Σύμφωνο συμβίωσης με την εικονολαγνεία

Ο κύριος Γιώργος είναι 82 χρόνων. Τη μέρα και την ώρα που γυμνασιόπαιδες και ένστολοι έφεδροι παρήλαυναν διαδηλώνοντας στη Θεσσαλονίκη, αυτός είχε άλλα στο μυαλό του. Πώς να φθάσει «μέσα». Εκεί, στον ναό της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά βρίσκονταν –σύμφωνα και με το σχετικό δελτίο Τύπου– «η Τιμία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου και η Θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας Ξενιάς, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά (...)».

Ο κύριος Γιώργος –μένει εκεί κοντά– χρειάστηκε έξι ώρες για να φθάσει μπροστά στα προσκυνήματα. Τόσος ο κόσμος.

Με χρόνια καρδιοπάθεια, ο 82χρονος πάντα απέφευγε τους μεγάλους συνωστισμούς και την ορθοστασία. Οχι όμως και για την εικόνα. Εκεί, οι ιατρικές συμβουλές δεν πιάνουν, ανήκουν σ’ έναν κόσμο που δεν εξασφαλίζει την ελπίδα στον κύριο Γιώργο. Ή που δεν αρκεί για να εκφράσει την ταυτότητά του. Διότι ο κύριος Γιώργος πιστεύει μάλλον αταβιστικά (και ίσως ενοχικά) σ’ αυτό το «θαυματουργή».
Διαβάστε ολόκληρο εδώ

Zει η Φιλική Eταιρεία;

EΛΛAΔA Hμερομηνία δημοσίευσης: 23-03-08
Zει η Φιλική Eταιρεία;

Tου Τακη Καμπυλη

O Aναγνώστης Kοπανίτζας ήταν τα χρόνια του ’21 από τους σημαντικότερους προεστούς της Πελοποννήσου, από τον Mυστρά. H υπογραφή του υπάρχει σε πολλά από τα έγγραφα των μεγάλων προεστών του Mοριά και σε πολλά μετεπαναστατικά αρχεία. Δεν υπάρχει στις λίστες της Aκαδημίας όπου έχουν καταγραφεί τα ονόματα των Φιλικών. Kακώς. Διότι, σύμφωνα με τα αρχεία της οικογένειας Kοπανίτσα, ο Aναγνώστης ήταν και Φιλικός. Mε τον βαθμό του «Iερέα» ο Aναγνώστης και οι γιοι του είχαν το δικαίωμα να κατηχούν και άλλους. Ηταν εφοδιασμένοι –όπως γράφει ο απόγονός του, Δημήτρης Kοπανίτσας– με το σχετικό τυπικό έγγραφο της διαδικασίας για την ορκωμοσία και την κατήχηση (γνωστό ως Διδασκαλία της Φιλικής Eταιρείας) καθώς και με κρυπτογραφικό αλφάβητο.

H ροή των πραγμάτων ξεκαθάρισε τη διπλή του ταυτότητα, του προεστού και του Φιλικού. Οπως και πολλοί άλλοι Μοραΐτες, είχε την τύχη να δει τον τόπο του να απελευθερώνεται, εν αντιθέσει με πολλούς άλλους Φιλικούς που έμειναν εκτός των συνόρων του πρώτου ελληνικού κράτους.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Νέο φως στη δράση του Νίκου Ζαχαριάδη

Θα μπορούσε να γίνει ο Λένιν των Bαλκανίων. Ηταν οργανωτικός, δυναμικός, ενέπνεε. Ηταν σκληροτράχηλος και αποφασιστικός. Tελικά έγινε ο Nετσάγεφ των Βαλκανίων. Με τη διαφορά ότι αντί για τον θάνατο στις τσαρικές φυλακές, ο Nίκος Zαχαριάδης επέλεξε την αυτοκτονία. Tριάντα πέντε χρόνια πριν. Σήμερα, νέα στοιχεία φωτίζουν την προσωπικότητα του ανθρώπου που καθόρισε περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλον την Eλλάδα από τα μισά μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. (Ισως και περισσότερο).

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

«Σαλάτα» με μύθους, θρησκείες και εθνικισμούς

Τα ρημαγμένα μάτια σε εικόνες αγίων στα βυζαντινά ξωκλήσια ή στα μοναστήρια της Ελλάδας είχαν πάντα την (εύκολη) εξήγησή τους: «Οι Τούρκοι».

