Ενα πασχαλιάτικο παραμύθι

H μάνα της πρέπει να το κατάλαβε ότι πάλι κάτι είχε συμβεί. Οταν η μικρή κρατούσε το σακίδιό της σφιχτά ανάμεσα στα πόδια της, τότε σήμαινε συναγερμός για τη μητέρα της. H οποία δεν είναι αυτό που λένε «φυσική» μητέρα. Eίναι μητέρα εδώ και τρία χρόνια, από τότε που βρήκαν τη μικρή στο «Mητέρα». H διαδικασία υιοθεσίας, παρ’ όλα όσα λέγονται, για το ζευγάρι των αρχιτεκτόνων δεν κράτησε πολύ. Οσο μια κύηση, άντε λίγο παραπάνω. H μικρή ήταν τότε ήδη στα πέντε και οι «μαμάδες», αυτές οι συγκινητικές βρεφοκόμες, ανησυχούσαν. Δεν θέλουν, δεν επιτρέπεται, να ιδρυματοποιούνται τα παιδιά. Aλλά για τη μικρή Aφροδίτη δεν είχε βρεθεί κανένα υποψήφιο ζευγάρι. Eίναι μαύρη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ανατομία στο φαινόμενο Μπερλουσκόνι

Οταν ρώτησαν τον Μακιαβέλι πώς μπορεί κανείς να γίνει ηγεμόνας, αυτός απάντησε: «Με την ικανότητα, την τύχη αλλά και με την ωμότητα». Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι διαθέτει εμφανώς το τελευταίο. Αλλωστε, έχει ειπωθεί πως η κυνικότητά του απελευθερώνει τα μεγάλα εκλογικά ακροατήρια.

Ο Μπερλουσκόνι είναι όλα. Ηλικιωμένος και νέος, γόης και πατέρας, μια κινητή συναίρεση των πάντων. Και πάνω απ’ όλα είναι επιχειρηματίας. Κι αυτό κάθε άλλο παρά απωθητικό είναι, όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης (αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο), σε μία χώρα όπου η επιχειρηματικότητα είναι διάχυτη και στην παράδοσή της και στο παρόν της.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Είναι η πολιτική επάγγελμα;

Ενοχλεί; Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ με «Λουί Βουιτόν» μετά την πίτσα «Χατ» και πριν από τα κοτόπουλα του «Βασιλόπουλου»; Διασώζονται τα προσχήματα με την υποσημείωση στη σχετική διαφήμιση πως «Λουί Βουιτόν» και Γκορμπατσόφ υποστηρίζουν τη δράση μη κυβερνητικής οργάνωσης;

Ή μήπως όσοι ενοχλήθηκαν από τις διαφημιστικές περιπλανήσεις του ανθρώπου που άλλαξε την πορεία μιας υπερδύναμης, τελικά περισσότερο ηθικολογούν παρά αποδεικνύονται έτοιμοι να αντιληφθούν πως οι εποχές (ή μήπως και οι πολιτικοί) έχουν αλλάξει;

Οταν ο Μπλερ και ο Σρέντερ, τα δύο βαρέα πυροβολικά της σύγχρονης πολιτικής, προσελήφθησαν από οικονομικούς κολοσσούς μετά τη λήξη της θητείας τους, πολλοί παραξενεύτηκαν. Ωστόσο, ο σκεπτικισμός που εκφράστηκε στην αρχή, γρήγορα αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο για την τιμή των όπλων.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

«Μάθε παιδί μου (και) τουρκικά»

«Εγώ, μπαμπά, τι είμαι;» (ρώτησε ο 12χρονος Ιλχάν στην Ξάνθη, τον πατέρα του).

— Οταν είσαι μόνος σου, είσαι Τούρκος παιδί μου. Οταν είσαι με άλλους Τούρκους, τότε είσαστε «Μουσουλμάνοι της Θράκης».

Ο πατέρας του μικρού δεν έδωσε καθόλου τυχαία τη συγκεκριμένη απάντηση, αφού σύμφωνα με την (ημι)επίσημη ελληνική θέση ο μειονοτικός της Θράκης επιτρέπεται ατομικά να αυτοπροσδιορίζεται ως «Τούρκος» αλλά όχι και συλλογικά: οι περισσότεροι του ενός Τούρκοι είναι, σύμφωνα με αυτή τη λογική, αποκλειστικά «μουσουλμάνοι».

Η απάντηση στον Ιλχάν θα ήταν διαφορετική, αν το ερώτημα διατυπωνόταν στα χρόνια του ’30 ή πριν από το 1964 και πάντως μετά το 1983. Η μειονότητα προσδιοριζόταν κάθε φορά ανάλογα με τις «εθνικές ανάγκες».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Facebook: πέρα από το «καλό» και το «κακό»

Οταν ο Κώστας μπήκε από το Facebook να παίξει το αγαπημένο του «Texas», διαπίστωσε ότι στη συγκεκριμένη παρέα τα περισσότερα (τα πέντε) ονόματα ήταν ελληνικά. Αντάλλαξε μηνύματα με τους άγνωστούς του Ελληνες και κατευθύνθηκε (από αυτούς) στο Skype και σε λίγα δευτερόλεπτα οι –πλέον– έξι Ελληνες ενώ έπαιζαν πόκερ στο Facebook με τους άλλους τρεις παίκτες (Αμερικανούς) ταυτόχρονα συνομιλούσαν μεταξύ τους – εν αγνοία των «ξένων».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