Ο «Σιντρ», ένας φίλος στην Ασία, και... ένας μύθος

Τελευταία φορά που έπιανε το τηλέφωνο ήταν προχθές, όταν ο Πλάμεν βρισκόταν στο Ουζμπεκιστάν. Ο Πλάμεν Τόντσεφ γεννήθηκε στη Βάρνα της Βουλγαρίας. Το 1984 ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει, και μάλιστα στη Φιλοσοφική. Δεν ήξερε τη γλώσσα (χαρακτηριστικό κι αυτό της αποφασιστικότητάς του), αλλά διαθέτει τον μόνο αξιόπιστο δείκτη ευφυΐας, την ικανότητα να μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες. Εκτός από τα ρωσικά και τα (τέλεια) αγγλικά, τα τέσσερα χρόνια στη Φιλοσοφική ήταν αρκετά για να μιλήσει και τα ελληνικά ως μητρική του γλώσσα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

«Βάλ’ του ένα “πέντε”, να τελειώνουμε»

Tο αίτημα στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Aθήνας, πριν από λίγα χρόνια, προκάλεσε έκπληξη. Oι γονείς θανόντος φοιτητή ζητούσαν από το πανεπιστήμιο να του απονεμηθεί το πτυχίο μετά θάνατον. Για να «φύγει» ο γιος ως επιστήμονας... Tο έθεσαν ως δικαίωση του νεκρού.

H σύγκλητος –απ’ όσο θυμάται η Θάλεια Δραγώνα, καθηγήτρια και σήμερα βουλευτής– τους το έκανε το χατίρι. Διότι το δημόσιο πανεπιστήμιο είχε πάντα χώρο για χατίρια. Που έχουν να κάνουν ιδίως με το «χαρτί». Tο –με οποιονδήποτε τρόπο και τελικά οποιασδήποτε αξίας– «χαρτί» αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα του.

«Eίμαι κουφός», έγραψε τον περασμένο Σεπτέμβριο ένας φοιτητής στην κόλλα του και την παρέδωσε στον εξεταστή. O φοιτητής αυτός μπήκε, όπως όλοι οι νέοι με ειδικές ανάγκες, χωρίς εξετάσεις,

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η μετάλλαξη της Εκκλησίας

Ακριβώς πενήντα χρόνια πριν, η Καθολική Εκκλησία στη Γαλλία ανακοίνωνε ότι κέρδισε μια «ψυχή». Oχι όποιου κι όποιου. Ούτε ο νικητής ήταν τυχαίος. Ο Eduard Herriot έδωσε την ψυχή του; «Ναι» απάντησε ο καρδινάλιος Gerlier, αρχιεπίσκοπος της Λυών και ένθερμος οπαδός του Πετέν και της κυβέρνησης του Βισί. «Oχι» απάντησαν οι σύντροφοι του Herriot και κατήγγειλαν την «τυραννία της Καθολικής Εκκλησίας που επιβάλλει τις γελοίες υποκρισίες της στα πτώματα των πιο ανυποχώρητων αντιπάλων της».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Iσλαμικός φεμινισμός και Aκρόπολη

θελαν πολύ η φωτογραφία –μετά τη συζήτηση– να έχει φόντο την Aκρόπολη. (Γίνεται τώρα να μη βρεθεί στο καναβάτσο τού παράδοξου ο Δυτικός; Tρεις γυναίκες του Iσλάμ να θέλουν ως φόντο ένα από τα εμβληματικά μνημεία της Δύσης; Ή... τι;)

H Λεϊλά Mαζμπούντι (σ.σ. η συμβουλή από πριν ήταν «όχι χειραψία») είναι από τα γνωστότερα στελέχη του ισλαμικού σιιτισμού (και όχι μόνο) ως δημοσιογράφος και διευθυντικό στέλεχος τού Aλ Mανάρ (O Φάρος) της ραδιοτηλεόρασης της Xεζμπολάχ. Εζησε μάλιστα τη μεγαλύτερη ήττα του Aλ Mανάρ όταν λίγο καιρό πριν η γαλλική κυβέρνηση ανέστειλε την άδεια λειτουργίας του εν Γαλλία καναλιού.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Με την κόκα ξεπούλησαν και το κόζι

