Ένας βράχος στα σύνορα (και στην Ιστορία)

MEXPI TO 1990 ελάχιστοι είχαν δει τα σύνορα. Απαγορευόταν. Οι πρώτοι τολμηροί το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Εκτέλεση επί τόπου. Ο Χότζα αν πίστευε σε κάτι, ήταν στις ψευδαισθήσεις. Μερικές από αυτές αποδείχθηκαν δολοφονικές, όπως το κόλπο με τα συρματοπλέγματα. Στα περίπου 30 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα είχαν τοποθετηθεί, στα πεδινά σημεία, συρματοπλέγματα. Έτσι, όσοι κατάφερναν να περάσουν τα συρματοπλέγματα πίστευαν ότι είχαν βρεθεί στην Ελλάδα. Πενήντα μέτρα από τη μία και την άλλη πλευρά είχαν απλώσει άμμο για να διαπιστώνουν εύκολα οι περίπολοι τα ίχνη των φυγάδων.

Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδώ...

Στα χρόνια της Αλτσχάιμερ

ΣΤΗΝ APXH, ο Βαγγέλης δεν έδωσε μεγάλη σημασία. H μητέρα του, στα 67 της, ζούσε μόνη της. Εκείνη τη χρονιά (πριν από 15 χρόνια) άρχισε να ξεχνάει. Όχι σημαντικά γεγονότα της ζωής της, αλλά καθημερινά πράγματα. Μερικούς μήνες αργότερα άρχισε να επαναλαμβάνει φράσεις και κινήσεις που είχε πει ή κάνει λίγα λεπτά πριν. Ο Βαγγέλης την πήγε σε ειδικό. Τον καθησύχασε γνωματεύοντας «άνοια συμβατή με την ηλικία»... Μια μέρα, ένα μεσημέρι, ο Βαγγέλης πήγε στο σπίτι της και το βρήκε σε μια πρωτοφανή για τη μητέρα του ακαταστασία. Συρτάρια ανοιγμένα, αντικείμενα και ρούχα στα πατώματα. H μητέρα του καθόταν στο κρεβάτι της και είχε απλώσει μπροστά της περίπου 500 χιλιάρικα. «Κάτι ψάχνω να βρω, κάτι ψάχνω να βρω...» μονολογούσε

ιαβ'αστε ολόκληρο το αρθρο εδω...

H μίνι φούστα έγινε 40 χρόνων. Και...

ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ο δρόμος Gay-Lussac είναι κάτι σαν τη δική μας Πατησίων. Είναι ο δρόμος των οδοφραγμάτων. Το 1830, το 1848, το 1871, το 1944 και - τελευταία φορά; - το 1968. Εκεί συνέλαβαν και εκτέλεσαν οι «Βερσαλλιέροι» τη Μαρία Δαούδογλου τη μοναδική Ελληνίδα που πήρε μέρος στην Κομμούνα (1871). H Μαρία («σαινσιμονίστρια» στην αρχή, αναρχική στο τέλος) πιθανόν να βρήκε στην Κομμούνα (και) αυτό που σημειώνει η Χριστίνα Κουλούρη (καθηγήτρια Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου): «Στα αναρχικά κινήματα η γυναίκα ήταν πάντα πιο ισότιμη με τους άντρες».

Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδω...

Ο «Σαν Πρεκάριο» και η Φένια...

H ΦΕΝΙΑ δεν είχε ακούσει για τον «Σαν Πρεκάριο» («Άγιο Επισφαλή») τον οποίο «γιόρτασαν» με καταλήψεις και χάπενινγκ σε σούπερ μάρκετ και άλλους καταναλωτικούς ναούς στην Ιταλία, αλλά και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, στις 7 Νοεμβρίου. Επίσης δεν ξέρει ότι ανήκει και αυτή στο precariato, στην κατηγορία των «επισφαλώς απασχολουμένων», διάδοχο κατά πολλούς του παλαιού προλεταριάτου. H Φένια είναι 24 χρόνων, ζει στην Καλλιθέα μαζί με τους γονείς της και πιστεύει ότι θα ζήσει μαζί τους για πολλά χρόνια ακόμη. Όταν μιλάμε για ευέλικτες μορφές εργασίας και για το τέλος της πλήρους απασχόλησης, μιλάμε (και) για τη Φένια.

Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδω