Κυριακή, Μαΐου 07, 2006

The Demolition Man (ή ο άνθρωπος που κατεδαφίζει)

Ο ΒΑΡΟΝΟΣ Haussmann έπεσε σαν οδοστρωτήρας πάνω από το Παρίσι. Με κύρια όπλα την επιμονή του και τις πλάτες του Ναπολέοντος Γ' κατάφερε, εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα, να μεταμορφώσει τη γαλλική πρωτεύουσα δίνοντάς της ανοιχτούς χώρους και φαρδείς λεωφόρους. Λίγα χρόνια μετά, οι επεμβάσεις του Hausssmann θα αποκτήσουν και πολιτικό χρώμα: στη διάρκεια της κομμούνας, το 1871, οι δυνάμεις ασφαλείας θα διευκολυνθούν από τους μεγάλους δρόμους. H αστραπιαία επέμβαση του στρατού θα πνίξει τα οδοφράγματα. Οι στενοί δρόμοι και οι φτωχογειτονιές - λαβύρινθοι που πάντα βοηθούσαν τους επαναστατημένους να υποχωρούν και να αναδιοργανώνονται είχαν πλέον αναπλαστεί.
Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο εδώ

5 σχόλια:

S G είπε...

σε αυτην την πολη ολα μπορει να τα περιμενει κανεις, μεχρι και οτι καποιος θα ειναι εναντιον στο να αυξηθουν οι χωροι πρασινου στην πολη!!

για το που θα πανε αυτοι που θα ξεσπιτωθουν, οι λυσεις ειναι πολλες.
α) θα παρουν αποζημιωσεις
β) ας μπουν αντιστοιχα νεες περιοχες στο σχεδιο εκτος κεντρου

αλλα τι να πρωτοπει κανεις οταν το επιχειρημα εναντιον του πρασινου ειναι "Και ποιοι θα κερδίσουν την υπεραξία από την αναβάθμιση της περιοχής;"!!

ω υπερτατη αποδειξη της ελλειψης κοινης λογικης στην χωρα, δεν θελουμε να γινει μια κινηση που θα ωφελησει ολους γιατι θα κερδισουν και καποιοι υπεραξια (τωρα οτι οι ιδιοκτητες στα Πατησια πχ δεν ειναι και τιποτα Κροισοι δεν μας αφορα. Ειναι ιδιοκτητες και πρεπει να τους ριξουμε στην πυρα...)

Ανώνυμος είπε...

Τάκη, ελπίζω να μην διαφωνήσουμε αν σου πω ότι όχι μόνο την Αθήνα αλλά και την χώρα ολόκληρη αν είναι κάτι που την έχει κακοποιήσει περισσότερο απ΄
όλα τα άλλα είναι «το κεραμίδι του λαού» και το «κεραμίδι του εξοχικού του λαού».
Ή μήπως η κοινωνία είναι άμοιρη ευθυνών για όλη αυτή την κατάντια?
(μην ξανακάνουμε τη συζήτηση περί ευθύνης του κράτους).
Από εκεί και πέρα σαφώς και η αρχιτεκτονική ή η πολεοδομία υποκείμενη στο νόμο της αγοράς έχει ταξικά χαρακτηριστικά.
Πως άλλο θα μπορούσε να συμβεί?
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το υπάρχον χάλι υπάρχει διαφορά.
Άλλες κοινωνίες, επίσης ταξικές, παρουσιάζουν άλλη οικιστική εικόνα τόσο στο αστικό περιβάλλον όσο και στο μη αστικό.
Αυτό τι σημαίνει?
Τώρα για το τι θα κάνει ο νέος δήμαρχος ΟΚ, ξέρουμε.

ΑΛΕΧ

gb είπε...

Αξίζει ένα ακόμη άρθρο, απο τα λίγα που εμφανίζονται δυστυχώς στις εφημερίδες και αποτυπώνουν την έλλειψη πολεοδομικού πολιτισμού ο οποίος εμπεριέχει και τη γνώση της αρχιτεκτονικής.
Στις περισσότερες αρχιτεκτονικές σχολές τα μισά τουλάχιστον μαθήματα αφορούν την επιστήμη της πολεοδομίας, και το βασικότερο ζήτημα αφορά την επέμβαση του ΧΆΟΥΣΜΑΝ, γι αυτό επέτρεψε μου να
διευκρινήσω μερικά κρίσιμα σημεία
Η πολιτική σημασία της επέμβασης ξεκινά το 1848 με τη ολιγόμηνη πετυχημένη κατάληψη του Παρισιού
Μετά την αποκατάσταση του καθεστώτος με τον Γ' Ναπολέοντα,
σχεδιάστηκε η άρση ενός βασικού συντελεστή της επιτυχίας της εξέγερσης, η διάνοιξη των στενών δρόμων που βοήθησαν στην επιτυχία των οδοφραγμάτων τα οποία εμπόδιζαν την εμπλοκή του καθεστωτικού ιππικού.
Η κυρίαρχη τάξη αναλαμβάνει να σχεδιάσει και να εξαλείψει αυτό το πολεοδομικό μειονέκτημα και το αναυέτει στον Μικ.Ναπολέοντα και στον Πολεοδόμο Χάουσμαν.
Σημαντικό σημείο αποτελεί η υιοθέτηση της Πολεοδομικής καινοτομίας απο όλες σχεδόν τις ευρωπαικές Πόλεις, Τορίνο, Μιλάνο, Μόναχο, κλπ.
Επόμενο Σημ.σημ. το 1871 στην επόμενη αποτυχημένη εξέγερση στο Παρίσι. Οι εξεγερμένοι με μύωπες αρχηγούς κατώτερους των περιστάσεων δε λαμβάνουν υπόψιν τους τη στρατηγική πολεοδομική αλλαγή που έχει συντελεστεί και κατατροπώνονται απο την επέλαση του ιππικού.
Πιθανότατα η ρήση του Μάρξ για επανάληψη της ιστορίας ώς φάρσα να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα τα οποία ταυτίζονται και αποδίδουν με ακρίβεια τη ρήση.
Η Αθήνα ώς μία μή βιομηχανική πόλη αλλά εξ ίσου αστικοποιημένη λόγω εμφυλίου πολέμου δεν ακολούθησε το μοντέλο του πολεοδόμου Χάουσμαν. Βέβαια υπάρχουν παιχνίδια εξουσίας στην Αθήνα αλλά είναι χαοτικά πολύπλοκα και ξεχωριστά.
Το ζήτημα γίνεται κρίσιμο όταν λείπει η αστική τάξη με τα συμφέροντα και τους επιστήμονες της οι οποίοι προσποιούνται τους επιστήμονες της επόμενης τάξης συμφερόντων η οποία δεν έρχεται ποτέ επειδή δεν υπάρχει άνευ της διασάφησης και της εξακρίβωσης της προηγουμένης.
Ενα παράδειγμα, αν προβλέψουν
οι Πολεοδόμοι
του κ. Ν.Κακλαμάνη και άλλες χρήσεις για το πράσινο που θα προέλθει απο τις κατεδαφίσεις, όπως υπαίθριες αγορές, διαδηλώσεις, κατάληψη απο κατοίκους άλλων γειτονιών, αλλοδαπούς κά., άστον να ψάχνει ευεργέτες, θα αργήσει να τους βρεί.
ΕΝ πάσει περιπτώσει άν κερδίζει η αστική τάξη και δημιουργεί υπεραξία μπορεί να κερδίζει και η μή αστική τάξη, αλλά εδώ βρίσκεται το "ατύχημα", αυτό το αστικό καθεστώς δεν χρησιμοποιεί τις επιστημονικές γνώσεις της παγκόσμιας αστικής και βιομηχανικής επανάστασης, δεν υπάρχει γιατί έτσι ανακάλυψε ότι επιβραδύνει την εξέλιξη του!!
G BATZ

Καμπύλης Τάκης είπε...

Αγαπητε gb ευχαριστω για τις διευκρινίσεις και τις πληροφορίες.Ανατρέχοντας και στο blog σας θα διαπιστωσει κανείς οτι δεν χωραει το απόλυτο στην ιδεολογικοποίηση ή στην αποιδελογικοποίηση.Ωστόσο "τσιμπησα" απο τη φράση "παιχνιδια εξουσίας στην Αθηνα"...Παρακαλώ περισσότερα επ αυτού, ειναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

gb είπε...

"παιχνίδια εξουσίας"
εννοείται να δώσουμε περισσότερη σημασία στην έλλειψη θεωρίας και απλοποίησης, όταν η πραγματικότητα εμφανίζεται τόσο "πολύπλοκη χαοτική και ξεχωριστή"

"ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ"
ή
ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ;
(με τους αντιπάλους).
Νομίζω ότι μολονότι έχουμε αξιολογότατους πολεοδόμους-αρχιτέκτονες δεν έχουμε θεωρίες και πολιτικές ικανές για ακτιβισμό.
π.χ. η κυκλοφορία των πεζών, τα πεζοδρόμια. Εμείς που έχουμε ανάγκη τα πεζοδρόμια, μας βάζουν και τα καταργούμε, ....

Επίσης μία κρίσιμη επιφύλαξη για τη σωστή θεωρία των θυλάκων.
Οι θύλακοι των πλουσίων νομιμοποιούνται έμμεσα και εκουσίως απο τους θύλακες των φτωχών. Η φτώχεια δημιουργεί το άλλοθι του πλούτου στη πολεοδομία. Η πολιτική του Λαικισμού κάνει το φτωχό φτωχότερο καιτο πλούσιο "πλουσιότερο" .