«Οι λέξεις ειναι συμβολα που προϋποθέτουν μια κοινη μνημη» εγραφε ο Μπόρχες και φαίνεται οτι το πρόβλημα του Γιώργου Παπανδρέου ειναι ακριβώς αυτό.Οτι δηλαδή στο οχι και πολύ ξεκάθαρο πολιτικό προφίλ του προσθέτει ενέργειες που θολώνουν ακόμη περισσότερο τη δημόσια εικόνα του.
«Ποιός ειναι ο Γιώργος; Που το πάει ο Γιώργος; Θα τον αφήσουν οι παλιοί να ανακατέψει την τράπουλα;» ειναι μερικές απο τις ερωτησεις (και εξω και) μέσα στο ΠΑΣΟΚ οι οποίες τον συντροφεύουν ηδη απο την εποχή της ανάδειξης του στην ηγεσία του κομματος του.
Τρια χρόνια μετα, ειναι μάλλον σαφες οτι ο Γιωργος δεν εχει καταφέρει να δωσει τις απαντήσεις –ή εστω να περάσουν οι απαντησεις του στον μέσο πολίτη.
Ο Γιώργος του κυβερνοχώρου και της συμμετοχικής δημοκρατίας και –προσφατα- ο Γιωργος του αρθρου 16 τι σχέση μπορεί να εχει με τον Γιωργο της συσπείρωσης σε έναν γενικό και αφηρημένο αντιδεξιό τακτικισμό;
Ο Γιωργος που αφησε πίσω του τα μεταπολιτευτικά πατριωτικά δόγματα και τις ξυλινες ρητορείες τι σχέση μπορεί να εχει με τον Γιωργο που ζητάει δυο φορές μεσα σε τρια χρόνια ψηφο εμπιστοσύνης στη Βουλή ,ιδίως όταν ξέρει ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες να οδηγήσουν σε ρηξη ή σε ανατροπή του πολιτικού σκηνικού;
Ο Γιωργος που ονειρευεται και αγωνίζεται για την Κοινωνία των Πολιτων τι σχεση μπορεί να εχει με τον Γιώργο που αποδέχεται στο κόμμα του κομητες και φέουδα;
Ο Γιωργος που μιλάει για την ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού λόγου δεν βλέπει ότι ολες του οι κινήσεις (τακτικής) εξαντλούνται ένα δεκαήμερο μετά; Ότι ακόμη και επικοινωνιακά δεν εχουν κρατήσει περισσότερο;
Ολες;
Όχι.Ο Γιωργος προσπάθησε να βάλει στην πολιτική ατζέντα νέα θέματα και –κυρίως- νεα οπτική. Αλλά φαινεται ότι τελικά κάνει το μεγάλο λάθος: Αντι να παραμείνει σταθερός σ’ αυτή τη νεα πολιτική ιδιως κάθε φορά που τα εσωκομματικά εμπόδια δυναμωνουν ,εκείνος με ευκολία αντιγράφει ένα παρελθον που δεν τον αφορά . Χάνει ετσι την ευκαιρία να χαράξει ευδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο παλαιό και το καινούργιο.
Και ισως το κυριότερο: Ενας συγχρονος πολιτικός σαν τον Γιωργο Παπανδρέου θα αναζητούσε την (αναγκαία) πόλωση όχι ως επικοινωνιακό τέχνασμα αλλά πάνω σε πραγματικά προβλήματα.Κι αυτά υπάρχουν…
Υπάρχει όμως και ο Βαγγέλης και η Αννα και δυο τρείς ακόμη. Κι αυτοι εχουν κάθε λογο να είναι ευχαριστημένοι από την πρόταση μομφής.Γιατι τωρα τον εφεραν στο δικό τους γηπεδο…Κριμα….
(Το αρθρο δημοσιευτηκε στον Τ.τ.Κ στις 4/2/07)
Η Μικρή Χώρα στο Σκοτάδι
Πριν από 1 χρόνια
3 σχόλια:
Τάκη με όλο τον σεβασμό,έχασες τόσο χρόνο και φαιά ουσία για να γράψεις ένα άρθρο για τον γιωργάκη τον βαγγέλα και την αννούλα;Αυτοί-όπως και όλοι που ανήκουν στην ελίτ-νομίζουν ότι ζουν στο Λουξεμβούργο.Εχουν αποκοπεί προ πολλού απο αυτό που αποκαλείται μάζα και λαός.Ελεος με τα παιδιαρίσματά τους,έλεος
Ο πραγματικός νικητής της συζήτησης στη Βουλή ήταν ο Βενιζέλος. Όλοι οι άλλοι με πρώτη την Άννα και μετά τον Πάγκαλο. υπέστησαν ήττα θέσεων γιατί έσπευσαν να υιοθετήσουν τις θέσεις του Παπανδρέου για την αναθεώρηση του 16 και τώρα βρίσκονται εκτεθειμένοι. Γιατί πλέον ποιός πολιτικός από το ΠΑΣΟΚ μπορεί να βγει στα παράθυρα και στις εφημερίδες να "διαφημίσει" και να επιχειρηματολογήσει για τα μη κρατικά πανεπιστήμια; Κορόιδο θα είναι. Οφείλω όμως να ομολογήσω και να συγχαρώ την Άννα Διαμαντοπούλου που κρατάει υπεύθυνη θέση και χθες το βράδυ στην τηλεόραση δεν σήκωσε τους τόνους (όπως έκανε ο Γιώργος στη Βουλή)αλλά ακολούθησε την δική της συναινετική γραμμή.
Έχουμε δει το Γιώργο να προσπαθεί να δώσει κάτι καινούριο ή μια νέα οπτική σε κάποια θέματα, αλλά μόλις του κάμουν «μπου» τα στελέχη από το «βαθύ πασόκ», οι κρατιστές του κόμματός και οι βολεμένοι της παράταξης, αμέσως τ’ αφήνει όλα και έρχεται στα ίσα του…..εξισορροπεί με ότι πιστεύουμε ότι μισεί. Δεν έχει την ικανότητα να παραμείνει σταθερός στη θέση του, άρα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να κυβερνήσει. Σε κάθε δύσκολη στιγμή επιδεικνύει έναν άλλο εαυτό, άσχετο με αυτόν που έχουμε διαμορφώσει. Συγχέει τότε το καινούριο που θέλει να φέρει με ότι πιο απαρχαιωμένο υπάρχει στην παράταξή του. Έτσι ταπεινώνει το Γιώργο που ξέραμε και στη θέση του βλέπουμε έναν απελπισμένο τύπο που λέγεται Γιώργος. Την πόλωση μέσα στο κόμμα του έπρεπε να την επιδιώκει και να την εκμεταλλεύεται για να το καθαρίσει από τις παλαιοκομματικές αράχνες και όχι για να παγιδεύεται σ’ αυτές τις αράχνες που θέλουν να τον φάνε. Η σύγκρουση με τις αράχνες θα έρθει αργά ή γρήγορα, και τότε πρέπει να είναι έτοιμος. Η πολύ υποχωρητικότητα και ο φόβος απέναντι στους εσωκομματικούς του αντιπάλους, βλάπτει το περίφημο image του και τον φέρνει σε μειονεκτικότερη θέση τη στιγμή της σύγκρουσης, όποτε έρθει αυτή η σύγκρουση.
Ο Βαγγέλης και η Αννα, προς το παρόν, έχουν νικήσει. Είναι πολύ ευχαριστημένοι με τη συμπεριφορά και τις παλινδρομήσεις του προέδρου και τρίβουν τα χέρια τους. Βλέπουν ότι ο πρόεδρος μένει στα ρηχά, οπότε αλωνίζουν αυτοί στον πυθμένα του πασοκισμού.
Έστω πως, ότι έκαμε ο πρόεδρος Γιώργος το έκαμε για να απεμπλακεί από το άρθρο 16, να μας δείξει ότι μπορεί να ελίσσεται, να παίρνει πρωτοβουλίες και να συσπειρώνει το κόμμα του μπροστά στις αναμενόμενες δημοσκοπήσεις, που τον έχουν συνεχώς οι έρμες στην πείνα και στη δίψα. Ακόμα κι ο Σημίτης ήταν τουλάχιστον καταλληλότερος, γιατί διάολε ο πρόεδρος που πήγε και Ινδία και είναι μέσα στα σοσιαλιστικά μεγαλεία, δε σταυρώνει νίκη στα γκάλοπ, ακόμα κι’ αυτά που ο ίδιος πληρώνει. Αισθάνεται «ιππότης της ελεεινής μορφής».
Για να γλιτώσει προς το παρόν κατέφυγε σε μομφή, να πάρει μια ανάσα. Αυτή η μομφή όμως αποδεικνύει ότι είναι παγιδευμένος, η κρίση που πρόκειται να ξεσπάσει θα είναι χειρότερη και το ρήγμα που ήδη υπάρχει στο πασόκ θα γίνει μεγαλύτερο όταν έρθει η «επόμενη μέρα». Εγκλωβίζει το μέλλον του σε ένα τύπο «μη-γιώργου παπανδρέου» ή «αντί-γιώργου παπανδρέου». Τι θα γίνει αργότερα, όταν επιτέλους ολοκληρωθεί το περίφημο πρόγραμμα; Έχει σκεφτεί ότι εκεί οι εσωκομματικές συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες γιατί στο πασόκ υπάρχουν τάσεις συγκρουόμενες που χωρίς την εξουσία, ίσως γίνουν ανεξέλεγκτες; Στο πρόγραμμα πρέπει αναγκαστικά να δώσει μια νέα πρόταση. Θα την ακολουθήσουν όλοι αυτοί που είναι μαζεμένοι εκεί μέσα και έχουν μάθει να ακούνε μόνο ότι τους γλείφει τ’ αυτιά;
Δημοσίευση σχολίου