Παρασκευή, Απριλίου 27, 2007

Τα «ταξί» της Φυλακής

Δεν υπάρχει –λένε- χειρότερο πράγμα στη φυλακή από το να εισαι «ταξί».Στη φυλακή ένα πράγμα χρειάζεται κανείς: Χρήματα. Πολλά.Περισσότερα κι απ’ οσα χρειαζόταν «εξω».
Ο κρατούμενος ,εχει υπολογιστεί ότι χρειάζεται περίπου 1200 ευρω το μηνα για τη σίτιση (της επιλογής του) τα ψώνια του ,τον χρονο επικοινωνίας με τους «εξω» και για την επαφη με το δικηγόρο.
Υπάρχουν κάποιοι,αρκετοι,που το σηκώνουν άνετα αυτό το κόστος.Υπάρχουν όμως και πολλοί στην άλλη πλευρα.Τοτε οι δευτεροι μπορεί να γινουν «ταξι» των πρωτων. Δηλαδή να πάνε στην ουρά στο συσίτιο και να το μεταφέρουν στο κελί αυτου που πληρώνει.Για κάθε τέτοια διαδρομή ,το «ταξι» πληρώνεται με μία τηλεκάρτα τη βδομάδα. Το «ταξι» ένα πράγμα διαθέτει άπειρο στη φυλακή:Χρόνο.Βλέπετε όλα εκείνα τα προγράμματα απσχόλησης, εκμαθησης μιας τέχνης και αλλα τέτοια «αριστερά» εμειναν στα χαρτά.Μόνο ένα σχολείο δευτερης ευκαιρίας ξέμεινε στον Κορυδαλλό .
Ο φθηνός χρόνος του φυλακισμένου είναι και η βάση του «σωφρονιστικού»( γέλια) συστήματος. Αναπαράγει ολες τις απαραίτητες διαφοροποιιήσεις που μπορούν να (υπο)στηριξουν ένα μεγάλο οικονομικό κύκλωμα που ζει από τις φυλακές. Οσοι περισσότεροι οι κρατούμενοι τοσο πιο κερδοφόρο το συστημα.Εντός και εκτός.
Τα σουπερ-μάρκετ με τα οποία εχουν συμβληθεί οι φυλακές ,τα εστιατόρια και τα μαγειρεία τις μέρες του επισκεπτηρίου, τα χαρτοπωλεία,τα εμπορικά με ρούχα, οι (κανονικοί) ταξιτζήδες και βέβαια δικηγόροι αλλά και φύλακες.Και όπως μάθαμε προσφάτως ,ακόμη και δικαστικοί.
Οι πλούσιοι φυλακισμένοι απολαμβάνουν πολύ περισσότερο κύρος απ΄ότι τα «ταξί» επειδή εχουν προσβασιμότητα στις ευκαιρίες του συστήματος. Το μονο –λένε- που δεν εξαγοράζεται στις φυλακές ,είναι το δικαίωμα στα μεροκάματα .Που προσμετράται στην ποινη,μειωνοντάς την.Εκει ,λένε ,ολοι είναι ισοι διότι τηρείται αριθμός πρωτοκόλλου που (μετα από παρατράγουδα) ελέγχεται από εισαγγελείς.
Αυτο το τελευταίο καταφυγιο ισότητας, ειχε χαθει στις φυλακές του Μαλνδρίνου. Οι φύλακες πάτησαν τα «ταξι» εκει που πονουσαν.
Εδω και μηνες ηξεραν στο υπουργείο Δικαιοσύνης ότι οι συνθηκες «σωφρωνισμού» στο Μαλανδρίνο ειχαν σκληρυνει.Οι φύλακες στερησαν τα μεροκάματα σε πάρα πολλούς και με απλό τρόπο:Τους εβγαζαν καθημερινά στην αναφορά κι ετσι εχαναν τη σειρά τους στο τελευταίο δικαίωμα που πρακτικά τους αναγνωριζόταν.Και ο ανθρωπος χωρίς κανένα δικαίωμα μοιάζει μ’ αυτόν που βρισκεται με την πλάτη στον τοίχο.Οταν δεν εχεις χωρο για υποχώρηση τοτε η επίθεση είναι μονόδρομος. Αυτό ηταν το «σχεδιο» εξέγερσης για το οποίο εσπευσε να διαβεβαιώσει η Κυβέρνηση.
Το αρθρο σδημοσιεύτηκε Παρασκευη 27 ΑΣπριλίου στον Ε.Τ

Κυριακή, Απριλίου 22, 2007

Το «πουλί» της χούντας και ο Καποδίστριας.

-Στρατηγέ(σ.σ : Στυλλιανός Παττακός) σας πήρα τηλέφωνο για τον φοίνικα,το εμβλημα της 7ετίας.Ο κ.Ζουρνατζής και ο κ.Γεωργαλάς μου ειπαν πως πρέπει να ηταν δική σας ιδέα.Ο κ.Γεωργαλάς λέει ότι ισως ηταν του Σκυλίτση αλλά δεν είναι σιγουρος.Ο κ.Ζουρνατζής μου ειπε πάντως ότι εσεις εισαστε ο «πατέρας» του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».Ειναι ετσι;
« Όχι.Το «Ελλάς Ελληνων» ητο ιδέα του Παπαδοπουλου.Δεν ενθυμουμαι πότε ακριβως,αλλά μας το ειπε μια ημέρα στην αρχη της Επαναστάσεως και ενθουσιαστηκαμε ολοι και βεβαίως εσυμφωνησαμε.Αλλα για τον φοίνικα η ιδεα ητο κατά καποιο τρόπο και δική μου και του Σκυλίτση. Ητο, αν δεν κάνω λάθος ,Φεβρουάριος του 1968 όταν ο Σκυλίτσης σε μια κυβερνητική σύσκεψη πρότεινε τον φοινικα ως εμβλημα της Επαναστάσεως. Και τότε εγω συμπλήρωσα πως για να μην ξαναπετάξει και ξαναφυγει ο φοινικας ή για να μην γινει στάχτη να βάλλομε και έναν φαντάρο να τον φυλάει,να τον προστατεύει.Και ετσι εγινε.Συμφωνησαν ολοι και δημιουργηθηκε ο φοίνικας με τον φαντάρο».
-Γιατι πρότεινε τον φοίνικα;
«Ο φοινικας ητο το συμβολο ,το πρωτο νομισμα του Καποδίστρια.Και εμεις θελαμε να δείξουμε ότι όπως και το συγχρονον ελληνικόν κράτος δημιουργηθηκε από τον Καποδίστριαν ετσι και η Επανάστασις εδημιουργησεν ένα νέο ελληνικό κράτος .Και επίσης να φανεί και η πολιτική συγγένεια του κινηματος μας με τον πρωτον κυβερνήτην της Ελλάδος».
Η (τηλεφωνικη) συζήτηση με τον Στ.Παττακό εγινε την περασμένη Τριτη αφου χρειάστηκε η μεσολάβηση του δικηγόρου Σπ. Ζουρνατζή («στρατηγε θα σας πάρει ενας δημοσιογράφος,μην τον βρισετε είναι από μενα).Η απάντηση του Παττακού θα μπορούσε να είναι απλως και μονο ανεκδοτολογικού χαρακτήρα, αν δεν προέκυπταν μια σύμπτωση(;) και το τελευταιο επεισόδιο ενός σήριαλ που ξεκινησε το 1831,στο Ναυπλιο εξω από τον Αγιο Σπυρίδωνα.
Ο Σκυλίτσης γονος μιας απο τις πιο πλούσιες πειραιώτικες οικογένειες…
…ηταν εκεινη την περίοδο και ιδιοκτήτης της «Γκρέκα» μιας διαφημιστικης εταιρείας η οποία βρεθηκε στο επίκεντρο των ζυμώσεων δυο δικατοριών.Η «Γκρεκα» ηταν η πρωτη διαφημιστική εταιρεία στην Ελλάδα. Ιδρυθηκε το 1924 από τον Κωνσταντινο Κοτζιά εναν από τους στενους συνεργατες του Ιωάννη Μεταξα.Με την επιβολή της 4ης Αυγούστου,ο Κοτζιάς ανέλαβε «διοικητης Πρωτευούσης»,οργάνωσε τα «ταγματα Εργασίας» του Μεταξα στα πρότυπα των χιτλερικών ταγμάτων Εφόδου και ουσιαστικά ηταν ο πρωτος «επικοινωνιολόγος» της νεότερης ελληνικής ιστορίας.Πολύ γρηγορα αντιλήφθηκε τη δυναμική που ειχαν οι μεγαλες κινητοποιήσεις και οι θριαμβευτικές παράτες (αλλωστε οι ιταλοι και οι γερμανοί φασίστες ειχαν δειξει τον δρομο –για να συνεχιστει μετα τον πόλεμο από τον Στάλιν) .Ηταν ο ανθρωπος που ανέλαβε να δωσει παρελθόν παρόν και μέλλον στον πρωην αξιωματικό .Η «εμπνευση» του ηταν ο Ιωάννης Καποδίστριας. Η 4η Αυγούστου αναζητωντας νομιμοποιητικές ομοιότητες στο παρελθόν ταυτισε τον πρωτο Κυβερνήτη με τον Μεταξά (περιβλήθηκε με σχεδον μεταφυσικές διαστάσεις ακόμη και η κοινη επτανησιακή καταγωγή). Δεν είναι απολυτα σαφες πως η «Γκρεκα» από τον Κοτζιά βρέθηκε 35 χρονια μετα στην ιδιοκτησία του Σκυλίτση.Ουτε μπορεί να θεωρηθεί συμπτωση η εμμονή της με τον Καποδίστρια ,προτεινοντας τον ως αρχέτυπο των δυο δικτατόρων.
