Παρασκευή, Μαΐου 11, 2007

Δεν είμαστε ολοι Τούρκοι;

Σε ενα χρόνο η Τουρκία θα τιμήσει τα 70 χρονια απο το θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ .Αυτη θα ειναι η πιο γκρίζα επέτειος στη συγχρονη ιστορία της χώρας αφου ο βασικός πυλώνας του κεμαλισμού,ο «εκδυτικισμός» της Τουρκίας βρίσκεται πιο μακρυά απο ποτέ άλλοτε.Για λόγους δήθεν εσωτερικούς,αλλά κυρίως επειδή ο ισλαμοφοβικός λαϊκισμός και η ελιτίστικη κακεντρέχεια της Ευρωπης βρηκαν την αφορμή να κλείσουν οριστικά την πόρτα στην Τουρκία.
Στην Τουρκία δεν συγκρούεται η κοσμικότητα με τη δημοκρατία αλλά κάτι χειρότερο: Δυο θρησκείες.Κι αυτο δεν εχει γινει κατανοητό στην Ευρώπη.
Ο μεγάλος θεωρητικός του τουρκικού εθνικισμού ,ο Ζιγιά Γκιοκάλπ ειχε αναφωνήσει οτι «σ’ αυτο το Κράτος χρειάζεται ενα εθνος». Απο κεί ξεκινησαν ολα,αυτό προσπάθησε να δημιουργήσει ο Κεμάλ.Και τελικά δημιουργήθηκε μια νέα «θρησκεία».Ο θεματοφύλακας της ,ο στρατός, εκανε (και κάνει ) σαφες οτι η «αμφισβήτηση των αρχων του ρεπουμπλικανικού κράτους δεν σημαίνει απλώς εθνική προδοσία,αλλά κάτι παραπάνω:Αμαρτία».( Σια Αναγνωστοπούλου 2004)
Με αυτη την εννοια ,η δημοκρατία στην Τουρκία οπως και ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός αποτελεί απλώς μια δυτική αξία η οποία γινεται τουρκική μονο οταν διαμεσολαβείται απο τον στρατό.Η δημοκρατία που δεν ρυθμίζεται απο τον στρατό δεν αποτελεί τουρκική αξία,επομένως αποτελεί εθνική προδοσία. Ετσι δημιουργείται το παράδοξο οπου ο στρατός που εγγυάται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας δεν θα μπορεί να διατηρήσει τη θέση του σε μια Ευρωπη οπου η δημοκρατία ελέγχει τα ορια του στρατού και οχι το αντίστροφο οπως ισχυει στην Τουρκία.(Κακως αυτο ερμηνευεται ως κεμαλική παράδοση,οταν ο ιδιος ο Κεμάλ ειχε φροντίσει να κρατησει τον στρατο μακρυά απο το πολιτικό παιχνίδι).
Η επιβολή της εκκοσμίκευσης απέτυχε (και) γιατι στο παιχνιδι δεν εντάχθηκαν αλλοι κοινωνικοί παίκτες πέραν του στρατού.
Αλλά η Ευρώπη παραγνωρίζει και κάτι ακόμη: Ο Ταγιπ Ερντογάν εκτός απο «μετριοπαθής ισλαμιστής» (αλλος ευρωπαικός νεολογισμός κι αυτός) εκφράζει και κάτι ακόμη: Τον μοναδικό αδιάφθορο πολιτικό στην Τουρκία.Η χωρα δεν πέρασε την περίοδο των «καθαρων χεριών» της Ιταλίας ,αν και στην πραγματικότητα το πολιτικό της συστημα ειχε καταρρεύσει απο το 2002.Τοτε μεγάλες μάζες ψηφοφόρων στηριξαν τον Ερντογάν διοτι οι παραδοσιακοί «κοσμικοί» πολιτικοί μηχανισμοί ειχαν καταρρεύσει μεσα στη διαφθορά.Το ΑΚΡ ειναι ισως το μοναδικό κομμα που δεν το εχουν (ακόμη) αγγιξει το μαυρο χρήμα και η διαπλοκή των βαρωνων κάθε ειδους λαθρεμπορίου.
Η τουρκική πραγματικότητα ειναι πολύ πιο συνθετη.Κι αυτη σκοπιμα παραγνωρίζεται παραδείγματος χαρη απο τους υπερόπτες Γάλλους.Κι αν ο Σαρκοζί ξεχνάει πως ο δρομος των προγονων του για τη Γαλλία ανοιξε απο εναν τουρκο(εστω οθωμανό) ,ειναι δυσκολο για μας να ξεχάσουμε οτι η σαρία δεν ισχυει στην Τουρκία,αλλά στην (ευρωπαϊκή) Θράκη.
(Το αρθρο δημοσιευτηκε στον Ε.Τ,Παρασκευη 11 Μαϊου)

Δεν υπάρχουν σχόλια: