Υπάρχουν και «golden» μποζόνια;

Eνα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ ήταν η λεγόμενη Δίοδος Χο Τσι Μινχ. Ενα δίκτυο ανεφοδιασμού των Βιετκόνγκ, πολύπλοκο όσο τα νεύρα σ’ ένα φύλλο δέντρου, με τα σημαντικότερα σημεία του στο έδαφος μιας τρίτης χώρας, του Λάος. Ο πολλαπλασιασμός τών βομβαρδισμών δεν έφερνε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αφού με τον θόρυβο των μεγάλων βομβαρδιστικών οι εφοδιοπομπές διασκορπίζονταν στην πυκνή βλάστηση. Οι πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις, που έφτασαν τότε στα γραφεία του υπουργείου Αμυνας των ΗΠΑ, ήταν αυτές που προέβλεπαν ένα μίνι Σινικό Τείχος, έναν τεράστιο φράχτη με φυλάκια και ραντάρ. Αλλά οι άνθρωποι του «Ιάσονα» είχαν την καλύτερη λύση.
Διαβάστε το άρθρο εδώ

20 χρόνια μετά: αυτό το τείχος δεν έπεσε

τις 28 Αυγούστου 1789 γεννήθηκε η (σύγχρονη) Αριστερά. Ηταν οι Γάλλοι επαναστάτες που στην Εθνοσυνέλευση αρνήθηκαν την παραχώρηση δικαιώματος βέτο στον βασιλιά. (Προφανώς τότε γεννήθηκε και η νέα Δεξιά; Ουδείς ξέρει, ουδείς φαίνεται να έχει ασχοληθεί).
Αρκετά χρόνια μετά, κάποια πράγματα, αναπόφευκτα (;) είχαν ξεπεραστεί. Ενα κομμάτι της Αριστεράς στοιχίστηκε (-εται) πίσω από μια παρατήρηση ενός διάσημου πιανίστα (την υπενθυμίζει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο): Είναι άραγε οι αξίες της αγοράς τόσο δημοφιλείς; «Ο Sviatoslav Richter ισχυρίστηκε κάποτε, ότι το πρώτο κονσέρτο που έδωσε στις ΗΠΑ ήταν το χειρότερο της ζωής του. Οταν ρωτήθηκε «γιατί», έδωσε την εξής απάντηση: την ημέρα της παράστασής του έδειξαν μια τεράστια αίθουσα όπου υπήρχαν πολλά πιάνα ώστε να διαλέξει με ποιο θα έπαιζε. Του πήρε μερικές ώρες, αλλά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αναρτωτιόταν αν πράγματι είχε κάνει τη σωστή επιλογή, με αποτέλεσμα το παίξιμό του να μην ήταν το αναμενόμενο. Στη Μόσχα έπαιζε σε ένα μόνο πιάνο, όχι και τόσο καλό, αλλά έδινε πάντοτε τον καλύτερό του εαυτό. Τελικά, μας λέει ο Richter, η ποιότητα του πιάνου δεν είναι και τόσο σημαντική».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Οσα πήρε ο άνεμος

«Μα αγαπητή μου», είπε ο Ρετ Μπάτλερ στη Σκάρλετ Ο’ Χάρα, «δεν ξέρεις πως (σ’ αυτόν τον Νότο) ο ψεύτης είναι ο πιο ένθερμος υπερασπιστής της ειλικρίνειάς του, ο κλέφτης της εντιμότητάς του και ο δειλός της γενναιότητάς του;»

Η Μάργκαρετ Μίτσελ, γράφοντας το «Οσα παίρνει ο άνεμος», πολλές φορές υπονόμευσε (συνήθως «μέσω» του Ρετ Μπάτλερ) το κλίμα (την ιδεολογία) του Ρομαντισμού στον Νότο που η ίδια μετέφερε σε περίπου 900 σελίδες με τη Σκάρλετ, τη Μέλανι, τον Ασλεϊ Γουίλκς αλλά και με τους «σπιτικούς» νέγρους, τους «μπαρμπα–Θωμάδες» της Ομοσπονδίας. Η παλιά εποχή σαρώθηκε διότι, όπως έλεγε ο Μπάτλερ, κανείς δεν την πίστευε πια, ούτε καν η Νότια αριστοκρατία.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