Αλλά (και)ετσι μπορεί να εξηγηθεί η εχθρότητα με την οποία αντιμετωπισε αρκετες φορές τον Καποδίστρια,η ελληνική αριστερά.Ο διχασμός γυρω από το προσωπο του πρωτου κυβερνήτη υπήρξε ισως ο μακριοβιότερος στην ελληνική ιστορία και μάλιστα σύμφωνα με την Χριστινα Κουλούρη (καθηγητρια ιστοριας,Πανεπιστημιο Πελοποννήσου) μολις τα τελευταία χρονια φαινεται να επιτυγχάνεται μια συνέναιση γυρω από το προσωπο του κερκυραίου πολιτικού. «Κι αυτό-σημεριώνει η Χριστινα Κουλούρη- μονο επειδή μετα τη Μεταπολίτευση εγιναν πολλές σοβαρες ιστορικές ερευνες για το πρόσωπο και τη δραση του Καποδίστρια» Αλλωστε η δολοφονία του ηταν η αιτία του κυριότερου διχασμου του 19ου αιωνα (ανάμεσα σε «ναπαίους»(καποδιστριακούς) και «συνταγματικούς).
Ο Καποδίστριας για περισσότερα από 150 χρόνια παρέμεινε ο πιο αδικημένος ελληνας πολιτικός . «Είναι ,λέει η Χριστίνα Κουλούρη,πολύ ενδιαφέροουσα περιπτωση αυτή η καθυστέρηση αποκατάστασης του Καποδίστρια.» Και το τελευταίο επεισόδιο σ’ αυτό το «σιριαλ» παιχτηκε με τη Χούντα.
Ποιος ηταν ο ανθρωπος για τον οποίο εξι χρονια ….
…μετα τη δολοφονία του αναστατωθηκε το μικρό βασίλειο από τις φημες για την «επικείμενη ανάσταση» του; Και γιατι ενώ πολεμηθηκε με λύσσα από τον Κοραή ,στα εγκαίνια του αδριάντα του από τον Βενιζέλο το 1931 υπήρξε μεχρι και τη δεκαετία του 1950 προσπάθεια να αμβλυνθεί η κοντρα τους; Γιατι αλλοτε παρουσιαζόταν ως «ο κυρ-Γιάννης» του «απλού λαού» και αλλοτε ως ο «δεσποτικός στυγνός δικτάτορας που αναψε το φως στην αγγλικη επέμβαση στην Ελλάδα;»
Και γιατι το ΚΚΕ λογοκρινε τα βιβλία του Σβορώνου (στα οποία ασκειτο δρυιμυτατη κριτική στον Καποδίστρια) όταν λίγα χρονια πρίν ο Καζαντζάκης από την απομονωση του στην Αιγινα προσπαθούσε να αποκαταστησει στους αριστερούς τη μνημη του πρωτου κυβερνήτη;
Και αν την περιοδο μετα τον πόλεμο η αριστερά ηταν εχθρική με τον Καποδίστρια λογω της «χρησης του» από το καθεστως Μεταξά ,χρειάστηκε η διάσπαση του ΚΚΕ ώστε μόλις με τη Μεταπολίτευση ένα κομμάτι της (το παλιο «εσωτερικο» με πρωτεργάτη τον ιστορικό Τάσο Βουρνά) να «ξαναδιαβάσει» την προσφορά του.
