Ποιο ήταν το ερώτημα (της Αριστεράς);

Οταν ο Οσκαρ Λαφοντέν πριν από τρία χρόνια επέλεξε το Κέμνιτς (ή Καρλ Μαρξ), μια πόλη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, για να ανακοινώσει ότι «δεν θα πρέπει να επιτραπεί οι νοικοκυραίοι Γερμανοί να χάσουν τις δουλειές τους από κακοπληρωμένους ξένους εργάτες», πολλοί στην ευρωπαϊκή Αριστερά μίλησαν για «ατυχή έκφραση» του Γερμανού αστέρα της «νέας Αριστεράς».

Ηδη τότε, οι περισσότεροι ηγέτες της ευρωπαϊκής Αριστεράς είχαν εκδηλωθεί ανοιχτά υπέρ του Λαφοντέν – στα καθ’ ημάς, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Α. Αλαβάνος, είχε περίπου αποκαλέσει το Αριστερό Κόμμα ως τον ΣΥΝ της Γερμανίας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο αΐλανθος...

Τον ξέρουμε τον αΐλανθο. Τον έχουμε ποδοπατήσει αμέτρητες φορές. Στα χωριά τον λένε και «βρωμούσα». Είναι (και) αυτό που –αδίστακτα– ονομάζουμε «παράσιτο». Εισβάλλει παντού, στα πρανή, στους κήπους, στα οικόπεδα ή στα χωράφια. Διώχνει γρήγορα όλα τα άλλα φυτά και επικρατεί. Κανείς δεν τον θέλει στα πόδια του. Κι όμως, ο αΐλανθος έχει μια μοναδική ιδιότητα: δεσμεύει 100 φορές μεγαλύτερες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα απ’ όσες δεσμεύουν τα φυτά που διώχνει.

Θα ήταν λοιπόν μια πρόταση, τώρα με την ιστορία («υστερία»;) για τις πράσινες στέγες, να γεμίσουμε τις αθηναϊκές πολυκατοικίες με «βρωμούσα»; Θα εκατονταπλασιάζαμε τις απορροφούμενες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα και θα πατεντάραμε μια ελληνική πρόταση για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Ας ελπίσουμε πως όχι. Στη χώρα του λιγνίτη ο αΐλανθος δεν θα είναι παρά μία έκπτωση, ένα ακόμη ατόπημα της (νέας) αντίληψης περί οικολογίας. Οπως και οι «πράσινες στέγες». Οχι επειδή δεν θα βοηθήσουν. Αλλά επειδή στην πόλη που έχασε την Πάρνηθα και αποδέχεται την εγκατάλειψη του Πεδίου του Αρεως και του λόφου του Στρέφη, ο κύριος στόχος δεν μπορεί να είναι η πράσινη ταράτσα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η έντονη σχέση Πολιτείας-Εκκλησίας

Κάποιες Κυριακές ήταν αρκετό να ξεφυλλίσει κανείς τον «Πολίτη», το free-press της «Αλληλεγγύης» της μη κυβερνητικής οργάνωσης της Εκκλησίας. Η κρατική διαφήμιση στις σελίδες του «Πολίτη» «φώναζε» πως η σχέση της Πολιτείας με την Εκκλησία ήταν εξαιρετικά ζεστή. Υπολογίζεται ότι ξεπέρασε τα 3.000.000 ευρώ η διαφήμιση κρατικών οργανισμών που φιλοξενήθηκαν σε ένα από τα λιγότερο εμπορικά free press της αγοράς.

Η «Αλληλεγγύη» -για την οποία στο εσωτερικό της ιεραρχίας δεν λέγονται και τα καλύτερα- κατάφερε λόγω αυτής της «ζεστασιάς» να γίνει κυρίαρχη και στην πίτα των εθνικών προγραμμάτων που διατίθενται από το Υπουργείο Εξωτερικών σε μη κυβερνητικές οργανώσεις.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ο θάνατος, οι τελετές και οι «ιδεολογίες»

Το 1871 ήταν μια δύσκολη χρονιά για το «Ελληνικό Βασίλειο». Η εσωτερική αντιπαράθεση, τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα, το κίνημα στο Δήλεσι και πολλά ακόμη πριόνιζαν τον θρόνο του Γεωργίου. Ηταν όμως και τα (πρώτα) 50 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.

Το 1988 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Ουγγαρία. Το τέλος του Γιάνους Κάνταρ και της κομμουνιστικής ιστορίας στη χώρα είχε επαναφέρει το μεγάλο ντιμπέιτ «Ευρωπαίοι ή Μαγυάροι». Την ίδια περίοδο, οι διώξεις της ουγγρικής μειονότητας στην Τρανσυλβανία είχαν δημιούργησει μία αλυσίδα καθημερινών διαδηλώσεων στη Βουδαπέστη, με τη συμμετοχή σημαντικού κομματιού της νεολαίας. Τέλος, το κομμάτι της κοινωνίας που ζούσε από την παραοικονομία την εποχή του κομμουνισμού απέβλεπε σε μια στενή συνεργασία με τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