Στον αστερισμό της αντροπαρέας

Αν πιστέψει κανείς (και δεν έχει λόγο για το αντίθετο) τους ανθρωπολόγους, οι πρώτες «αντροπαρέες» καταγράφηκαν, ανάμεσα στα πρωτεύοντα θηλαστικά, μόνο στους ανθρώπους, στους χιμπατζήδες και στους φαιοπράσινους μπαμπουίνους. Ηταν οι τροφοσυλλέκτες.

Μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνων μετά, η αντροπαρέα δεν αναφέρεται σε τροφοσυλλέκτες αλλά, όπως υποστηρίζεται, σε συλλέκτες οικειότητας.

Ξαναψάχνοντας εκείνους τους μπαμπουίνους, θα μας πουν (οι ανθρωπολόγοι) ότι «το συλλογικό (κυνήγι) απαιτεί την ελαχιστοποίηση της επιθετικότητας και των συγκρούσεων ανάμεσα στα ζώα που μετέχουν σε αυτό»

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Greece εναντίον Ηellas (ιστορίες με ονόματα)

«— Λεμονιά: Αμ εμένα πώς με λένε Εγγλέζικα;

— Τζίμης: Εσένα σε λένε woma

— Λεμονιά: Πώς το είπες, γούμενο;

— Τζίμης: Οχι μη σε είπα δεσπότη(…) Γούμα βρε τσούπι, γούμα αλλά σαν είσαι τσούπα σε λένε gierl.

— Λεμονιά: Αϊ στο καλό χριστιανέ μου που από Λεϊμονιά θα με βαφτίσεις γούμα και γκιέρλ! Εμένα δε μου αρέσουνε ευτούνα τα παράξενα ονόματα, θέλω να μου λές τόνομά μου.δώ

— Τζίμης: Ωράιτ! Αφού το θέλεις θα σε φωνάζω Λεϊμονιά, μα να ξέρεις ότι τόνομά σου Εγγλέζικα λέγεται γκιέρλ.»

T ο απόσπασμα προέρχεται από την κωμωδία «Οι φωστήρες» που γράφτηκε το 1925 από κάποιον (άγνωστο) Ελληνοαμερικανό και περιόδευσε εκείνα τα χρόνια με έναν (επίσης άγνωστο) ερασιτεχνικό θίασο στην σκηνή πολλών ελληνικών κοινοτήτων σε πολλές αμερικανικές πολιτείες. Το ανέσυρε από την αφάνεια η Ιωάννα Λαλιώτου (επίκουρη καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) και αποτελεί παράδειγμα του γλωσσικού ζητήματος που αντιμετώπισαν (και Ελληνες) μετανάστες.
Διαβάστε ολόκληρο τό άρθρο εδώ

Τα χίλια και ένα πρόσωπα της μαντίλας

Κάουθαρ στο Κοράνι είναι ένας ποταμός του Παραδείσου στον οποίο δροσίζονται όσοι έκαναν μεγάλη υπομονή στα επίγεια βήματά τους.

Η Κάουθαρ είναι Παλαιστίνια, από τον Λίβανο, και μόλις ολοκλήρωσε τη διατριβή της στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Θέμα τη, το Βυζάντιο από τα χρόνια του Ηράκλειου και οι πρώτες ισλαμικές κοινότητες στη Συρία. Ζει στην Ελλάδα περίπου δέκα χρόνια και ήταν η πρώτη φοιτήτρια με μαντίλα στο πανεπιστήμιό της.

Ηταν επιλογή της, εκεί γύρω στα 17 της. Η μεγάλη της αδελφή («τώρα ήδη έγινε γιαγιά») μόλις πρόσφατα το αποφάσισε, ενώ μία από τις μικρότερες δεν φοράει το χιτζάμπ (κατά κυριολεξία «προστασία»).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Χορεύοντας με τη σκληρή ακροδεξιά...

«Πρώτον, δεν είμαι Εβραίος. Ας το πει αυτό και ο πρωθυπουργός. Δεύτερον, δεν είμαι κομμουνιστής. Ας το πει αυτό και ο κ. Καραμανλής. Τρίτον, δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορούν να το πουν πολλοί». Το απόσπασμα από την ομιλία του Γ. Καρατζαφέρη στις 28 Μαΐου 2002 στην Κόρινθο δεν έτυχε ευρείας δημοσιότητας. Πάντως, ο αρχηγός του ΛΑΟΣ είχε συνηθίσει το ακροατήριό του σε τέτοιους ασύνδετους αφορισμούς. (Αλλωστε στα περί εβραϊκής καταγωγής του κ. Σημίτη είχε αναφερθεί και παλαιότερα μιλώντας για τον παππού του τότε πρωθυπουργού, Ααρών Αβουρή).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ο 115.365 βρίσκεται ανάμεσά μας (;)

Δ εν βρισκόταν στην αίθουσα του Εφετείου. Είναι μεγάλος για το ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Είναι ταλαιπωρημένος από «τότε». Τα παιδιά του δεν τον άφησαν, αν και αυτός και σήμερα φωνάζει –με όση δύναμη μπορεί να έχει ένας 81χρονος– ότι τον Δεκέμβριο θα «έρθω και θα τους τα πω εγώ».

Αντί γι’ αυτόν, την πρώτη μέρα της δίκης –λίγο πριν από τις εκλογές– παρακολούθησαν, από την πλευρά των καθισμάτων στα δεξιά όπως κοιτάμε την έδρα, (και) καμιά δεκαριά νεαροί. Οι περισσότεροι κοντοκορουμένοι, όλοι με μαύρες αρβύλες. Γυρόφερναν ένα μπουκάλι νερό μεταξύ τους, η ζέστη ήταν μεγάλη και στην αίθουσα δεν χωρούσε καρφίτσα. Οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να εμποδίσουν την είσοδο σε άλλους που περίμεναν έξω και ήθελαν να «δουν».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ντόμπρο, ιντόιντι Γκέρτσκι

Ντόμπρο» σημαίνει καλώς, «ντα» σημαίνει ναι και «νε» σημαίνει όχι. Δεν χρειάζονται περισσότερες λέξεις στους Ελληνες όταν περνάνε τα σύνορα για την Μπίτολα, το παλιό Μοναστήρι. Ούτε χρόνο χρειάζονται. Με την αστυνομική ταυτότητα περνούν σε λίγα λεπτά στη FYROM.

Κάθε Τρίτη έχει το μεγάλο παζάρι. Από τα γύρω χωριά σλαβόφωνοι, τουρκόφωνοι και αλβανόφωνοι φέρνουν τα προϊόντα τους στην πόλη των 84.000 κατοίκων και περιμένουν τους Ελληνες.

«Προσέξτε», λέει μια ηλικιωμένη κυρία από τη Φλώρινα. «Στο δικό μας τελωνείο ψάχνουν για σταφύλια και πιπεριές. Αν βρουν, στα παίρνουν.» «Μπα», λέει μια άλλη κυρία από το Νυμφαίο. «Εμείς ερχόμαστε με τουριστικό πούλμαν και δεν μας ψάχνουν. Κάθε βδομάδα μας βλέπουν, αλλά είναι καλά παιδιά».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Αν ψήφιζε η Πάρνηθα...

Είχαν πάρει μαζί τους εκείνα τα μεγάλα ψαλίδια που χρησιμοποιούν στις ταινίες οι διαρρήκτες. Τα συρματοπλέγματα που είχαν στήσει οι καραμπινιέροι αποδείχτηκαν παιχνίδι. Εβλεπε κανείς ανθρώπους κάθε ηλικίας να σκίζουν με τρελή χαρά το εμπόδιο και μετά να ψάχνουν τα σπίτια τους.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 1976, στο Σεβέζο της Ιταλίας. Λίγες, ελάχιστες μέρες πριν, στην πόλη τους είχε σημειωθεί ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά ατυχήματα του 20ού αιώνα. Το νέφος από τη διοξίνη ήταν ένα πραγματικό γεγονός και όχι δυνητικός κίνδυνος.

Ομως εκείνη την Κυριακή η μολυσμένη ζώνη μετατράπηκε σε σκηνή ενός φρικιαστικού θεατρικού έργου. Στη «μαύρη κωμωδία» που προέκυψε, οι ηθοποιοί - κάτοικοι εξακολούθησαν να (παριστάνουν ότι) συνεχίζουν τη ζωή τους στον (άλλοτε) υγιή κόσμο τους, στον κόσμο προ της καταστροφής από την οποία το σκηνικό είχε μείνει άθικτο. Η διοξίνη δεν «φαινόταν» κι αυτοί προσποιούνταν ότι δεν υπήρχε.
Ολκόκληρο το άρθρο εδώ