Φωτογραφία και τρομοκρατία

Οι φωτογραφίες προσφέρουν αποδείξεις. Κάτι για το οποίο αμφιβάλλουμε μας φαίνεται αποδεδειγμένο όταν μας επιδειχθεί μια φωτογραφία του. Κατά μία εκδοχή της χρησιμότητάς της, η κάμερα ενοχοποιεί. (Η Σούζαν Σόνταγκ θα υπενθυμίσει σχετικά τη χρήση των φωτογραφιών από την παρισινή αστυνομία στα δολοφονικά μπλόκα εναντίον των κομμουνάρων, το 1871.)
Η φωτογραφία είναι κάτι περισσότερο από μια επίπεδη αναπαράσταση της στιγμής, μια μαρτυρία. Η δύναμή της φαίνεται από τη σύγκρισή της με ένα γεγονός που δεν ανακαλείται φωτογραφικά. «Ενα γεγονός», γράφει η Σόνταγκ, «που έχει γίνει γνωστό μέσα από φωτογραφίες γίνεται περισσότερο πραγματικό απ’ ό, τι αν δεν είχαν ιδωθεί ποτέ φωτογραφίες του – σκεφτείτε τον πόλεμο του Βιετνάμ (ως παράδειγμα για το αντίθετο σκεφτείτε το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ, από το οποίο δεν έχουμε φωτογραφίες)».
Ειδικότερα με την «παρανομία», η φωτογραφία συνδέθηκε στενά – αφού προσέφερε ό, τι υπάρχει πέραν της κοινής θέας. Ανάμεσα σ’ αυτά τα εκτός κοινής θέας συμπεριλαμβάνονταν τα βιογραφικά καταζητούμενων ποινικών και αναρχικών. Η φωτογραφία έδωσε την πραγματική εικόνα του λήσταρχου. «Ετσι ήταν!» Ουδείς πλέον θα το αμφισβητούσε αυτό. (Υπενθυμίζεται πως το σκίτσο είχε ήδη ανοίξει το δρόμο.)
Η χρήση της αποδείχθηκε καθοριστική και σε συμβολικό και πολλές φορές και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Με τη φωτογραφία του συλληφθέντος ή καταζητούμενου, η κοινωνία κοινοποιεί τους εχθρούς της. Η φωτογραφία χρησιμοποιείται κατά κάποιο τρόπο όπως και τα όστρακα στον εξοστρακισμό των Αθηναίων. Είναι η απτή, ολοκληρωμένη, η «πραγματική» εικόνα –η καλύτερη δυνατή περιγραφή– αυτού που απειλεί την κοινωνία μας.
Η κοινοποίηση της εικόνας του παρανόμου (δημοσίευσή της) βοηθάει –όπως υποστηρίζεται– και σε επιχειρησιακό επίπεδο, αφού μπορούν να προστεθούν νέες μαρτυρίες και από αυτές νέα στοιχεία ικανά να οδηγήσουν στο να πάψει να υφίσταται η –εν προκειμένω– τρομοκρατική απειλή.

Η συνέχεια εδώ.