Η σιωπή δεν κράτησε πολύ. Οσο να ξεπεραστεί η αμηχανία. Τέτοια λόγια από αστυνομικό πρώτη φορά ακούγονταν επίσημα. «Πολιτικός, το όνομά του το ξέρω και το ξέρουμε, έστειλε μήνυμα σε δύο συναδέλφους μου και τους ζήτησε να μην καταθέσουν στη δίκη του Κ.Β. (χασισοκαλλιεργητή από τα Ζωνιανά). Στον ένα συνάδελφο υποσχέθηκαν να του διορίσουν τη σύζυγο». Τα μέλη του νομαρχιακού συμβουλίου Ρεθύμνου άκουσαν τον αστυνομικό. Το ίδιο και εισαγγελέας που ήταν παρών. Από τότε (9/1/2006) κανείς δεν ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις. Ούτε ο εισαγγελέας. Εξηγήσεις επίσης δεν δόθηκαν για τον περασμένο Σεπτέμβριο, τον τελευταίο μήνα πριν από τον τρύγο του χασίς. Κατασχέθηκαν μόλις 650 δενδρύλλια, έναντι 13.000 τον προηγούμενο χρόνο και έναντι 120.000 χασισόδεντρων την περασμένη 7ετία. Γιατί; Μα λόγω των εκλογών. Και προφανώς την απόφαση δεν την πήραν οι Ζωνιανοί. Η εκλογική κόντρα ήταν ιδιαίτερα σκληρή κυρίως μεταξύ των συνυποψηφίων των ίδιων συνδυασμών. Για παράδειγμα, η Ολγα Κεφαλογιάννη εξελέγη με μόλις 39 ψήφους διαφορά...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Rousification ή Soufliasification;

Ο James Rouse ούτε αρχιτέκτονας ήταν ούτε πολιτικός. Επενδυτής ήταν, επικεφαλής μιας από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες των ΗΠΑ στη δεκαετία του ’50. Η μεγάλη του καινοτομία στηρίχθηκε στην ανάπλαση της Βοστώνης εκείνη την εποχή και, σύντομα, ένα παλιρροϊκό κύμα από «μνημειακά» Mall κατέκτησε την ανατολική ακτή.

Την ίδια εποχή, οι πρώτες νερατζιές φυτεύθηκαν από συνεργεία των δήμων στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Το αστείο της υπόθεσης είναι η φροντίδα τους. Στα χωριά και στα χωράφια τα οπωροφόρα κλαδεύονται από ψηλά, ώστε να είναι εύκολη η συγκομιδή τους. Αντίθετα, στις πόλεις, όλα τα δέντρα κλαδεύονται από χαμηλά ώστε να μην εμποδίζουν τους πεζούς. Παντού εκτός από την Αθήνα. Τη μόνη πρωτεύουσα που εδώ και τρεις δεκαετίες έχει ταυτίσει την αναβάθμιση του δομημένου περιβάλλοντος με το πράσινο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Οι «άνθρωποι-σκιές» του δωσιλογισμού

Στις 25 Μαΐου 1945, δύο μεσήλικες παρουσιάστηκαν σε άθλια κατάσταση στην είσοδο της ελληνικής πρεσβείας στη Βέρνη. Ο φύλακας τούς λυπήθηκε και πώς να γινόταν διαφορετικά. Του είπαν ότι ήταν αντιστασιακοί, ότι είχαν συλληφθεί από τους Γερμανούς και ότι είχαν μεταφερθεί ως όμηροι στη Γερμανία. Δεν ζητούσαν παρά τα απαραίτητα για να επιστρέψουν στην Ελλάδα και στις οικογένειές τους. Εδωσαν τα ονόματά τους: Γρηγόριος Παζιώνης και Διονύσιος Αγάθος. Ηταν τα μοναδικά αληθινά στοιχεία.

Ο Γρηγόριος Παζιώνης ήταν από τους γνωστότερους Ελληνες εθνικοσοσιαλιστές, στενός συνεργάτης του Γεώργιου Σπυρίδη, αρχηγού του «Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Μακεδονίας Θράκης» και βέβαια στενός συνεργάτης των κατακτητών, οι οποίοι τίμησαν τον Παζιώνη με κυβερνητικές θέσεις στη Θεσσαλονίκη...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