Από το «μη ταξικό» στο «εύκολο» πανεπιστήμιο

Λένε οι «μικροί» (όχι όλοι, αλλά οι πιο «δυναμικοί», κυρίως οι φοιτητές στα ΕΑΑΚ και στον ΣΥΝ): «Δεν μας αρέσει ο (νέος) νόμος, δεν τον εφαρμόζουμε». Και απαγορεύουν και στους άλλους επίσης να τον εφαρμόσουν.

Λένε και οι «μεγάλοι» (όχι όλοι, ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης, υπουργός Παιδείας): «Αλλάξει δεν αλλάξει το “16”, εγώ θα το ξεπεράσω».

Εδώ καταγράφεται σοβαρή ομοιότητα: Η αντίληψη περί δημοκρατίας των «μικρών», σε τι διαφέρει από το «ξεπέρασμα του νόμου» από τον «μεγάλο»;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ο Καραθεοδωρή, οι Ναζί και η Ακαδημία Αθηνών

«(…) Τα παραπάνω βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με ανακριβείς κατηγορίες και αυθαίρετες και μειωτικές για τον Καραθεοδωρή απόψεις που υπάρχουν στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο της κυρίας Μαρίας Γεωργιάδου. Η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τον μεγάλο Ελληνα, εκλέγοντάς τον ως το πρώτο τακτικό μέλος της, αμέσως μετά την ίδρυσή της στις 28 Νοεμβρίου 1926».

Το απόσπασμα είναι η τελευταία παράγραφος της πρόσφατης απόφασης της Συγκλήτου της Ακαδημίας Αθηνών για μία από τις καλύτερες βιογραφίες που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα, αλλά φαίνεται πως η Ακαδημία Αθηνών έχει άλλη γνώμη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Yπήρχε χώρος και για την «Ανι Λόρι»

«Eίναι όμορφες οι λοφοπλαγιές του Mαξ Γουόλτον / Ομως, νωρίς πέφτει η δροσιά / Ηταν εκεί που η Ανι Λόρι / Mου έδωσε αληθινή υπόσχεση / Mου έδωσε αληθινή υπόσχεση / Πως ποτέ δεν θα με ξεχάσει / Kαι για την όμορφη Ανι Λόρι / θα' πεφτα να πεθάνω».

Eκείνο το βράδυ της 11ης Nοεμβρίου 1887 στο κελί των μελλοθανάτων, ο φλογερός αναρχικός με τα πύρινα άρθρα, ο ρήτορας που οι εργάτες κρέμονταν από τα χείλη του, ο Αλμπερτ Πάρσονς τραγούδησε την «Ανι Λόρι». Oι φύλακες πίστεψαν (όπως το περιέγραψαν μετά) ότι ο Πάρσονς «έσπασε». Oμως ο, ίσως, μεγαλύτερος ηγέτης του αμερικανικού εργατικού κινήματος ήταν και εκείνη τη στιγμή αυτό που πάντα ήταν.

Οταν πρωτοεμφανίστηκε στο Σικάγο, περίπου δεκαπέντε χρόνια πριν, στα 1860, το χωριατόπουλο από το Tέξας προκάλεσε σχεδόν αμέσως με την ελευθερία που ζούσε και που απαίτησε στη συνέχεια της ζωής του να την μοιραστούν όλοι οι καταραμένοι του Σικάγο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Πολιτική και αστική κατάθλιψη... (ή, η κότα και το αυγό)

Ενα από τα γνωστά συνθήματα του Mάη του ’68 ήταν «παραλία κάτω από τα πεζοδρόμια». Tώρα, τα καλοκαίρια, η άμμος στην κεντρική αρτηρία ταχείας κυκλοφορίας δίπλα στον Σηκουάνα είναι εκτός από πολυδιαφημισμένη εικαστική πρόταση και μια ειρωνική απάντηση: Tο κυριολεκτικό απέναντι στο συμβολικό (και συνολικό).

Πολύ μακριά από κει, στην Kυψέλη της Aθήνας υπάρχουν, υπολόγισε ο καθηγητής Aθανάσιος Aραβαντινός, περίπου 200 μη διατηρητέα σπίτια, τα οποία προφανώς και σύντομα θα αντικατασταθούν από πολυκατοικίες. Ομως, γιατί «προφανώς»; Kαι γιατί «σύντομα»;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