Η λέξη της εβδομάδας: Eurovision. Αυτο το κρασί κρατάει κοντα πενήντα χρόνια. Διοργάνωση της EBU στην οποία μετέχουν μόνο οι κρατικοί ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί. Στόχος του η "ευρωπαϊκή πόπ", αποτέλεσμα του ενα πανάκριβο τηλεοπτικό τρίωρο που ρουφάει διαφήμιση.
Στης Παπαρίζου την ποδιά...
Η Ουκρανία (με το 40% των πολιτών κάτω από το όριο της φτώχειας) έχτισε ένα καινούργιο στάδιο. Διότι το ακριβότερο τρίωρο στην ευρωπαϊκή τηλεοπτική ιστορία απαιτεί θυσίες. Το ίδιο απαιτούν και οι χορηγοί. Άλλωστε στα γραφεία της EBU (της Ευρωπαϊκής Ένωσης Κρατικών Τηλεοράσεων) ξέρουν να διαβάζουν τις έρευνες ακροαματικότητας. Στο 60% έφθασε το μερίδιο τηλεθέασης του περσινού τελικού του Champions League, αλλά η Ρουσλάνα και ο Σάκης έφθασαν στο 86%! Το φεστιβάλ της Εurovision είναι ένα μεγάλο πανηγύρι, όχι τόσο πάνω στη σκηνή όσο στα καμαρίνια του. Στο κρατικό ραδιομέγαρο, στην Αγία Παρασκευή, βρίσκεται σε εξέλιξη η «επιχείρηση Numper One» _ η ελληνική συμμετοχή στον φετινό διαγωνισμό. Όπως και στο υπουργείο Τύπου! Για πρώτη φορά περισσότερα από 40 ελληνικά προξενεία στις χώρες οι οποίες μετέχουν στο φεστιβάλ ζήτησαν («αυθορμήτως», όπως υποστηρίζεται) οπτικοακουστικό υλικό για να το διοχετεύσουν στα τοπικά Μedia. Σε πρεσβείες μας έγιναν και δεξιώσεις με τιμώμενη την Παπαρίζου. Ούτε με το σχέδιο Ανάν δεν είχε αναληφθεί τέτοια πρωτοβουλία. Ίσως γιατί το τραγούδι _ διάδοχος του «Αναπάντητες κλήσεις» και του «Οpa, opa» (γνωστών πρώην επιτυχιών τής Έλενας Παπαρίζου) προετοιμάστηκε και σχεδιάστηκε για να έρθει πρώτο. Και μια τέτοια πρωτιά χαρακτηρίζεται από τους επικεφαλής της επιχείρησης ως αναγκαία μετά το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επενδύθηκαν «στο τραπέζι» 650.000 ευρώ. Οι προσδοκίες είναι να εισπραχθούν 1.000.000 ευρώ. Ο ΕΟΤ _ ως χορηγός _ πλήρωσε όλες τις περιοδείες τής Παπαρίζου (εισιτήρια, διαμονή) και πιστεύει ότι το κέρδος για τον τουρισμό μας θα είναι πολλαπλάσιο από τις καθιερωμένες (και
καλοπληρωμένες) διαφημιστικές καμπάνιες. Μα, περισσότερο απ' όλα, η «επιχείρηση Number One» θεωρείται ένας κρίκος στη νέα σελίδα του σύγχρονου marketing που απαιτεί ισχυρά εμπορικά σήματα (branding), με καθολική αναγνωρισιμότητα και μαζική απήχηση. Σ' αυτήν την κατηγορία του νέου branding εντάσσονται σήμερα, λέει ο Χαρίδημος Τσούκας, καθηγητής στο ALBA, και οι ίδιες οι χώρες. Με λίγα λόγια, το εθνικό σήμα βοηθάει στο marketing των μεγάλων εταιρειών.
Το φανελάκι Sakis με την ελληνική σημαία...
... σπονσάριζε _ τυπικά _ ένα τραγούδι. Σε στίχο αγγλικό. Όμως πουλήθηκαν περισσότερα από 800.000 τέτοια μπλουζάκια σε τρεις μήνες (ενώ ο σχετικός δίσκος δεν ξεπέρασε τις 40.000-50.000). Φέτος οι προσδοκίες είναι ακόμη μεγαλύτερες. Η Παπαρίζου ταξίδεψε σε όλες τις χώρες. Οι πολίτες είναι το μαζικό κοινό. Γι' αυτό και οι στίχοι είναι όχι μόνο απλοϊκοί, αλλά και σε δυνατόν απλούστερα αγγλικά. «Πρέπει», λένε από την επιτροπή σχεδιασμού, «να μας αποδεχθεί η καθαρίστρια στο Μάντσεστερ, ο αστός της Βαρκελώνης και ο δημόσιος υπάλληλος της Ρωσίας». Αυτοί θα ψηφίσουν. Οι πολίτες είναι το κοινό. Όσο μαζικότερο τόσο το καλύτερο. Για ποιους; Μα για την τηλεόραση.
Και τους χορηγούς. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιχείρηση που θα οδηγήσει στον ακριβότερο διαφημιστικό χρόνο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η TIM στην Ελλάδα αγόρασε τη μερίδα του λέοντος, έναντι 450.000 ευρώ. Η εταιρεία που είχε αναλάβει τα διαφημιστικά μπλουζάκια του «2004» ανέλαβε και τα του «number One», όπου ένα ποσοστό επί των εισπράξεων θα έχει και η ερμηνεύτρια του τραγουδιού. Η δισκογραφική της εταιρεία, η Sony, «παραχώρησε την τραγουδίστρια στην ΕΡΤ», έναντι της αποκλειστικότητας στα έσοδα του δίσκου από την ελληνική αγορά. Η ΕΡΤ υπολογίζει πολύ και στα SMS της ψηφοφορίας.
Πέρυσι είχαν ψηφίσει περίπου 700.000 Έλληνες. Φέτος ευελπιστούν σε ρεκόρ. Ο πολίτης ψηφίζει εθνικές συμμετοχές και όλοι μαζί, τους χορηγούς. Και μένει και κάτι για την ΕΡΤ. Ήτοι 350.000 ευρώ. Τόσα εκτιμούν ότι θα μπουν καθαρά στο ταμείο τους.
Η «επιχείρηση Number One» έχει...
... οργανωθεί πάνω στην «πλύση εγκεφάλου». Δεν είναι ο ακροατής που ανακαλύπτει ένα τραγούδι, αλλά το αντίθετο. Γι' αυτό και η Έλενα Παπαρίζου γύρισε όλες τις χώρες. Το πρόγραμμά της παντού το ίδιο. Μία συνέντευξη σ'
ένα κανάλι (στην εθνική Κορομηλά κάθε τηλεόρασης), μία φωτογράφηση για ένα μεγάλης κυκλοφορίας περιοδικό και μία συνέντευξη σε μεγάλη εφημερίδα (ή, αν αυτές αδιαφορήσουν, σε μεγάλο περιοδικό). Στόχος είναι να «παίξουν» το τραγούδι και η ερμηνεύτρια πριν από τον τελικό. Ο ρυθμός και το πρόσωπο πρέπει να είναι οικεία στον τηλεθεατή-ψηφοφόρο πολύ πριν από την ώρα της ψηφοφορίας. «Έχει μετρηθεί η αποτελεσματικότητα αυτής της καμπάνιας», μου έλεγε στέλεχος της ΕΡΤ. Στο Ίντερνετ υπάρχουν τα εθνικά site της διοργάνωσης. Εκεί κάθε βδομάδα δημοσιεύονται ενδεικτικές λίστες. Η Παπαρίζου συνήθως παίζει στις δύο πρώτες θέσεις, με χειρότερη την πέμπτη θέση. Όταν λοιπόν πήγε στην Ισπανία και τραγούδησε στην TVE, από την πέμπτη θέση βρέθηκε στην πρώτη. Μεγάλο βάρος δόθηκε και στις μικρές χώρες. «Εκεί όπου 20.000-30.000 ψήφοι δίνουν το ?12άρι?. Εκεί το ?number one?
πλασαρίστηκε με ιδιαίτερη προσοχή. Στόχος; Τουλάχιστον (ας πούμε) μία φορά την ημέρα να ακούει Παπαρίζου ο κάτοικος της Μάλτας και της Ανδόρας.
Σε κάθε χώρα _ μέλος της EBU _ υπάρχει και σύλλογος...
... οι OGAE. Στην Ελλάδα είναι μικρός (περίπου 100 μέλη). Αντίθετα στις Σκανδιναβικές χώρες, στη Γερμανία, στην Αγγλία και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες τα μέλη τους είναι χιλιάδες. Φανταστείτε τώρα μια μεγάλη εταιρεία που σπονσάρει μια εθνική συμμετοχή. Έχει αυτόματα προνομιακή πρόσβαση (και) στα μέλη του OGAE. Το προϊόν της ή η υπηρεσία της (συνήθως το δεύτερο) ταυτίζεται στη συνείδηση αρκετών χιλιάδων καταναλωτών με το αγαπημένο τους τραγούδι. Όσο μένει στο αυτί το τραγούδι (για την ακρίβεια ο ρυθμός) τόσο το καλύτερο για όλους. Δηλαδή για την ΕΡΤ και τους χορηγούς. «Στη μαζοκοινωνία», λέει ο Χαρίδημος Τσούκας, «δεν έχει μεγάλη σημασία η παραγωγή του πολιτιστικού προϊόντος όσο η συσκευασία και η προώθησή του. Το προϊόν σπάνια είναι αυτόνομο, συνήθως γίνεται πακέτο ώστε να συσπειρώνει εταιρείες και χορηγούς. Ο homo economicus σαφώς βγαίνει κερδισμένος». Όσο για τα «αλλά», αρκεί μια παρατήρηση: Δύσκολα τραγουδιούνται αυτά τα τραγούδια. Συνήθως η αναπαραγωγή τους από το «κοινό» δεν ξεπερνάει τα όρια της μίμησης. Δεν είναι τραγούδια life-style, αλλά τα τραγούδια του life-style. Γι' αυτό και οι στίχοι πρέπει να είναι διακριτικοί, να περνούν απαρατήρητοι. Βοηθούν πολύ τα αγγλικά. Φανταστείτε την Παπαρίζου να τραγουδούσε στα ελληνικά «όταν φιλώ τα χείλη σου, ξέρεις, με ανεβάζεις ψηλότερα» ή «είσαι πεντανόστιμος, τόσο άστατος, αν ανακαλύψω ότι δεν με θέλεις θα γίνω βίαιη»... Προς Θεού...
Η Μικρή Χώρα στο Σκοτάδι
Πριν από 6 μήνες
