Η ιστορία ενός συνθήματος (ή από την τραγωδία στη φάρσα)

Παρασκευή, 30 Απριλίου 1976. Ο μαθητής Σιδέρης Σιδηρόπουλος, 16 χρόνων, μέλος της «Μαθητικής Πρωτοπορίας», κολλούσε αφίσες της οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής» για τη συγκέντρωση της επόμενης μέρας, της Πρωτομαγιάς, στην πλατεία Κοτζιά. Το τι ακριβώς έγινε δεν είναι γνωστό, πάντως ο μαθητής άφησε την τελευταία του πνοή στην Πειραιώς καταδιωκόμενος από αστυνομικούς και χτυπημένος από διερχόμενο αυτοκίνητο.

Η Πρωτομαγιά εκείνης της χρονιάς είχε δύο νεκρούς, και οι δύο σε τροχαία δυστυχήματα. Τον Σιδέρη Σιδηρόπουλο και τον Αλέκο Παναγούλη. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συγγραφέα Στέργιου Κατσαρού, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που από ένα μικρό τμήμα του αναρχο-αυτόνομου και αντιεξουσιαστικού χώρου ακούστηκε το σύνθημα που έμελλε να γίνει το πιο γνωστό και μακροβιότερο της Μεταπολίτευσης: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Αν και το σύνθημα που κυριάρχησε εκείνη την Πρωτομαγιά ήταν «Ενας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» (συνέχεια των προδικτατορικών κινητοποιήσεων) καθώς και «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», ωστόσο από τον «Μαχητή», αλλά και σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες και από μέλη της ΑΑΣΠΕ (φοιτητική νεολαία του ΕΚΚΕ), ακούγεται και το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

«Καλές» και «κακές» σφαίρες

H πρώτη σφαίρα εναντίον του 15χρονου Αλέξανδρου προκάλεσε οργή και αγανάκτηση. Η δεύτερη (πολλές και όχι μία), εναντίον του 21χρονου αστυνομικού των ΜΑΤ προκάλεσε -κυρίως- αμηχανία ενδεχομένως πιο τρομακτική κι απ’ την ίδια την απόπειρα δολοφονίας. Το θύμα στοχοποιήθηκε όχι λόγω των πράξεών του ή του βιογραφικού του, αλλά επειδή φορούσε στολή. Οποιοσδήποτε ένστολος θα μπορούσε να είναι στη θέση του. Στον πολιτισμό της ατομικής ευθύνης, οι ριπές του καλάσνικοφ αρνήθηκαν στο θύμα το στοιχειώδες. Οι δράστες ως (προνεωτερικοί) μικροί Θεοί-τιμωροί επιβάλλουν την «τιμωρία» για το «έγκλημα», έξω και πέρα από την κοινωνία. Συνήθως έτσι δρουν οι φανατικοί. Οπως έγραφε και ο Αμος Οζ, ο φανατικός είναι ο πιο συναισθηματικός άνθρωπος του κόσμου.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