Ο Καποδίστιας είναι ισως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα (και επίκαιρο λογω της διαμάχης για το βιβλίο της στ’ δημοτικού) της χρησης που επεφυλαξε στην ιστορία της αυτή η χώρα. Ο υπουργός του Τσάρου ενέπνευσε και μισήθηκε .Διχασε όχι μονο την αριστερά αλλά και τη δεξια στην Ελλάδα. Η προσωρινη αποκατάστασή του στις αρχες του 20ου αιωνα διακοπηκε από τον Μεταξά.Η προσπάθεια να αποκατασταθει εκ νέου μετα τον πόλεμο ,εγινε με τον συνηθη τρόπο:Με την παραχάραξη της ιστορίας του και κυριως με την απλοϊκοτητα με την οποία προσεγγιστηκε μια τόσο συνθετη και αινιγματική φυσιογνωμία.Η χούντα με τον φοίνικα ξαναξυπνησε στους αριστερούς την αντιπάθεια για το πρόσωπό του.Ηταν και η τελευταία φορά.Χαρη στον Κ.Θ.Δημαρά. Και σε πολλούς ιστορικους που εκτοτε απαντούν με ερευνες και όχι με την αναγνωση που βολεύει ανάλογα με τη συγκυρία…
Ο φοινικας του Σκυλίτση κάηκε οριστικά .Οχι του Καποδίστρια.
Το αρθρο δημοσιευτηκε στον Τ.τ.Κ (22 Αρπιλίου)

Πέμπτη, Απριλίου 05, 2007

Εξοδος :Το life style της Φυγής

Όλα ξεκίνησαν το 1841 από τον Τόμας Κούκ. Η ιδέα του να διοργανώσει μια εκδρομή από το Λέστερ στο Λωφμπόροου (μετ’ επιστροφής) εναντι ενός σελλινιού το ατομο δημιούργησε το πρωτο ταξειδιωτικό πρακτορείο όπως το ξερουμε σήμερα.Με την προσφορά ενός πλήρους πακέτου υπηρεσιών ο Κούκ γρηγορα επεκτάθηκε όχι μονο στη Βρεττανία αλλα και στην ηπειρωτική Ευρώπη.Κανα δυο αιώνες νωρίτερα ο τουρισμός γνωστός και ως «Γκραντ τούρ» δεν αφορούσε παρα τους νεαρούς βλαστούς της ελίτ της βρεττανικής κοινωνίας.Δεν ηταν μαζικός αλλά κάθε νεαρός αριστοκράτης ειχε τα μεσα και τα χρηματα να οργανωσει την περιηγηση του μέχρι την Ιταλία ή και βαθυτερα στην Ανατολή.
Η ιστορία του τουρισμού χαράζεται από τα βηματα του ανθρωπου και η μορφοποίηση του αντανακλούσε (και αντανακλά) την ιδέα κάθε εποχής για τον εαυτο της και τα παιδιά της. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα και περίπου μεχρι την Αναγέννηση η σημαντικότερη μορφη ηταν ο θρησκευτικός τουρισμός. Ιερουσαλήμ,Ρωμη και Κομποστέλα ηταν οι αγαπημένοι προορισμοί των ευρωπαίων προγονων μας.
Συμφωνα με την κοινωνιολογία του τουρισμού , σχετικά νεα αλλά δυναμικά αναπτυσσόμενη επιστήμη, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφες του καταγράφεται (και) τις μέρες αυτές με τη γιγάντια επιχείρηση που λέγεται Εξοδος.
«Η εξοδος είναι η βαλβιδα ασφαλείας …
…λεει ο Πάρις Τσάρτας (αναπληρωτής καθηγητής ,πανεπιστήμιο Αιγαίου) μιας χυτρας που γεμίζει και κατά καιρούς πρέπει να εκτονωνεται :Της μεγάλης πόλης. Αν και το βιβλικό «Εξοδος» σηματοδοτεί τη φυγή χωρίς επιστροφή ,η χρηση της ιδιας λέξης (σ.σ : για πρωτη φορα με την Μεταπολίτευση) σηματοδοτεί την φυγή συγκεκριμένης διάρκειας .Στην αρχη ξεκινησε από τους εσωτερικούς μετανάστες του ’60 και του ’70 στην Ελλάδα. Οι πρωτες εξοδοι ηταν αποκλειστικά το Πασχα και,λιγο αργότερα και την Καθαρή Δευτέρα».
