη δημοσιογραφία χρειάζονται αιχμές και στα συγγράμματα γενικεύσεις.Αλλά ειναι κάτι που με ενοχλεί -διαφωνώ- στην προσέγγισή σου:Οι αφορισμοί οι οποίοι τελικά οδηγούν μεσω απαξιωσης των επιμέρους προσπαθειών σε δόγματα περι ανατροπής "του όλου".Σ' αυτές τις πορείες χάνεται συνήθως το πρόσωπο...Και τα προβλήματα εκτός απο μηχανισμούς και αιτίες εχουν και θυματα. Και αυτά στις ενστάσεις θέλω να εχουν φωνή.Η στηλη δεν ειναι προπτυχιακό ή μεταπτυχιακό πρόγραμμα ,αλλά ρεπορτάζ...Βεβαια μπορεί και να κάνω λάθος...Εχεις δικιο για τη βιβλιογραφική παράλειψη(δεν ηταν η μόνη) αλλά στο info παραπέμπω σε βιβλία που εχω διαβάσει ή ξεφυλλίσει και οχι σε οσα κυκλοφορούν
Αγαπητέ μου φίλε,
όλα από ένα ρεπορτάζ ξεκινούν...
Και τα βιβλία, τα συγγράμματα, οι έρευνες, ανάπτυξη ενός κάποιου ρεπορτάζ ή συμπύκνωση -με μια μεθοδολογία- ενός συνόλου ρεπορτάζ αποτελούν. Εγώ εκτιμώ πολύ το ρεπορτάζ, γιατί μου δίνει αφορμή για σκέψη και νέα θέματα δουλειάς. Εσύ, ωστόσο, μου φάνηκε σαν να υποτιμάς τα συγγράμματα, στα οποία πάντως συστηματικά παραπέμπεις. Συνδέεις το ρεπορτάζ σου με συμπυκνωμένη γνώση - αν η γνώση αυτή είναι αποξενωμένη από την πραγματική ζωή, όπως φαίνεται να μου λες, τότε ποιος ο λόγος που κάνεις αυτή τη διασύνδεση?
Πάντως, κάθε ρεπορτάζ ππροκύπτει μέσα από μια διαδικασία επιλογής - επιλέγει, όποιος το υπογράφει, να αναδείξει κάτι, άρα, την ίδια στιγμή, να παραμελήσει κάτι άλλο - έστω κι αν γίνεται ασυνείδητα η παραμέληση αυτή.
Μια τέτοια επιλογή, επίσης, δεν είναι απαραιτήτως αντιπροσωπευτική ούτε καν χαρακτηριστκή. Έχει, μπορεί να έχει και συνήθως έχει, στοιχεία αυθαιρεσίας, έστω και μη εσκεμμένης. Το ξέρεις, γιαυτό και στη συνέχεια παραπέμπεις σε συγγράμματα, στη γνώση του ειδικού (ή του "ειδικού", όπως ο πολύς κ. Ρίφκιν - προσπερνάς το σχόλιό μου γι αυτόν!), για να περιορίσεις αυτή την αυθαιρεσία, απέναντι στους αναγνώστες σου, φαντάζομαι και απέναντι στον εαυτό σου.
Δεν προσεγγίζεις, λοιπόν, τις βιογραφίες (λ.χ. των 45άρηδων ή ενός συγκεκριμένου 45άρη), δηλαδή την πραγματική του(ς) ζωή με το ρεπορτάζ σου, αλλά προσεγγίζεις εκείνες τις βιογραφίες που με τα κριτήριά σου έχεις επιλέξει. Το δικό σου βίωμα, οι γνώσεις σου, ο εργοδότης σου κλπ. φτιάχνουν, λοιπόν, την επιλογή σου/τις επιλογές μας. Μη μου την παρουσιάζεις την επιλογή αυτή, λοιπόν, ως αυθεντική ή αυθεντικότερη της δικής μου ή κάποιου άλλου - είναι απλώς μια δική σου επιλογή - σεβαστή, ενδιαφέρουσα, αλλά μια επιλογή.
