Λαϊκισμός και αγριάδες

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για την «κατάρα των προκηρύξεων». Διότι δεν ειναι τυχαίο οτι τριάντα τόσα χρόνια απο την πρωτη προκύρηξη τρομοκρατικής οργάνωσης ολες οι επόμενες-της χτεσινής συμπεριλαμβανομένης- παραμένουν στο ιδιο καλούπι και στηρίζονται στους ιδιους πολύ συγκεκριμένους άξονες:
- Ευκολος και «καθαρός» αντιαμερικανισμός
- Πατριωτικά στερεότυπα του ’80 περι εθνικής περηφάνειας και ανεξαρτησίας
- Λαϊκιστική απαξίωση των πολιτικών και κοινωνικών ελίτ(όπως πρωτος διδαξε ο Λεπέν) και
- Απλουστευτική ερμηνεία ενός ολο και πιο πολύπλοκου κόσμου με όρους σχεδόν θεολογικής δογματοληψίας.
Ο Επαναστατικός Αγώνας ερριξε μια ρουκέτα για να διαβαστεί η «παρέμβασή του» μεσω της προκυρηξης. Η οποία όχι μονο δεν οδηγει σε ρηξη με (την οποια) κυρίαρχη ιδεολογία αλλά αντιθετα είναι μια αναπαραγωγή του πλέον μίζερου και συντηρητικού mainstream στα υπόγεια της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν είναι επαναστατική οργάνωση ουτε στην πρακτική ουτε στη θεωρία.Κομπάζει εκ του ασφαλούς (είναι δυνατόν να εχουν πειστεί ότι το πρόβλημα στο Ιράκ μπορεί να λυθεί από μια ρουκέτα που δεν βρηκε το στοχο της στην πρεσβεία των ΗΠΑ;).
Ομφαλοσκοπεί με θράσος (πιστευουν ότι ολα τα βλέμματα από την Παλαιστίνη μεχρι το Αφγανιστάν είναι στραμμένα με ελπίδα(!) στη δράση τους) ενώ αφιερώνει μεγάλο χωρο για μια γεωπολιτική ανάλυση του δεκάρικου.Από δω οι καλοί (οι λαοί) και από κεί οι φονιάδες τους (οι αμερικανοί).
Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ένα ποντίκι που βρυχάται εκ του ασφαλούς.Και αν δεν ηταν οπλισμένος θα δικαίωνε πλήρως τον Μάρξ στο σχετικό τσιτάτο περι ιστορίας τραγωδίας και φάρσας .
Ο Επαναστατικός αγωνας όπως και ολες οι ελληνικές ένοπλες ομάδες ακολουθεί τη «χρυση συνταγη» της 17Ν: Ψάρεμα στα θολά νερά. Το δόλωμα είναι το ιδιο με αυτό που χρησιμοποιούν οι απανταχού ακροδεξιοί ή νέο-αριστεροί(Λαφονταιν) λαϊκισμοι: Από τη μία πλευρα οι ελίτ που τα εχουν κάνει πλακάκια και συνομωτούν και από την άλλη ο λαός που αγανακτεί νοιώθοντας ανημπορος.Και τότε –συμφωνα με ολες τις μυθολογίες – θα εμφανιστεί ο από μηχανής θεός που αλλοτε θα είναι διαμεσολαβητής και άλλοτε τιμωρός.
Μέχρι εκεί μπορεί να αντιληφθούν την πραγματικότητα..
Και κάνουν ότι δεν καταλάβαινουν: Δεν είναι οι απόψεις τους που απειλούν ,είναι τοσο συνηθισμένες,αλλά τα όπλα τους.Και δεν θυμάμαι επανάσταση που πέτυχε στηριγμένη αποκλειστικά στον φόβο. Αυτός άλλωστε είναι ο μόνος τους συμμαχος.
Ο τρομοκράτης,ο φανατικός, είναι ο πιο συναισθηματικός ανθρωπος του κόσμου.
Πραγματικά πιστευει ότι σωζει τον κόσμο,ότι αφηνει το στιγμα του στην ιστορία .
Πόσο απέχει από τα ορια της γραφικότητας;
Οσο απέχει ο «σατανάς» του, (εν προκειμένω)ο Μπούς από τα δικά του.
Αλλά υπάρχει μία βασική διαφορά του τρομοκράτη με τον «λαό» στο ονομα του οποίου αυτοχρίζεται : Ο τρομοκράτης μπορεί να γκρεμίσει του Διδυμους Πύργους.Αλλά δεν μπορεί να τους κατασκευάσει…

(δημοσιευτηκε στον Ελευθερο Τυπο,Παρασκευη 25/1