Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2008

Η μάχη για το Κέντρο (…και το Δέντρο)

Ο πρώτος φοιτητής που πήρε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας αλλιώς θα ονειρευόταν τη ζωή του. Ομως στην Αθήνα του 1843 ο πρώτος φοιτητής του πρώτου ελληνικού πανεπιστημίου που αποφοίτησε, ο Αναστάσιος Γούδας (από την Ιατρική), φυλακίσθηκε, κακοποιήθηκε και τελικά αυτοεξορίσθηκε στη Σμύρνη και μετά τα βήματά του χάθηκαν κάπου στην Ευρώπη. Αιτία η αντιοθωνική δράση του, την ίδια χρονιά που ο Οθωνας εξαναγκάσθηκε σε παραχώρηση Συντάγματος.

Το Πανεπιστήμιο στη νέα Αθήνα του Οθωνα και τα Ανάκτορα, μαζί τοποθετημένα στο Κέντρο της πρωτεύουσας, διαμόρφωσαν έκτοτε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο την έννοια του δημόσιου χώρου και της σχέσης του με την πολιτική. Το κέντρο της Αθήνας βίωσε ήδη από τότε αυτό που λέγεται διεκδίκηση του δημόσιου χώρου. Οχι ως τόπου αλλά ως έννοιας.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 15, 2008

ο καθαρά ποινικό μέρος της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου συγχέεται κατά έναν περίεργο τρόπο με το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κομμάτι της υπόθεσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του εξοστρακισμού.

Η «κοινή γνώμη» έχει πεισθεί πως ο αστυνομικός είχε ευθέως πυροβολήσει και δολοφονήσει τον Αλέξανδρο. Αλλωστε, αυτή η πεποίθηση όχι μόνο εξηγεί τις μεγάλες κινητοποιήσεις αλλά και ώς ένα βαθμό καθόρισε την ένταση των επεισοδίων.

Ποια ήταν τα δεδομένα πάνω στα οποία σχηματίστηκε αυτή η βεβαιότητα; Ενα βίντεο, κάποιες, αρκετές, μαρτυρίες αλλά (σαφώς) και μια ήδη σχηματισμένη άποψη για την Ελληνική Αστυνομία.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Εξάρχεια, αδιέξοδα ανάμεσα σε δύο μύθους

Αύξηση διαρρήξεων στην πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια; Υπαρκτή ως πραγματικότητα ή ως αίσθημα ανασφάλειας, πάντως στα Εξάρχεια είναι από τα θέματα που συζητήθηκαν αρκετά πρόσφατα σε επιτροπή κατοίκων. Κουβεντιάζουν και για άλλα. Και για το αδιέξοδο με τα ναρκωτικά και για το αδιέξοδο με την κατάσταση πολιορκίας.

Πρέπει να είναι πολύ ενοχλητικό να ζεις σε μια περιοχή για την οποία έχουν σχηματιστεί δύο διαμετρικά αντίθετες εικόνες: Δεν πρόκειται ούτε περί μιας δομημένης «αλάνας» όπου συμπλέκονται με κάποια ενδογενή ή εξωγενή κανονικότητα οι «μπάτσοι» με τα «φρικιά». Ούτε είναι και το μεγάλο χωνευτήρι, ο μοναδικός χώρος της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών» -όχι πάντως με τα εξιδανικευμένα χαρακτηριστικά στρουμφοχωριού.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Μια ιστορία της κουκούλας (...και μερικά δημοκρατικά αδιέξοδα)

Πολλά χρόνια πίσω (έως πάρα πολλά) δεν είναι καθόλου βέβαιο αν ο αναρχικός Μπουαναβεντούρα Ντουρούτι φορούσε ή όχι κουκούλα, στη διάρκεια ληστειών τραπεζών στο Μεξικό (ως γνωστόν όχι για προσωπικό πλουτισμό), λίγο πριν από τον Ισπανικό Εμφύλιο. Κι αν φορούσε, το πιθανότερο είναι πως επρόκειτο για ένα μαντίλι που είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως και στις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του 19ου αιώνα.

