Οι «ιερόσυλοι» των πόλεων...

ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ δεν ξέρουμε πόσοι είναι. Οι επίσημοι αριθμοί μιλούν για 17.000 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές, αλλά άντε να βγάλεις άκρη μαζί τους. Για παράδειγμα, με τον «Φιλόσοφο». Το διδακτορικό του σε Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ ίσως ήταν η αιτία για το παρατσούκλι. Τώρα στα 40 του δεν είναι εύκολο να του πάρεις κουβέντα. Δεν ξεκαθαρίζει αν βρέθηκε στον δρόμο επειδή «έτυχε» ή επειδή το διάλεξε. Τον εντόπισαν κάποιες φορές στα συσσίτια της «Κλίμακας» (της μη κυβερνητικής οργάνωσης), αλλά δεν έμαθαν πολλά από τον ίδιο.
Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδώ

(Εκτάκτως)100 παιδιά σε «ομηρεία»!

Σήμερα στις 12 το μεσημέρι τα 100 παιδιά που δεν έχουν βρει ακόμη θετούς(ή και ανάδοχους) γονείς θα δουν για πρώτη φορά κάτι διαφορετικό. Τις «μαμάδες» τους (τις βρεφοκόμους που τα φροντίζουν) και τις «φίλες» τους (κοινωνικές λειτουργούς, ψυχολόγους κ.ά.) όλες μαζί για πρώτη φορά έξω από τα κάγκελα που χωρίζουν το Ίδρυμα (που οραματίστηκε και υλοποίησε ο μεγάλος Δοξιάδης) με τη Λεωφόρο Δημοκρατίας που ενώνει τα Λιόσια με τους Αγίους Αναργύρους. Δεν ζητούν αυξήσεις ούτε πριμ ούτε μπόνους. Ζητούν περισσότερες «μαμάδες» για τα παιδιά. Ζητούν περισσότερες κοινωνικές λειτουργούς ώστε να επισπευσθούν οι διαδικασίες αναδοχής και υιοθεσίας.

Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδω

Μουντιάλ: H αγωνία της Δημοκρατίας...

TA KOMMATAKIA από το Τείχος του Βερολίνου έγιναν ανάρπαστα. Οι τυχεροί που επισκέφθηκαν τη γερμανική πρωτεύουσα μέχρι και το 1992-1993 έβρισκαν ακόμη μικρά κομμάτια «μνήμης» έναντι 10 δολαρίων. (Πωλούνται και σήμερα στο Βερολίνο, αλλά είναι τουλάχιστον αμφίβολη η προέλευσή τους). Το 1994 οι Αμερικανοί μιμήθηκαν τη γερμανική επιχειρηματικότητα. Το στάδιο του Λος Άντζελες - μετά τον τελικό του Μουντιάλ - αντιμετωπίστηκε ως μια γιγαντιαία πίτσα. Τα κομμάτια του χλοοτάπητα πουλήθηκαν έναντι 20 δολαρίων. Όπως και με το γήπεδο Σεν Ντενί στο Παρίσι αμέσως μετά τον τελικό του '98.
Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδώ

Επανάσταση (;) στην Πειραιώς και Βενιζέλου...

ΠΕΡΑΣΝ 20 χρόνια. Τότε η κίνηση είχε χαρακτηριστεί «επαναστατική». Στις 20 Νοεμβρίου 1986 ο υπουργός Πολιτισμού Τζακ Λανγκ μοίρασε στους βουλευτές του γαλλικού Κοινοβουλίου το τραγούδι «Douce France» με τη φωνή ενός Αλγερινού, του Rachid Taha και του γκρουπ του «Carte de Sejour» («Άδεια Παραμονής»). Σκοπός του Λανγκ ήταν να πιεστούν οι βουλευτές να απορρίψουν σχέδιο νόμου που αναθεωρούσε τη νομοθεσία περί γαλλικής υπηκοότητας (κυρίως για τους μαγκρεμπιανούς). Έκτοτε τα πράγματα χειροτέρεψαν για τους αλγερινής καταγωγής Γάλλους σε όλους τους τομείς με μια μόνο εξαίρεση. Τη μουσική (τους).

Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδω