Φωνές και «φωνές» από το 1821

«Οταν έφτασαν τα πρώτα νέα στη Σμύρνη για την επανάσταση στον Μοριά, μέναμε στον Κουκλουτζά (σ. σ. χωριό με αμιγώς ελληνικό πληθυσμό σε απόσταση “μίας ώρας με τα πόδια” από τη Σμύρνη). Ο ξάδελφός μας ο γραμματέας ήρθε μία μέρα και μας ενημέρωσε. Δεν μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου. Η χαρά των φίλων μας όταν έμαθαν τα νέα ήταν μεγάλη, (…) αν και είχε επικρατήσει η πεποίθηση, η οποία ωστόσο διαψεύστηκε, ότι οι Ελληνες της Σμύρνης δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι το όλο σχέδιο, λόγω της κατάστασής μας στην Ασία, καθώς και ότι δεν ήμασταν άξιοι εμπιστοσύνης ώστε να μας εμπιστευθούν το μυστικό τους».

Ο Πέτρος Μέγκους (Mengous) ήταν τότε 19 χρόνων. Και μας έδωσε μια μέχρι πρόσφατα μάλλον άγνωστη μαρτυρία για την Επανάσταση του 1821. Η μοναδικότητά της έγκειται επίσης στο γεγονός πως προέρχεται από έναν απλό πολεμιστή - σε αντίθεση με τις μαρτυρίες αξιωματούχων και προεστών της εποχής.

Η μαρτυρία εκδόθηκε στις ΗΠΑ, το 1830, στα αγγλικά. Ενα αντίτυπο (το τελευταίο;) εντοπίστηκε από έναν μικρό (αλλά με αξιόλογες εκδόσεις) εκδοτικό οίκο, το «Ισνάφι» στα Γιάννενα, και θα κυκλοφορήσει εντός του μήνα στα βιβλιοπωλεία σε μετάφραση του Βαγγέλη Κούταλη.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Μια (πολύ μακρινή;) δίκη

O Jacques Verges είναι ίσως ο πιο αμφιλεγόμενος νομικός του 20ού αιώνα. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός αρκετά αργά, την εποχή της δίκης της 17Ν με αφορμή τις απόψεις του περί «της δίκης της ρήξης». Αλλά στην Ευρώπη ένας άνθρωπος που είχε υπερασπιστεί μεταξύ άλλων ακροαριστερούς Γάλλους, αλλά και τον Αϊχμαν και τον Κάρλος, είχε ήδη προκαλέσει πολλά σχόλια. Οπως έχουν προκαλέσει και δικά του σχόλια. Ενα από αυτά αναφερόταν στο «έγκλημα, ως το στοιχείο που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα».

Στη δεκαετία του ’50 συνέπεσε στο Παρίσι με (και γνώρισε) τον Σαλότ Σορ, μετέπειτα γνωστό ως Πολ Ποτ. Τον άνθρωπο που οδήγησε στην εξόντωση 2.000.000 συμπατριώτες του στην Καμπότζη και πέθανε ειρηνικά στο κρεβάτι του το 1998.

Ενα χρόνο μετά, συνελήφθη στην Πνομ Πενχ ένας δάσκαλος.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η Barbie, τα «νευρόσπαστα» και το «Δεύτερο φύλο»

H Barbie γιορτάζει μεθαύριο. Κλείνει τα 50 της χρόνια. Της τελετής γενεθλίων που θα είναι glamour (και στα ροζ χρώματα) προηγήθηκε, αρχές της περασμένη βδομάδας, μια άλλη τελετή, επίσης glamour και επίσης στα ροζ. Το αγλάισμα των τοπ μόντελς και των μόδιστρων παρουσίασε στη Νέα Υόρκη δουλειές αφιερωμένες στην Barbie.

Επίσης, γιορτάζει το «Δεύτερο φύλο». Οταν πρωτοεκδόθηκε, ακριβώς 60 χρόνια πριν (και δέκα χρόνια πριν η εταιρεία Mattel παρουσιάσει την Barbie), ήταν τέτοια η υποδοχή του, που η πλημμύρα των αντιδράσεων για το εμβληματικό έργο της Σιμόν ντε Μποβουάρ ανάγκασε το Βατικανό να καταγγείλει το βιβλίο.

Η Barbie, στον πρώτο χρόνο λανσαρίσματος στις ΗΠΑ, ξεπέρασε τα 350.000 κομμάτια, αλλά το βιβλίο της Nτε Μποβουάρ είχε πάει ακόμη καλύτερα (και μάλιστα στα αποκαΐδια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου): 50.000 αντίτυπα μόλις την πρώτη βδομάδα. Η Ευρώπη ήταν ακόμη μπροστά, ζωντανή και, κυρίως, σκεπτόμενη.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η (καθημερινή) βία κινητήριος μοχλός της οικονομίας

Η μέρα: Το ταξί έκλεισε τη διάβαση των πεζών διότι δεν πρόλαβε το φανάρι. Ο ηλικιωμένος τόλμησε να παρατηρήσει τον οδηγό. Μερικές δεκάδες περαστικοί υποχρεώθηκαν να ακούσουν το υβρεολόγιο από μέρους του «επαγγελματία».

Ο οδηγός του φορτηγού με τα «αλάρμ» σ' έναν από τους πιο γνωστούς (και στενούς) δρόμους του ιστορικού κέντρου θεώρησε πολύ φυσιολογικό να αποκλείσει τον δρόμο μέχρι να... «ξεφορτώνω κυρά μου, βγάζω το ψωμί μου, τράβα να πλύνεις κανά πιάτο». Ο «Ζητάς» της ΕΛ.ΑΣ. που πέρναγε δεν ασχολήθηκε. Καθημερινότητα είναι αυτή, αυτός θα την αλλάξει;

Ο πολίτης στο αναπηρικό καροτσάκι είναι αόρατος. Τουλάχιστον για τον οδηγό που έκλεισε τη ράμπα στο πεζοδρόμιο στη Θησέως στην Καλλιθέα.

Στην παιδική χαρά (συνήθως ξαχαρβαλωμένη) ποιος θα περίμενε τα βιαιότερα παιδιά να προέρχονται από φτωχές μη ενσωματωμένες οικογένειες; (Μόνον οι ψυχολόγοι. Η βία που εισπράττει η οικογένειά τους λόγω φτώχειας και οι συνθήκες ανομίας στις οποίες υποχρεώνεται να ζήσει μεταφέρονται ως σταγόνες βίας στα παιδιά).
Ολόκληρο το άρθρο εδώ