Υπ' αυτήν την έννοια, ένα ρεπορτάζ δεν είναι πιο κοντά στην "αληθινή" ζωή από ό,τι είναι ένα σύγγραμμα, μια έρευνα, ένα βιβλίο.
Αυτό που διακρίνει το ρεπορτάζ στα Μέσα από το "ρεπορτάζ" στην έρευνα (προπτυχιακού ή μεταπτυχιακού επιπέδου, όπως με κάπως απαξιωτικό τόνο αναφέρεις, ή μου φάνηκε...?) είναι οι επιδράσεις τους στο κοινό. Το κοινό των Μέσων είναι μεγαλύτερο και πλουραλιστικότερο από το κοινό των βιβλίων. Μπορεί να δημιουργήσει στάσεις και προτεραιότητες - το ρεπορτάζ σου με τη θεματολογία του "λέει στον κόσμο το θέμα πάνω στο οποίο θα σκέφτεται", πράγμα εξαιρετικά σημαντικό. Αλλά το πώς θα σκέφτεται, δηλαδή τις απόψεις και αντιλήψεις του κοινού/τις αντιλήψεις και απόψεις μας, αυτές τις διαμορφώνουν τα "ρεπορτάζ" των βιβλίων - εννοώ η συμπυκνωμένη γνώση. Αυτά...
ΥΓ 1
Εγώ ήμουν συγκεκριμένη. Ρώτησες τι σκέφτομαι για την αποπτώχευση των 45άρηδων με διδακτορικό και σου απάντησα συγκεκριμένα. Εσύ απέφυγες την ανταπάντηση.
ΥΓ 2
Με τη φτώχεια ασχολήθηκα όταν τυχαία έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο "Οι άνεργοι του Μαριεντάλ" - αναφέρεται σε αποπτωχευμένους στο χωριό Μαριεντάλ - έξω από τη Βέννη, που το 1930-31 είχε 99% ανεργία και φτώχεια. Στο βιβλίο-έρευνα παρουσιάζεται το "ρεπορτάζ" που έκανε μια ομάδα κοινωνικών επιστημόνων που εγκαταστάθηκε στο χωριό επί εβδομάδες. Το κείμενο είναι συγκλονιστικό - επίτρεψέ μου να πω συγκλονιστικότερο από όλα τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ. Οι συγγραφείς του έγιναν αργότερα -και δικαίως- πολύ διάσημοι ερευνητές της κοινωνικής συμπεριφοράς σε ΗΠΑ και Ευρώπη και επηρέασαν πολύ την έρευνα της κοινωνικής συμπεριφοράς.
ΥΓ 3
Οι πιο κοινωνικά ανθεκτικοί είναι οι φτωχοί. Η συμπεριφορά τους αλλάζει δύσκολα. Δεν αποδυναμώνουν τη δημοκρατία ή τον κοινωνικό ιστό, όπως λένε διάφορα κλισέ. Αυτό το κάνουν οι ανασφαλείς¨- όσοι φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους ή το στάτους τους, διακατεχόμενοι απόπ φόβους πραγματικούς ή φανταστικούς ή δυνητικούς.
Να μια ιδέα για ρεπορτάζ - να έβρισκε κανείς πρόσωπα φτωχών και πρόσωπα ανασφαλών ως προς τα εργασιακά τους ατόμων και να συνέκρινε τις βιογραφίες, τις στάσεις και τη συμπεριφορά τους.
Σόρι και πάλι για την κριτική - το γράφω αυτό γιατί διαισθάνομαι μια κάποια δυσαρέσκεια - μπορεί βέβαια και να κάνω λάθος!