Και οι πρωτοι που εφευγαν ηταν αυτοι που ηρθαν τελευταίοι και εδεσαν την αστικη κομπόστα της μεγάλης πόλης.Ομως η «εξοδος» ως φαινόμενο κυριαρχησε μάλλον αργα στην Ελλάδα , μολις όπως λέει ο Πάρις Τσάρτας , «από τη δεκαετία του ‘90».Το φθηνο ΙΧ και οι νέοι οδικοι αξονες ηταν η βενζίνη της Εξόδου και αφορούσε σχεδόν το μισό ή και παραπάνω αστικό πληθυσμό . Αλλά το ενδιαφέρον είναι πως στους παραδοσιακούς προστεθηκαν και νέοι προορισμοί,δινοντας το πραγματικό της στιγμα: Πρωταρχικό ρόλο δεν πάιζει τελικά τόσο ο προορισμός ,οσο η φυγη από την πόλη. Και από τις δυο εξοδους το χρόνο, σήμερα αισίως τα αστικα καραβάνια ξεχυνονται με κάθε μέσο ,κατά μέσο ορο πέντε εως επτα φορές τον χρόνο.Η πίεση της πόλης πρέπει να εκτονωθεί και όπως λέει ο Πάρις Τσάρτας ,είναι ενδεικτική η αποψη που διατυπωνεται πως οι «εξοδοι πρέπει να είναι αντικείμενο πολιτικής του κοινωνικού κράτους.Η αποψη αυτή μπορεί να φαινεται τραβηγμένη ,αλλα είναι ενδεικτική της σημασίας που αποδίδουν στο φαινόμενο αρκετοι ειδικοί». Αλλωστε ηδη από τον 19ο αιωνα και στον μεσοπόλεμο Βρεττανία και Γαλλία με τη θέπιση των πληρωμένων διακοπών ουσιαστικά επιδότησαν (και) αυτό το κυμα φυγής».
Η εξοδος σκηνοθετεί θαυμάσια τη νέα τάση στον τουρισμό που εχει περιγραφεί ως “confeti society” .Δηλαδή είναι σημερα τόσοι οι προορισμοί και τόσοι οι τυποι τουριστων που τελικά στο συγχρονο τουριστικό μάνατζμεντ όλα μπορούν να προσφερθούν σε όλους. Το κοινό διαχέεται πλέον σε ολες τις ηλικίες και –περίπου- στα 2/3 ολων των εισοδημάτων .

«Το ταξίδι μικρής διάρκειας (αλλα και μεγαλύτερης)…
… καταγράφεται σημερα στη συνειδηση του ελληνα ,λέει ο Πάρις Τσάρτας, ως μέρος των κοινωνικών-καταναλωτικών προτύπων.Ειναι «προσωπική αποτυχία» η μη-συμμετοχή στην Εξοδο ».
Στο περιβάλλον φυγης γρηγορα προστέθηκε το οικολογικό life-style και η αναζητηση της φυσης εγινε ένα από τα κυρια χαρακτηριστικά των αστικών εξόδων. Διπλα σ΄αυτό προστεθηκε μια ολοκληρη παλέττα από γκατζετάκια μεχρι 4χ4 και ετσι η εξοδος γρηγορα απέκτησε και το δικό της life style. Αν και η επιστροφη στη Φυση δεν είναι νέο φαινόμενο (πρωτοι τη θεοποίησαν οι ναζί και οι ιταλοί φασίστες με τα κάμπους νεολαίας πριν από τον β παγκόσμιο) εντούτοις σημερα δεν σηματοδοτεί τα ιδια πράγματα. Αλλωστε η δυνατότητα της ατομικής φυγής δεν εχει να κάνει σε τιποτα με την ομαδικότητα που ηταν προϋπόθεση στις ναζιστικές κατασκηνώσεις.
Πολύ συντομα η εξοδος απέκτησε και τον χαρακτήρα ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την μεγάλη πόλη.Το βρωμικο απέναντι στο καθαρό,το φυσικό στο απάνθρωπο, το υγιεινό στο αρρωστο , η παράδοση απέναντι στην ομογενοποίηση , η εργασία απέναντι στη δημιουργικότητα.
Η πόλη απαξιώνεται ολο και περισσότερο στη συνείδηση των καραβανιών και τα κανάλια πιπιλάνε την κοινοτοπία της «ασχημης,απάνθρωπης ζωής στην πόλη».Αυτη η περιγραφή της πόλης αποτελεί σημειώνει ο Παναγής Παναγιωτόπουλος (λεκτορας,Πανεπιστήμιο Αθηνας) γνώρισμα της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας και με κρίσιμες αλλά επί μέρους διαφοροποιήσεις διαπερνά το φάσμα Αριστερά-Δεξιά. Με άλλα λόγια η αντι-αστική αντι-αθηναϊκή ιδεολογία μοιάζει να εμπεριέχει εξίσου συντηρητικές και προοδευτικές αγωνίες, αποτελώντας έτσι έναν ιδεολογικό-συναισθηματικό πυκνωτή στον οποίον συναντιούνται πολιτικά και κοινωνικά στερεότυπα, ιστορικές εμπειρίες και στοιχεία ιδεολογίας. Η φαντασματική πόλη, η σταθερή καταγγελία της (σε αντίθεση με την ύπαιθρο που γίνεται αντικείμενο οδυρμού λόγω εγκατάλειψης), η άρνηση της παρουσίας της και
της δικής μας μέσα σε αυτήν, αποτελεί έτσι ένα κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο, μια ηγεμονική όψη της εθνικής πολιτικής κουλτούρας. Συνυπάρχει με αυτά που η μελέτη της πολιτικής κουλτούρας έχει απογράψει ως πάγια χαρακτηριστικά: πελατειακή μεσολάβηση της πολιτικής εκπροσώπησης, την οικογενειοκεντρική σύλληψη της κοινωνικής ζωής, πολιτικός κυνισμός, συνομοσιολογία, τα κοινοτιστικά αντανακλαστικά και το χαμηλό επίπεδο προσωπικής αυτονομίας και εξατομίκευσης ,αυξημένος κρατισμός, εθνοκεντρικό συναίσθημα κ.α. Όπως συμβαίνει και με αυτά τα μεγέθη της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας, η άρνηση της πόλης διαχέεται σε ποικίλα είδη λόγου και σχεδόν σε όλες τις πολιτικές οικογένειες.Πρόκειται για μια φανταστική σχέση με την πραγματική πόλη».Αλλά η πόλη δεν ειπε την τελευταία της κουβέντα…
Στη φετεινη πασχαλιάτικη εξοδο καταγράφεται …
…εντονα και μια αντιρροπη δύναμη. Εκφραζεται ολο και περισσότερο από αρκετους αιρετικούς που ευτυχως βάλθηκαν να γκρεμίσουν τον μυθο της «αφιλόξενης πόλης» .Κυριότερος σύμμαχος η ανάπτυξη πολλών δικτύων ,με πρωτο και σημαντικότερο το ιντερνετ. Η πολη ξανασχεδιάζεται και ξαναζει μεσα από τα δικτυα των πολιτών της. Ο Ιωάννης Καρυδάς (πανεπιστημιακός) σημειωνει πως τα «επάλληλα κοινωνικά και τεχνολογικά δίκτυα συμβάλλουν στην αναπαράσταση της νεας εικόνας του χωρου και των λειτουργιών της πόλης ,ετσι ώστε να είναι δυνατό να κωδικοποιηθούν και να μεταδοθούν με μαζικό επικοινωνιακό τρόπο και, στη συνέχεια να προκαλέσουν μια ριζική αναμόρφωση του αστικού περιβάλλοντος».
Στα τσατ ρουμς η πόλη ξαναβρισκει τους δημόσιους χωρους οπου οι πολίτες ξανασυζητάνε,σε πολλά σάϊτς νεοι αρχιτέκτονες ξανασχεδιάζουν και προτείνουν το νέο αστικό περιβάλλον ενώ η καθημερινότητα της πόλης αναπαράγεται στα μπλόγκ .Νεες γειτονιές φυτρωνουν στο διαδίκτυο και νεες πρωτοβουλίες και καμπάνιες ξεπηδάνε μεσα από το φηφιακό διαδικό συστημα.Ακομη και τα ραντεβου της πόλης δινονται μεσα από τον κοσμο των δικτύων.
Η πόλη αρχιζει να συνειδητοποιεί πως είναι ωραια η ζωή στη «Μητρόπολη» ,εστω και εικονικά…Καλο ταξιδι
(Το αρθρο θα δημοσιευτεί το Μ.Σαββατο στον Τ.τ.Κ)