H καλύβα που παραχωρήθηκε στον μπαρμπα-Θωμά ήταν η ανταμοιβή της υποταγής του στη «φυσική λογική» των πραγμάτων. O μαύρος Θωμάς ήταν πιστός κι όχι άπιστος. Πίστευε αυτό που ήθελαν οι αφέντες να πιστεύει, έπραττε όπως περίμεναν, ήταν το ιδανικό πρότυπο του σκλάβου. Αποδεχόμενος τη «θέση» του, κέρδισε με την ενσωμάτωσή του την καλύβα του. H «καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση της πολιτικής διάστασης της φιλανθρωπίας. Iδίως στην περίπτωση που οι αποδέκτες της είναι πρόσωπα ή ομάδες στα σύνορα μεταξύ κοινωνίας και περιθωρίου. H προσωπική ανταμοιβή είναι ό,τι περισσότερο μπορούν να περιμένουν, αφού η -μειονεκτική- θέση τους είναι a priori δεδομένη. Eίναι το διαχρονικό δόγμα σύμφωνα με το οποίο «η ανισότητα δεν θεραπεύεται, μόνον απαλύνεται».Η συνέχεια του αρθρου εδώ.
2 σχόλια:
Αγαπητέ Τάκη το άρθρο σου έχει ένα σοβαρό λάθος (φαντάζομαι τυπογραφικό). Στο τέλος, όπου παραθέτεις μια ενδεικτική βιβλιογραφία, παραθέτεις και το βιβλίο με τίτλο «Φθόνος και μνησικακία» (Aθήνα 2008, ΠOΛIΣ), το οποίο το έχει γράψει ο Νίκος Δεμερτζής με τον Θάνο Λίποβατς και όχι κάποιος Νίκος Δερμιτζάκης όπως έχει γραφεί. Ας αλλάξει τουλάχιστον η on-line εκδοχή του άρθρου.
Φιλικά,
Γιώργος.
Αγαπητέ μου Τάκη πολύ καλό το άρθρο. Είναι πάντα πιο εύκολη αυτή η συγκινησιάρικη παρουσίαση από το στρυφνό διά ταύτα.
Δημοσίευση σχολίου