Καλή μου φίλη,
εχω την αισθηση οτι αυτη η εξαιρετική κουβέντα οφείλεται σε δυο παράλληλους μονολόγους.Ισως φταίω για την προχειρη-πρωτη- απάντησή μου(το εννοώ,το κατάλαβα).Δειγμα πρωτης παραλληλης συζήτησης:Εγραψα για τη διαφορά ρεπορτάζ(προφανως σε εφημερίδα) και συγγραμμάτων(προφανως πανεπιστημιακών).Απάντησες οτι ολα ξεκινούν απο ρεπορτάζ.Μα προφανως,αν θες ολα ξεκινούν απο τους νευρωνες του εγκεφάλου.Και βεβαια αρχη ολων η επιλογή-επομένως και ο αποκλεισμός οσων δεν επιλέγουμε.Και σαφως τα προσωπικά βιωματα μετέχουν στη διαδικασία.Αραγε που ολα τα ανωτέρω δεν μετέχουν;Στα συγγράματα;
Το οτι οι επιδράσεις των μέσων στο κοινο -οπως γραφεις- ειναι μεγαλύτερες τι τελικά σημαίνει;
Φοβάμαι οτι πίσω απο τις κουβέντες σου κρυβεται μια(δυστυχως συνηθισμένη) απόρριψη-πιθανως λόγω ευαισθησίας- στα ΜΜΕ.Π.χ αν διάβασες προσεκτικά θα εβλεπες οτι παρέπεμψα στον Ριφκιν διότι εκεί διάβασα για τον "τογιοτισμό".Ειναι τόσο κακό αυτό;
Συγχωρησέ με αλλά θα επιμείνω:Ο καθένας δικαιούται να επιλέγει οπτική γωνία (και να ασκεί την κριτική του για τις επιλογες του αλλου),αλλα ειναι-νομίζω- λάθος να τις ακυρωνει.Ξερεις, βία μπορεί να ασκηθεί και απο την (απόλυτη;) γνωση.
Τέλος,σαφως δεν απαξιωνω τα συγγράμματα.Το αντίθετο,προσπαθω(επειδή το πιστευω,οχι μεταφυσικά αλλά με ρεπορτάζ)να τα κανω γνωστά στον΄οποιο κόσμο απομένει στις εφημερίδες .Επίσης εκτιμώ οτι δίνουν (τουλάχιστον) κυρος σε μια εφημερίδα ή σ'ενα αρθρο.
Γραφεις για το Μαρειντάλ.Στείλε μου περισσότερα στοιχεία.Αλλά μην κανεις το λάθος να το συγκρίνεις με ολα τα κειμενα των ΜΜΕ.Διότι δεν τα εχεις διαβάσει ολα(ή ναί;) και επιτρεπεις να σε χαρακτηρίσουν ως απόλυτη.(θα σου συνιστούσα να διαβάσεις τα καταπληκτικά ρεπορτάζ του Καπισίνσκι απο την Αφρική).Και δευτερον διότι τα ΜΜΕ δεν γραφουν βιβλία.Μονο την ιστορία.
Οσο για την ανταπάντηση περι 45άρηδων που ισως την απέφυγα οπως λές, ειλικρινά τι να απαντήσω;Οτι τους βλέπω ολο και πιό συχνά δίπλα μου;Μετα απο 18 χρόνια μαχιμης και οχι κοσμικής δημοσιογραφίας να κάνω τόσο λάθος;ή μηπως αυτο που τελικά βλέπω κανει τοσο κακό στο (μη προβαλλόμενο) ολον;Φιλη μου ειλικρινά διατελώ σε πλήρη συγχιση απο την ευρυμάθειά σου αλλα και απο κάτι αλλο που δεν καταφέρνω να εντοπίσω.Απο την οργη σου;Δεν ειμαι ακριβως σιγουρος.
Φίλε μου καλέ,
μάλλον το έγραψες σωστά - τα σχόλια ήταν περισσότερο μονόλογοι - αν και αυτό που προσπάθησα ήταν να σε διαβάσω όχι μέσα από τις γραμμές σου, αλλά κάτω από αυτές και μεταξύ τους. Μια αναλυτική ανάγνωση επιχείρησα - ίσως το αποτέλεσμα να μην ήταν επιτυχημένο.
Πάντως, το Μέσον, στην προκειμένη περίπτωση το βήμα αυτό, μπορεί να είναι δίαυλος επικοινωνίας, αλλά αυτήν την αποκαθιστούν τα πρόσωπα - εάν και εφόσον...
