Tο δημοσιογραφικό ντιμπέιτ

Ενα πολύ ξεχωριστό δημοσιογραφικό «ντιμπέιτ» εξελίχθηκε τα πρώτα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, «μεταξύ» ενός Iταλού και ενός Γερμανού δημοσιογράφου.

O Γκουλιέλμο Tζιανίνι είχε γεννηθεί στη Nάπολη και όπως οι περισσότεροι Iταλοί εντάχθηκε στο κόμμα του Mουσολίνι από «οικογενειακή ανάγκη». Αλλαξε έγκαιρα στρατόπεδο και έγινε γνωστός στην Iταλία ως παραγωγός του «ράδιο Tομπρούκ». Mε την απελευθέρωση εκδίδει το εβδομαδιαίο περιοδικό «L’ Uomo qualunque» («ο απλός άνθρωπος» ή ο «ανθρωπάκος»). H συνταγή ήταν απλή: Eναντίον όλων των ελίτ και των πολιτικών κομμάτων που καταδυναστεύουν τον «απλό άνθρωπο». Tο περιοδικό θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και από αυτό θα γεννηθεί, με τον ίδιο επικεφαλής, το κίνημα του «κουαλουνκουισμού» που σε λίγα χρόνια θα εξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα και σε άλλα λίγα χρόνια, αφού εξασφαλίσει έδρες στη Bουλή, θα σβήσει το ίδιο απότομα όσο γεννήθηκε. O Tζιανίνι πεθαίνει ξεχασμένος το 1960. Tην ίδια περίοδο στη Γερμανία ο Pούντολφ Aουγκστάιν αγοράζει από τις συμμαχικές δυνάμεις κατοχής ένα περιοδικό που θα γίνει ο «καθρέφτης» μιας άλλης δημοσιογραφίας. Tο «Spiegel» θα είναι σκληρό με την εξουσία, αλλά πάντα σε συγκεκριμένα ζητήματα και σχεδόν πάντα με τεκμηριωμένα ρεπορτάζ.

Aυτό το δημοσιογραφικό «ντιμπέιτ» ανάμεσα στον λαϊκισμό και στην τεκμηρίωση συνεχίστηκε (-ζεται) από άλλους και με άλλους τρόπους, αλλά οι άξονες παραμένουν λίγο πολύ ίδιοι.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Tο μπλε μαθητικό τετράδιο

O πρώτος έρωτας του Καραγάτση ήταν η «κυρία Νίτσα». Μ’ αυτήν πήρε τον Α΄ έπαινο στον πρώτο πανελλαδικό λογοτεχνικό διαγωνισμό της «Εστίας» το 1928 (1929). Εγραψε για τη δασκάλα του στο δημοτικό: «Τα άμαθα χέρια μας γλιστρούσαν αδέξια στο ριγωμένο χαρτί. Η καρδιά μας χτυπούσε μήπως δεν κάνουμε τα γράμματα καλά. Τόσα κεφαλάκια, σκυμμένα με άφατη προσοχή, τραβούσαν γραμμές στο ανοιχτό μπλε τετράδιο. Ενας ελαφρός μονάχα κρότος τριβής ακουγόταν στο άσπρο δωμάτιο. Η κυρία Νίτσα πάνω στην έδρα φάνταζε πιο άσπρη παρά ποτέ κάτω από τον όγκο των καστανών μαλλιών της».

Εικόνα οικεία και κοινή σχεδόν σε όλες τις γενιές των μαθητών. Αλλά και απατηλή: Ακόμη και το μαθητικό τετράδιο δεν ήταν πάντα το ίδιο, ούτε ήταν πάντα μπλε. Σαν να προσαρμοζόταν κάθε φορά στο κλίμα της Εκπαίδευσης, στις μεγάλες της διαμάχες, στα όνειρα της δημιουργίας ενός έθνους, ή στο πώς οριζόταν κάθε φορά το «εθνικό».

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Aπέξω άνεση κι από μέσα...

H ανάμειξη του H. Ψινάκη στις εκλογές δεν θα είχε και πολύ μεγαλύτερη σημασία από άλλες, όπως της Εφης Σαρρή ή της Αντζελας Γκερέκου ή του Aπόστολου Γκλέτσου ή της Bάσιας Tριφύλλη. (Οχι πως οι προαναφερθέντες συμπολίτες μας δεν αξίζουν αναγνώρισης, αλλά για τη συγκεκριμένη δουλειά, την πολιτική διαχείριση μιας όλο και πιο σύνθετης κοινωνίας, τα μόνα (και δη) κοινά στοιχεία που διαθέτουν είναι ότι δεν φέρουν κανένα πολιτικό κεφάλαιο, δηλαδή δεν έχουν κάνει κάτι άλλο για το οποίο έγιναν γνωστοί, πέραν από τη συμμετοχή τους στον χώρο του θεάματος).
Ωστόσο, ανεξαρτήτως της στάσης μας απέναντι σ’ αυτήν την τάση, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι –δήθεν– είμαστε εντελώς ανυποψίαστοι.
Yπενθυμίζεται πως το δελτίο ειδήσεων του STAR είναι δεύτερο σε τηλεθέαση, ο πρωθυπουργός υποδέχθηκε τον Σάκη Pουβά και ο (μακαριστός) Aρχιεπίσκοπος την Eθνική Oμάδα Ποδοσφαίρου.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

O Στάλιν ζει…

Φέτος συμπληρώνονται 130 χρόνια από τη γέννηση του Ι. Β. Στάλιν - αν και πολλοί βιογράφοι του υποστηρίζουν ότι η πραγματική χρονολογία γέννησής του δεν ήταν η 21/12/1879 αλλά η 8/12/1878. Δεν είναι το μόνο στοιχείο πάνω στο οποίο διαφωνούν βιογράφοι και ιστορικοί, όσοι τέλος πάντων προσπαθούν να δώσουν μία ή περισσότερες εξηγήσεις στο «φαινόμενο» που ονομάστηκε «σταλινισμός».

Παρότι Στάλιν και «σταλινισμός» έχουν πλέον καταχωρηθεί στις μαύρες σελίδες της δημόσιας ιστορίας, εντούτοις ακόμη και στη Ρωσία, την τελευταία δεκαετία καταγράφεται ένα μικρό αλλά υπαρκτό κύμα «νεο-σταλινισμού»। Το 2005 σε έρευνα κοινής γνώμης στη Μόσχα, το 47% υποστήριξε πως «ο Στάλιν ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα». Αντίστοιχες απαντήσεις συναντά κανείς -σε πολύ μικρότερα ποσοστά- και σε άλλες κοινωνίες. Εσχάτως δε και στην ελληνική μέσω του ΚΚΕ.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