Πάντως, στην Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο αναρχικός Δημήτρης Ματσάλλης δολοφόνησε μέρα μεσημέρι στην Πάτρα έναν σημαντικό τοκογλύφο δεν είχε σκεπασμένο το πρόσωπό του – πιθανόν διότι θεωρούσε αναπόφευκτη τη σύλληψή του.

Σύμφωνα με την ίσως μοναδική δημοσιευμένη μαρτυρία, στην Ελλάδα μετά την Κατοχή, η κατά κάποιον τρόπο μαζική χρήση μαντιλιού για κάλυψη του προσώπου τοποθετείται το 1946 από τον Ε.Λ.Α.Ν. Στυλίδας.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2008

Ο «πλούσιος Εβραίος» και ο Μπλούμε

MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 07-12-08
Ο «πλούσιος Εβραίος» και ο Μπλούμε

Tου Τακη Καμπυλη

«Στη διάρκεια της Κατοχής ήμουν επίσημος διερμηνέας των SS και συγκεκριμένα στο “Τμήμα Εβραϊκών Υποθέσεων” της Ασφάλειας Αθηνών. Με αυτή την ιδιότητά μου πήγα στη Ρόδο μαζί με τον Τόνι Μπούργκερ, υπολοχαγό των SS (...) με τον Φριτς Λίνεμαν, δόκιμο των SS και τον Χανς Σέλε από το Ντάντσιγκ. Εκεί στη Ρόδο είχαν συλληφθεί όλοι οι Εβραίοι των Δωδεκανήσων από 16 έως 60 ετών. Με ένα καράβι μεταφέρθηκαν πρώτα στο Χαϊδάρι κι από κεί, υποθέτω, στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως (...) Οι Γερμανοί που προανέφερα πήραν μαζί τους από τη Ρόδο εννέα βαλίτσες γεμάτες με αλυσιδίτσες, διαμάντια, ράβδους χρυσού και άλλα χρυσαφικά που παρέδωσαν στην Αθήνα στον Μάχερ, διοικητή των SS. Την ίδια νύχτα συναντηθήκαμε στην οδό Λυκαβηττού 2 με τον Ισπανό υπήκοο Πέπο Φραντσές: Εγώ, ο Λίνεμαν, ο Γκρίνμπαχ και ο Σέλε. Εκεί συζητήσαμε πώς θα μπορούσαμε να πουλήσουμε τα κοσμήματα (...) Το ίδιο βράδυ μετά το φαγητό συμφωνήσαμε μεταξύ μας για την πώληση των χρυσαφικών και είπαμε στον Πέπο Φραντσές να πάει στα γραφεία των SS και να αγοράσει από τον Μάχερ ένα μέρος των αντικειμένων αυτών.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 01, 2008

Ψάλε παιδί μου γράμματα…

Ο Maxime Rodinson (πέθανε το 2004) υπήρξε ίσως ο σημαντικότερος βιογράφος ενός Θεού, για την ακρίβεια του προφήτη του. Ο Rodinson παραμέρισε δόγματα και προκαταλήψεις και προσπάθησε να εξετάσει και να ερμηνεύσει τις συνθήκες μέσα από τις οποίες ένας έξυπνος άνθρωπος, ο Μωάμεθ, έπεισε τον εαυτό του, τη φυλή του (και τις άλλες φυλές) ότι συνομιλεί με τον Θεό.

Πολλές από τις ερμηνείες που έδωσε πέρασαν στη διεθνή βιβλιογραφία. Κυρίως η διαφορά του Μωάμεθ της Μέκκας από τον Μωάμεθ της Μεδίνας. Του Μωάμεθ που ο Θεός τού υπαγόρευε, από τον Μωάμεθ που υπαγόρευε στον Θεό. Του θρησκευτικού από τον πολιτικό ηγέτη. Η συγκεκριμένη «βιογραφία» του Μωάμεθ δεν προκάλεσε τη μήνι κάποιου μουσουλμάνου ιερέα ή όποιου αυτοαναγορεύεται θεματοφύλακας του δόγματος, παρότι ο συγγραφέας αποδεικνύει πως η διδασκαλία του Μωάμεθ ήταν περισσότερο ιδεολογία παρά θρησκεία.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