Δεν φταις εσύ αλλά εγώ που δεν ανέπτυξα όπως έπρεπε το ζήτημα της "εξατομίκευσης". Να διευκρινίσω,λοιπόν, ότι αποστρέφομαι -προσωπικά και θεωρητικά- τις γενικεύσεις. Γράφοντάς σου ότι από τη φτώχεια όλοι ειναι θιγόμενοι, αυτό το "όλοι" δεν αφορά ομάδες, τάξεις κλπ., αλλά βιογραφίες. Και αυτό υπό την έννοια ότι βιογραφικά επεισόδια φτώχειας μπορεί να συμβούν σε πρόσωπα κάθε ομάδας, τάξης κλπ., χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κάθε ομάδα και τάξη συνολικά θα βιώσουν μια τέτοια "μοίρα". (γιαυτό και παρέπεμψα στο βιβλίο με τίτλο Μια Ζωή Δική Μας - είναι καλό!). Κανένας, με ό,τι αποσκευές κι αν κουβαλά (διδακτορικά, νιάτα, ρώμη...) δεν μένει οπωσδήποτε πια στο απυρόβλητο. Τίποτα δεν είναι αρκετά ή έστω επαρκώς βέβαιο, αλλά όλα είναι πολύ ρευστά - liquid modernity...
Και ο συμβατικά βολεμένος (που κάνει "καριέρα") μπορεί να βρεθεί σε θέση πλάνητα (να γίνει αλήτης, μαρέσει η λέξη πιο πολύ, περιπλανώμενος δηλαδή και μπαγαπόντης - vagabond που λεν και οι αγγλοσάξωνες).
Δε γενικεύω - αν αυτό βγήκε από το σχόλιό μου, τότε το διατύπωσα λάθος. Επίσης, ούτε φοβάμαι ούτε οργίζομαι από τα ΜΜΕ. Υπάρχουν ΜΜΕ που μαρέσουν πολύ (λ.χ. μερικές ευρωπαϊκές εφημερίδες και ένα δυό περιοδικά, αλλά και μερικά ευρωπαϊκά κανάλια, όπως και ορισμένες μεμονωμένες στήλες σε ελληνικά έντυπα!). Απλώς δεν είμαι αφελής -κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον- ξέρω ότι τα ΜΜΕ συμπυκνώνουν δύναμη, με τρόπο πιο άμεσο, πιο ενεργητικό και πιο πολλαπλασιαστικό από τη γνώση. Που και αυτή μπορεί να γίνει κατεξουσιαστική ή και υποεξουσιαστική (δηλ. υπό την εξουσία).
Έχω οργή? Τι είναι η οργή? Προϋποθέτει σχάση/διχασμό για να εμφανιστεί. Άρα όσοι κάτι λίγο έστω αναζητούν βρίσκονται στο προστάδιό της. Πάντως, η παρατήρησή σου και υπό μια αυστηρή αναλυτική έννοια είναι σωστή. Έχω οργή, αλλά δεν είμαι οργισμένη, έχω βρει τεχνικές διαχείρισης της οργής - απλώς μερικές φορές μου βγαίνουν κατά την εφαρμογή και άλλες όχι. Ε, δεν είναι και μαγικές συνταγές οι τεχνικές... Να ξέρεις, το ξέρεις σίγουρα, ότι οργή βγάζεις και συ στα κείμενά σου, γιαυτό και έχουν ενδιαφέρον...
Σε παρακαλώ, μη με ξαναπείς σοβαρά ή αστεία ευρυμαθή, δεν είμαι και το ξέρω. Καλή μνήμη (ακόμη) διαθέτω και κάποια συνδυαστική ικανότητα. Τίποτε άλλο. Ξερόλας, επίσης όχι - ήταν σχήμα λόγου αυτό με τα ρεπορτάζ όλων των ΜΜΕ - σαφώς και έχω διαβάσει πολύ λίγα από όσα έχουν γραφτεί - θα με ενδιέφερε να με παρέπεμπες σε κάποιο site με ρεπορτάζ σαν αυτά που επικαλείσαι.
