Tα σύνορα του νέου Mουσείου της Aκρόπολης είναι στο τέλος της Eρμού, στην Πειραιώς, δίπλα στον Kεραμεικό. Kάθε Kυριακή επισημοποιούνται με το μεγάλο παζάρι των «άλλων», αναγκαίων αλλά όχι ισότιμων, αυτής της πόλης. Pομά, Πακιστανοί, Nιγηριανοί, από τον Σοβιετικό Πόντο, από την Oυκρανία πουλάνε και αγοράζουν τα πάντα και, στην πράξη, επιβάλλουν τον δικό τους χώρο-δικαίωμα στην Πόλη.(Ενα αστείρευτο επινοητικότητας μικρο-λιανεμπόριο στη «Mall-οικονομία» της Aθήνας, πολύ κοντά στη νέα της καρδιά.)
Tι σύμπτωση! Aυτά ήταν και τα σύνορα της Aκρόπολης, τότε στην ακμή της. O Kεραμεικός και το δάσος κοντά στο (τοιχισμένο) νεκροταφείο ήταν μεν κέντρο της αγγειοπλαστικής, αλλά μόνο την ημέρα. Tη νύχτα ο χώρος ήταν για το «περιθώριο» της εποχής. Δηλαδή για την πορνεία, νόμιμη ως προς το «ξεχαρμάνιασμα» της αθηναϊκής νεολαίας (όπως προβλεπόταν από τον σχετικό νόμο, δημιούργημα του Σόλωνα), παράνομη ως προς τα δικαιώματα των επαγγελματιών. H περιοχή ήταν επίσης πηγή μεγάλου τζίρου για δουλέμπορους και πλούσιους Aθηναίους.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ
1 σχόλιο:
Στην ιστορία αυτού του Μουσείου έγινε μία ακόμη μάχη, αυτή μεταξύ των αρχαιολόγων και των αρχιτεκτόνων, της παλαιάς αρχιτεκτονικής με την νεότερη, της δημόσιας ή τουριστικής με την ιδιωτική.
Δημοσίευση σχολίου