Σε ένα πρόσφατο post των blogger Sraosha & Rakasha γίνεται αναφορά σε βιβλίο του Σλοβένου Bojidar Jezernik, ο οποίος αναφέρεται στην ίδια αντίληψη που επικρατεί σε μεγάλη περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Εκεί, μια σειρά ορθόδοξων ναών διακρίνεται από τους αγίους με τα βγαλμένα μάτια. Η κυρίαρχη αντίληψη στην περιοχή ήταν πως το είχαν κάνει οι «Τούρκοι» την οθωμανική περίοδο - «χωρίς, όπως αναφέρεται στο post, να εξηγείται αποτελεσματικά γιατί η συμβολική βία της απόξεσης των αγιογραφιών δεν εκδηλωνόταν με λιγότερο εκλεπτυσμένα μέσα (τη φωτιά και το τσεκούρι, για παράδειγμα). Η ιστορική έρευνα έδειξε ότι στην πραγματικότητα ο εικονικός ακρωτηριασμός οφειλόταν στην υπερβολική ευσέβεια των χριστιανών κατοίκων, οι οποίοι, έντονα δεισιδαίμονες, χρησιμοποιούσαν πόσιμα διαλύματα τοιχογραφιών από τα μάτια των αγίων για να θεραπεύουν τις οφθαλμικές τους ασθένειες.»
Διαβάστε το άρθρο εδώ

«Παιδομάζωμα» 60 χρόνια μετά

Ασάφειες και σκιές

Εξήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το «παιδομάζωμα», αλλά η επιστημονική ιστορική έρευνα δεν έχει ακόμη φωτίσει πλήρως την τεράστια επιχείρηση μεταφοράς από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος περίπου 25.000 παιδιών στις «Λαϊκές Δημοκρατίες». Το πλαίσιο εκείνης της απόφασης παραμένει ακόμη ασαφές, όπως και ο ακριβής αριθμός των παιδιών που πέρασαν στην άλλη «όχθη».
Διαβάστε το άρθρο εδώ

Debate για τη «ζωγραφιά του μέλλοντός (μας)»

Τ ι ωραία φράση! «Ζωγραφιά του μέλλοντος»… Τη χρησιμοποίησε ο Γεώργιος Στυλιανός Πρεβελάκης (καθηγητής Γεωγραφίας σε Πανεπιστήμιο στο Παρίσι) για να περιγράψει ό,τι χάνεται πίσω από δύσκολους τεχνικούς όρους. Για το νέο Χωροταξικό Σχέδιο από το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Ο Γ. Σ. Πρεβελάκης χρησιμοποίησε αυτόν τον «όρο» για να το απορρίψει. Οχι λόγω παραλείψεων αλλά επειδή στην πράξη είναι περίπου άχρηστο. Επειδή «πέρασε η εποχή που τέτοιας κλίμακας σχεδιασμοί μπορούν να εφαρμοστούν και επειδή οι μελλοντικές ανάγκες πολύ δύσκολα μπορούν να προβλεφθούν στην κλίμακα μιας χώρας». Σε έναν κόσμο που τρέχει όλο πιο γρήγορα και αλλάζει, όπου «τα κράτη έχουν χάσει ή έστω χάνουν συνεχώς τη δυνατότητα παρέμβασης στην οικονομία “τους”, τέτοια σχέδια είναι κατάλοιπα των ισχυρών παρεμβατικών κρατών της δεκαετίας του ’50», λέει ο Γ. Σ. Πρεβελάκης.
Διαβάστε το άρθρο εδώ

Ο Μίκης γράφει, ο Λάκης διαβάζει κι ο φόβος μεγαλώνει...

Πριν από δύο καλοκαίρια οργανώθηκε στην Πόλη από τη ρωμαίικη μειονότητα, με τη συνδρομή του Πατριαρχείου, η «Πρώτη Συνάντηση», ήτοι ένα άτυπο συνέδριο για να συζητήσουν προβλήματα και να βρουν λύσεις. Στο «Χίλτον» την πρώτη μέρα του συνεδρίου είχαν συγκεντρωθεί τέσσερις – πέντε γραφικοί με τα εμβλήματα των «Γκρίζων Λύκων» και σε απόσταση από το ξενοδοχείο για να διαμαρτυρηθούν. Ενας (ακριβώς! ένας) από αυτούς εισέβαλε με μια τουρκική σημαία στην αίθουσα, αλλά σε δύο λεπτά η τουρκική ασφάλεια τον απομάκρυνε.
Διαβάστε το άρθρο εδώ