Για τους Ανέργους του Μαρίενταλ (ο τόνος μάλλον στι γιώτα), πρωτοεκδόθηκαν το 1933- δυστυχώς ελληνική μετάφραση δεν υπάρχει. Το βιβλίο υπογράφουν οι M. Jahoda, P. Lazarsfeld, H. Zeidel. Στην επανέκδοση του 1960, ο Λάτσαρσφελντ σημειώνει - Η βασική ιδέα που διέπει τη δουλειά αυτή είναι ότι η κοινωνική έρευνα χρειάζεται συγκεκριμένο υλικό, που να έχει συγκεντρωθεί με τις κατάλληλες μεθόδους. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος (δηλ. εάν δεν υπάρχει "το ρεπορτάζ" θα προσέθετα) η κοινωνιολογία και οι κοινωνικές επιστήμες γενικότερα να χάσουν την επαφή τους με την πραγματικότητα (με τα πρόσωπα που λες εσύ).
Η ομάδα Λάτσαρσφελντ πήγε στο χωριό για να διαπιστώσει "πως νιώθουν οι άνθρωποι" σε καταστάσεις κρίσης και προσωπικού χάους - αυτό αργότερα ονομάστηκε attitude-survey.
Το βιβλίο θα το παρουσιάσω στο πλαίσιο της δουλειάς μου. Θα σου στείλω περισσότερα γιαυτό, όταν φτιάξω τις σημειώσεις μου.
Ευχαριστώ για την τόσο ενδιαφέρουσα κουβέντα και τις απαντήσεις σου.
Νάσαι καλά
καλή μου φίλη,
να σου πω οτι το τελευταίο σου σημείωμα πέτυχε οτι και τα προηγούμενα αλλά απο την αντιθετη πλευρά.Τι ωραία κουβέντα...Ειδικά οταν,τωρα που σου γραφω βγηκα απο τη νυχτερινη συσκεψη με θεμα την επιστολή Βαβύλη!Δηλαδη τωρα που συνεννοηθήκαμε δεν υπάρχει χωρος για κουβέντα;Λοιπόν μευθαυριο γραφω για τους τουρκους της Θράκης.Κατι μου λέει οτι το θέμα (ισλαμικός νόμος) ισως σ' ενδιαφέρει...Αν οχι κραταω ως υπόσχεση οτι θα μου στειλεις τις τις σημειώσεις σου...
σ'ευχαριστω,εμαθα απο σένα
Καλέ μου Τάκη,
είδες που η επικοινωνία προϋποθέτει ένταση και η καλή κουβέντα σύγκρουση? Αλλιώς τα πράγματα μένουν επίπεδα, διεκπεραιωτικά, τυποποιημένα. Τις συγκρούσεις δεν τις φοβάμαι ούτε τις εντάσεις, εφόσον βέβαια δεν γίνονται για να γίνουν, αλλά κάτι βγαίνει από αυτές. Μια ιδέα, μια σκέψη, μια συνάντηση σκέψεων... Συννενοηθήκαμε, όπως είπες. Προσωρινή παύση μιας πνευματικής "εχθροπραξίας" είναι καλή - αφετηρία για νέες εντάσεις.
Περιμένω, λοιπόν, το κείμενό σου για "να σου την πέσω" πνευματικώς εννοείται, δεν μπορεί κάτι θα "μου ξινίσει", θα το βρω...
Ας πούμε, για την ορθόδοξη "σαρία" που μας περιβάλλει χρόνια τώρα και σχεδόν όλοι κάνουν τους ανήξερους και χαριεντίζονται αυτάρεσκα με τους ορθόδοξους φονταμενταλιστές - γι αυτήν τη "σαρία" έγραψες κάτι? Όσο για την άλλη σαρία, την ισλαμική, εμείς δεν την επιβάλλαμε στους Τούρκους της Θράκης ως μέσο επίλυσης των δικών τους διαφορών? Με την εφαρμογή αυτού του Ιερού Νόμου δεν καταδικάζουμε λ.χ. τις μουσουλμάνες/τουρκάλες της Δυτ. Θράκης σε μόνιμη και νόμιμη ανισότητα έναντι των ανδρών μουσουλμάνων/τούρκων για να καταγγείλλουμε στη συνέχεια την ανισότητα των δύο φύλων στο Ισλάμ?
