Παλαιά και νέα ακροδεξιά

Στις 13 Ιουλίου 1990 με τον νόμο 90615 η γαλλική Βουλή χάραξε τα όρια του κράτους απέναντι σε ένα «φαινόμενο». Ο νόμος Γκεσό (όπως έμεινε γνωστός) καταδικάζει τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό που -τότε- εκφράζονταν και μέσα από ιστορικούς οι οποίοι αμφισβητούσαν ή αρνούνταν το Ολοκαύτωμα. Ο νόμος προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Ποια είναι τα όρια της δημοκρατίας; Ποιος νομιμοποιείται, σε ποιες συνθήκες και με ποιο τρόπο να περιστείλει βασικά δικαιώματα όπως αυτό της ελεύθερης έκφρασης; Πόσο δόκιμο είναι να «περιορίζεται» η ιστορική έρευνα και να μην αμφισβητείται η ιστορία που «έγραψαν οι νικητές» (σύμφωνα με τους διωκόμενους αντισημίτες); Πολλοί επιφανείς Γάλλοι (κάθε άλλο παρά αντισημίτες) διαμαρτυρήθηκαν ή και πολέμησαν σθεναρά τον νόμο Γκεσό. Ο Πιερ Αντρέ Ταγκιέφ μιλώντας για τα χρόνια εκείνα υποστηρίζει πως ο πόλεμος κατά της «άκρας δεξιάς» θα είναι χαμένος αν δεν επαναπροσδιοριστεί ο στόχος. Μιλάμε για την «άκρα δεξιά», αλλά, τελικά, ποια είναι αυτή; Ο Ταγκιέφ θα υποστηρίξει ότι υπάρχει επί της ουσίας άγνοια για το πολύπλοκο και σύνθετο ζήτημα της άκρας δεξιάς και δεν θα διστάσει να χαρακτηρίσει ως «σταλινική μέθοδο» την απαξίωση που πολλές φορές μέχρι σήμερα εξέφραζε ο σύγχρονος αντι-ακροδεξιός λόγος για ακροδεξιές ιδεολογίες. Μελετώντας το έργο, αλλά κυρίως τις επιρροές διανοουμένων της γαλλικής Ακροδεξιάς, όπως τον Αλέν ντε Μπενουά, αλλά και τον (προγενέστερο) Βασέρ ντε Λαπούζ, ο Ταγκιέφ κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο ακροδεξιός λόγος χαρακτηρίζεται τόσο εύκολα ως «απλοϊκός» από τους «πολέμιούς» του επειδή η ηθική απαξίωση της ρατσιστικής ιδεολογίας δεν άφησε χώρο σε σύγχρονη επιστημονική έρευνα για τις ρίζες και το παρόν του ακροδεξιού μωσαϊκού. «Από το 1979-1980,» λέει ο Ταγκιέφ, «ο όρος “άκρα δεξιά” μου φαινόταν μια ετικέτα άκρως συζητήσιμη, ένα είδος αποθήκης, όπου ρίχνουμε όλες τις δεξιές που κρίνουμε ανάξιες σεβασμού, και κυρίως μια πολεμική κατηγορία, χρήσιμη ίσως για την πολιτική αντιπαράθεση, αλλά τελείως δυσλειτουργική για την επιστημονική οπτική (…). Εξάλλου, η κυρίαρχη γνώμη στους ακαδημαϊκούς κύκλους (…) ήταν ότι η γαλλική άκρα δεξιά είχε εξαφανιστεί, ότι ανήκε στο παρελθόν». Αύριο, μια δίκη στην Αθήνα συμπυκνώνει πολλά από τα παραπάνω ερωτήματα, αλλά κυρίως τις ανησυχίες που εκφράζει ο Ταγκιέφ (καθώς και αρκετοί σήμερα στην Ελλάδα). Και στη χώρα μας (λόγω του πρόσφατου χουντικού παρελθόντος) κυριάρχησε για χρόνια η αντίληψη πως η άκρα δεξιά δεν θα είναι παρά ένας περιθωριακός δορυφόρος του πολιτικού μας συστήματος.

Η συνέχεια εδώ.