Η Ευρώπη και το «ομόδοξο ξανθό γένος»

Για τη δειλία των «τε Ελλήνων και Μανιατών» έγραφε στα 1770 ο Αλέξιος Ορλώφ, απογοητευμένος από την εξέλιξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο. Οι Ρώσοι εκείνης της εποχής μιλούσαν επίσης για «Σπαρτιατικό Εθνος» (αναφερόμενοι στους Μανιάτες κοτζαμπάσηδες) ενώ η Μεγάλη Αικατερίνη στα διαγγέλματά της αναφερόταν στις «ελληνικές, σλαβικές και αλβανικές εθνότητες» που όμως είχαν συνδετικούς κρίκους την ορθοδοξία και την οθωμανική κατοχή. Η άλλη πλευρά προσδοκούσε στο «ομόδοξο ξανθό γένος» (μια παλαιά ρωσική «χιλιαστική» αντίληψη) για την απελευθέρωση. Η προεπαναστατική κοινή γνώμη στον ελλαδικό χώρο μπολιάστηκε από πολύ νωρίς με τη ρωσοφιλία,
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Αγριες φωτογραφικές ιστορίες

Ο Μπωντλαίρ είχε –σπεύσει να– σταθεί απέναντι: Χαρακτήριζε την (τότε πρωτοεμφανιζόμενη) φωτογραφία ως τον «ηθικό εχθρό της ζωγραφικής». Αλλά από το 1839 μέχρι σήμερα η φωτογραφία αποδείχτηκε μια εξαιρετικά πολύπλοκη ιστορία ώστε να χωρέσει μέσα σ’ έναν αφορισμό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσίευση μιας φωτογραφίας δημιουργεί –τουλάχιστον– σκεπτικισμό, ούτε είναι η πρώτη φορά που ο διάλογος δείχνει προς αδιέξοδο: «Ποιες φωτογραφίες είναι δημοσιεύσιμες και ποιες δεν είναι;»
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η χαμένη τιμή της πλαστικής καρέκλας

Εκλεισε φέτος τα 40 της χρόνια. Τα κύματά της σκέπασαν ηπείρους, «έντυσαν» ακρογιαλιές και, πάνω απ’ όλα, βόλεψαν. Αγαπήθηκε και (τελευταίως) μισήθηκε όσο οποιοδήποτε άλλο είδος καθημερινής χρήσης. Ακόμη και κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης διατίθενται για την αντικατάστασή της, ενώ στα «οράματα» της αποϊδεολογικοποιημένης –κενής– πολιτικής ορθότητας του υπουργείου Τουρισμού χαρακτηρίζεται «αίσχος».

Η μονομπλόκ πλαστική καρέκλα βάλλεται, όπως κάθε τι άλλο που δημιουργήθηκε από τον Μοντερνισμό, στο πλαίσιο της παραδοσιολαγνείας του νεο-ψάθινου και του ά-τοπου ανθυπομπαμπού...(Το άρθρο εδώ)

Αντίσταση στην «οικονομία του φραπέ»*

Ολη τη νύχτα είχε ένα ψιλόβροχο και αέρα 7 - 8 μποφόρ. Το πρωί που βγήκα να κάνω τις δουλειές μου με πλησιάζει η θείτσα Γεωργία και μου λέει, «πέθανε το Μαριώ». Είχα μάθει πριν 2 - 3 μέρες ότι είχε πάθει μια μικρή δηλητηρίαση και έκανε και λίγο πυρετό. Γιατρός δεν υπάρχει (είναι τα νέα φιλολαϊκά μέτρα της κυβέρνησης, καταργήσανε και τον γιατρό). Αλλά να πεις ότι έχει και παπά για να σε θάψει; Ούτε παπάς, λες και ήμαστε ναυαγοί. Τέλος πάντων έβλεπα τους χωριανούς που κατεβαίνανε προς το σπίτι της κυρά Λένης, λέω μάλλον πρέπει να πάω και εγώ (…)».

Ηρακλειά, 1987. Δεκαεννέα τετραγωνικά χιλιόμετρα βράχων. Κάτοικοι 85. Το απόσπασμα είναι από ανέκδοτο (αυτοβιογραφικό) διήγημα κατοίκου του μικρού νησιού.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