Να η υποκρισία μας!
Μου είπες για τον Βαβύλη και κατάλαβα ότι μάλλον βαριεστημένος βγήκες από τη νυχτερινή σου σύσκεψη. Είναι όμως και ο Βαβύλης ένας από τη γενιά που "συμπονάς" (κάπου στα 42-43 δεν είναι?). Γιαυτήν τη γενιά παρέλειψες να μου γράψεις. Εγώ θα επιμείνω. Θέλω να μάθω τι ξέρεις γιαυτούς που όπως μου είπες τους συναντάς κάθε μέρα γύρω σου. Εγώ δυστυχώς τους έχω χάσει - με ευθύνη μου? ίσως! Όμως με ενδιαφέρουν. Σου γραψα κάποιες σκέψεις μου γιαυτούς. Δεν τις πέρνω πίσω. Αλλά θάθελα να έβλεπα και να μίλαγα με μερικούς από δαύτους που θα μπορούσαν να είναι περιπτώσεις χαρακτηριστικές ή και ιδιαίτερες αυτής της γενιάς. Δεν εννοώ επώνυμους κλπ. Αυτοί δεν με ενδιαφέρουν. Τις αντιφάσεις αυτής της γενιάς θέλω να εντοπίσω, τους διχασμούς της. Το θέμα είναι δύσκολο, αλλά το ψάχνω.
Καθώς έβγαινες χθες από τη σύσκεψή σου, λοιπόν, για τον Βαβύλη, εγώ έβγαινα από μια συνάντηση πολύ ενδιαφέρουσα με θέμα πολιτική επικοινωνία και πολιτική διαφήμιση. Μόνο που ο μη ενδιαφέρον Βαβύλης και το αποκρουστικό περιβάλλον Βαβύλη που σε (μας) απωθεί είναι δυστυχώς το περιβάλλον της πραγματικής μας ζωής, ενώ η χθεσινή ενδιαφέρουσα κατάσταση της δικής μου συνάντησης αποτελεί μια περιθωριακή υποκουλτούρα της
πραγματικής ζωής. Αδιέξοδο...
Με το θέμα της φτώχειας θα σε "παιδέψω" κιάλλο - θα σου στείλω σημειώσεις για το Μαρίενταλ, αλλά θάθελα να μάθω για τα σημερινά "Μαρίενταλ" και όσους βρίσκονται μέσα σαυτά - τι νιώθουν, πως τη βγάζουν, πως αντιμετωπίζουν την "πραγματική ζωή" και όλους εμάς που είμαστε εκτός Μαρίενταλ (ακόμη, για πόσο?).
Ελπίζω να μη σε εξόργισα με το σχόλιό μου, αν πάλι τόκανα προέκυψε χωρίς πρόθεση.
Φίλε μου καλέ, γειά
美女寫真,遊戲區,視訊美女,h漫,遊戲基地,情色視訊,情色論壇,a片免費看,成人文學,a片,成人影片,臺灣情色網,成人,性感影片,情色文學,情色文學,情色遊戲,一葉情貼圖片區,小遊戲,成人小說,成人網站,嘟嘟成人網,情色遊戲,尋夢園聊天室,微風,麗的色遊戲,色情遊戲,線上遊戲,聊天室,aio交友愛情館,伊莉論壇,遊戲,貼圖,情色文學,plus,史萊姆,情色遊戲,成人文章,性感影片,視訊美女,色情遊戲,免費小遊戲,微風論壇,免費成人影片,美女遊戲,痴漢論壇,色情遊戲,a片,麗的色遊戲,遊戲區,色情遊戲,遊戲口袋,愛情小說,情趣用品,情色小說,SEX,情趣用品
Δημοσίευση σχολίου