Ιστορία και αμαρτίες

Υπήρξε αραγε πόλεμος μεταξυ κρατών χωρίς την επίκκληση στην Ιστορία; Στην «ιστορία» όπως η κάθε πλευρά την ερμήνευε ή και την κατασκεύαζε;
Και ηταν ή όχι αυτά τα «αντικειμενικά ιστορικά γεγονότα»- που η κάθε πλευρα φωτιζε όπως τη συνέφερε- η νομιμοποιητική πράξη της χειρότερης βίας;
Αυτή η πολύ συνηθισμένη και τόσο ξεπερασμένη πλέον χρήση της Ιστορίας είναι το πραγματικό θέμα του διαλόγου που ανοίγουν στην ελληνική κοινωνία τα νεα βιβλία ιστορίας.Κι αυτό τον διάλογο προσπαθούν εξαρχης να κλείσουν οι πολέμιοι τους.
Η τάση για αναθεώρηση της ιστορίας –της κυρίαρχης εκδοχής για την ιστορία- ουτε ελληνικό φαινόμενο είναι ουτε πρωτοεμφανιζόμενο. Καταρχην είναι μια εξ ορισμού διαδικασία κάθε επιστήμης. Να αμφισβητεί τα θέσφατα, να χρησιμοποιεί την κριτική σκέψη και την ερευνα στις πηγές και να προβληματίζεται πάνω στις κοινωνικές επιπτώσεις της ανάπτυξής της.
Επομένως,κάθε προσπάθεια που εμποδίζει την ανάπτυξη αυτων των θεμελιωδών χαρακτηριστικών της επιστήμης( και ευρυτερα της Γνωσης) είναι πολύ μακρυά από τις αξίες του πολιτισμού μας.
Είναι επίσης και-τουλάχιστον- υποκριτική μια τέτοια προσπάθεια .Κατακρίνουν –οι πολέμιοι των νεων βιβλίων της ιστορίας- ακριβώς αυτό που οι ίδιοι υπερασπίζονται:Την ιδεολογική χρήση της Ιστορίας. Με την οποία –προσέξτε -ουδόλως διαφωνούν αρκεί να συμπίπτει με την (παραδοσιακή)
δική τους .Δηλαδή με την κατασκευή π.χ του «κρυφού σχολειού» ,με έναν επαρχιωτικό ελληνοκεντρισμό και κυρίως με την υπερπροβολή εθνικών δικαίων σε συνδυασμό πάντα με την αντίστοιχη αποσιώπηση εθνικών μαυρων σελίδων.
Είναι μια ιστορία απλοϊκή γιατι το δικαιο είναι πάντα απέναντι στο άδικο και (το δικαιο)
ειχε ,εχει και θα εχει ένα μονο χρώμα: Το εθνικό.Σχεδόν ενα μεταφυσικό πλαίσιο ιστορικής δράσης.
Αυτό που θέλουν να προφυλάξουν οι πολέμιοι των νεων βιβλίων είναι πάνω απ’ όλα η συγκεκριμένη χρηση της ιστορίας που επί δεκαετίες επιβάλλεται ως ένα ειδος Ευαγγελίου,ως θέσφατο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση λές και πρόκειται για θεϊκή αποκάλυψη.
Υποστηρίζουν,τελικά, μια εκδοχή της ιστορίας στην οποία αποσιωπούνται οσα ηταν αντιθετα στους εθνικούς μυθους και αντιθετα προβάλλονται πολλά εκ των υστέρων κατασκευάσματα.
(Τόγραφε αλλωστε περίπου έναν αιωνα πριν και ο Ροϊδης πως η μεγάλη πληγή της Ελλάδας είναι ο πατριωτισμός)
Για παράδειγμα σ’ αυτή την ιστορία, δεν θα διαβάσει κανείς ότι το 1821 ο στόλος μιλούσε αρβανίτικα ή ότι οι πληθυσμοί που ξεσηκώθηκαν ηταν πολύ πιο πολύμορφοι απ’ οσο η παραδοσιακή ιστορία μας προπαγανδίζει.
Ουτε θα διαβάσει για τις ελληνικές ευθύνες (και ωμότητες) στην Μικρασιατική εκστρατεία.Ουτε για τον αντισημιτισμό των βενιζελικών στη Θεσσαλονίκη ,ουτε για την ατιμωρησία των δοσιλογων,ουτε για την ατιμωρησία του Μέρτεν,του σφαγέα των ελληνο-εβραίων.
Οι πολέμιοι των νεων βιβλίων ουσιαστικά κατηγορούν όχι ως κακούς
επιστήμονες αλλά ως ασεβείς οσους τολμούν να αμφισβητήσουν την
«αντικειμενική ιστορικότητα» και την «παράδοση». Πιθανως και να μην εχουν στο μυαλό τους ότι «ασεβής δεν είναι οποιος αρνείται τους θεούς της μάζας των ανθρώπων,αλλά όποιος ασπάζεται την ιδέα που διαμροφωνει για τους θεούς η μάζα των ανθρώπων.» Ελληνας ηταν (και) αυτός που τόγραψε: Ο Επίκουρος.
(Δημοσιεύτηκε στον Ελευθερο Τυπο,Παρασκευή 25/1)

Λαϊκισμός και αγριάδες

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για την «κατάρα των προκηρύξεων». Διότι δεν ειναι τυχαίο οτι τριάντα τόσα χρόνια απο την πρωτη προκύρηξη τρομοκρατικής οργάνωσης ολες οι επόμενες-της χτεσινής συμπεριλαμβανομένης- παραμένουν στο ιδιο καλούπι και στηρίζονται στους ιδιους πολύ συγκεκριμένους άξονες:
- Ευκολος και «καθαρός» αντιαμερικανισμός
- Πατριωτικά στερεότυπα του ’80 περι εθνικής περηφάνειας και ανεξαρτησίας
- Λαϊκιστική απαξίωση των πολιτικών και κοινωνικών ελίτ(όπως πρωτος διδαξε ο Λεπέν) και
- Απλουστευτική ερμηνεία ενός ολο και πιο πολύπλοκου κόσμου με όρους σχεδόν θεολογικής δογματοληψίας.
Ο Επαναστατικός Αγώνας ερριξε μια ρουκέτα για να διαβαστεί η «παρέμβασή του» μεσω της προκυρηξης. Η οποία όχι μονο δεν οδηγει σε ρηξη με (την οποια) κυρίαρχη ιδεολογία αλλά αντιθετα είναι μια αναπαραγωγή του πλέον μίζερου και συντηρητικού mainstream στα υπόγεια της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν είναι επαναστατική οργάνωση ουτε στην πρακτική ουτε στη θεωρία.Κομπάζει εκ του ασφαλούς (είναι δυνατόν να εχουν πειστεί ότι το πρόβλημα στο Ιράκ μπορεί να λυθεί από μια ρουκέτα που δεν βρηκε το στοχο της στην πρεσβεία των ΗΠΑ;).
Ομφαλοσκοπεί με θράσος (πιστευουν ότι ολα τα βλέμματα από την Παλαιστίνη μεχρι το Αφγανιστάν είναι στραμμένα με ελπίδα(!) στη δράση τους) ενώ αφιερώνει μεγάλο χωρο για μια γεωπολιτική ανάλυση του δεκάρικου.Από δω οι καλοί (οι λαοί) και από κεί οι φονιάδες τους (οι αμερικανοί).
Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ένα ποντίκι που βρυχάται εκ του ασφαλούς.Και αν δεν ηταν οπλισμένος θα δικαίωνε πλήρως τον Μάρξ στο σχετικό τσιτάτο περι ιστορίας τραγωδίας και φάρσας .
Ο Επαναστατικός αγωνας όπως και ολες οι ελληνικές ένοπλες ομάδες ακολουθεί τη «χρυση συνταγη» της 17Ν: Ψάρεμα στα θολά νερά. Το δόλωμα είναι το ιδιο με αυτό που χρησιμοποιούν οι απανταχού ακροδεξιοί ή νέο-αριστεροί(Λαφονταιν) λαϊκισμοι: Από τη μία πλευρα οι ελίτ που τα εχουν κάνει πλακάκια και συνομωτούν και από την άλλη ο λαός που αγανακτεί νοιώθοντας ανημπορος.Και τότε –συμφωνα με ολες τις μυθολογίες – θα εμφανιστεί ο από μηχανής θεός που αλλοτε θα είναι διαμεσολαβητής και άλλοτε τιμωρός.
Μέχρι εκεί μπορεί να αντιληφθούν την πραγματικότητα..
Και κάνουν ότι δεν καταλάβαινουν: Δεν είναι οι απόψεις τους που απειλούν ,είναι τοσο συνηθισμένες,αλλά τα όπλα τους.Και δεν θυμάμαι επανάσταση που πέτυχε στηριγμένη αποκλειστικά στον φόβο. Αυτός άλλωστε είναι ο μόνος τους συμμαχος.
Ο τρομοκράτης,ο φανατικός, είναι ο πιο συναισθηματικός ανθρωπος του κόσμου.
Πραγματικά πιστευει ότι σωζει τον κόσμο,ότι αφηνει το στιγμα του στην ιστορία .
Πόσο απέχει από τα ορια της γραφικότητας;
Οσο απέχει ο «σατανάς» του, (εν προκειμένω)ο Μπούς από τα δικά του.
Αλλά υπάρχει μία βασική διαφορά του τρομοκράτη με τον «λαό» στο ονομα του οποίου αυτοχρίζεται : Ο τρομοκράτης μπορεί να γκρεμίσει του Διδυμους Πύργους.Αλλά δεν μπορεί να τους κατασκευάσει…

(δημοσιευτηκε στον Ελευθερο Τυπο,Παρασκευη 25/1