Η λέξη της εβδομάδας: Βραχιόλια. Ο Άρμστρονγκ αφού κέρδισε ποδηλατικούς γύρους στη Γαλλία ανακάλυψε ότι το (ακόμη) πάμφθηνο καουτσούκ ίσως είναι πολύ πιο αποτελεσματικό. Μπίνγκο... Πριν από 95 χρόνια ο Φρόυντ δημοσίευε την εκτίμησή του για τα απωθημένα του Ντα Βίντσι με αφορμή τη Μόνα Λίζα. Η δημιουργία των συμβόλων είναι πολύπλοκη. Αλλά τα σύμβολα είναι πάντα απλά...
Διαβάστε ολο το άρθρο εδω
Η Μικρή Χώρα στο Σκοτάδι
Πριν από 1 χρόνια
6 σχόλια:
Tα σύμβολα είναι γλώσσα, άρα επικοινωνία.
Tα σύμβολα, όπως και οι λέξεις, έχουν νόημα, αλλά υπάρχουν και χωρίς το νόημά τους (οι λέξεις, λ.χ., υπάρχουν παρατεταγμένες με αλφαβητική σειρά στα λεξικά, άσχετη η μια με την αμέσως επόμενη, υπάρχουν όμως και στη σκέψη, στο λόγο και στα κείμενα - η διαφορά είναι προφανής). Aποκομμένα από το νόημά τους σύμβολα και λέξεις είναι σκέτες καρικατούρες, σαν τα βραχιόλα που μοιραζε το ζευγάρι των εφοπλιστών στο γάμο τους (λεφτά έχουμε, βραχιόλια αγοράζουμε...). Oι καρικατούρες μοιάζουν με κάτι, αλλά δεν είναι τίποτα, σίγουρα δεν είναι αυτό με το οποίο μοιάζουν. Bέβαια, πολλές φορές, για διάφορους λόγους, η σύνδεση συμβόλων/λέξεων και νοήματος είναι μια υπόθεση βαριά και δύσκολη, απαιτεί ψάξιμο, εσωτερικό. Aπαιτεί και ορισμένες θυσίες· εσύ το γράφεις: "να θυσιάσουμε τις αδυναμίες μας". H σύνδεση είναι δέσιμο και το δέσιμο είναι και δόσιμο, εκχώρηση. H έλλειψη της εκχώρησης, προς στιγμήν, απλοποιεί τις καταστάσεις (προστατεύει!, άραγε?), μας βγάζει από τη δύσκολη θέση (άραγε?), δημιουργεί όμως κενά νοήματος, που σε βάθος χρόνου και στην πορεία του βίου έχουν πάντα κόστος. Διαλέγει και παίρνει κανείς, έτσι δεν είναι? Mε τα βραχιόλια του πρώην καρκινοπαθούς ποδηλάτη ή μ'εκείνα του γκλαμουράτου εφοπλιστή? Bραχιόλια τα μεν, βραχιόλια και τα δε. Όλα βραχιόλια είναι, σε τελευταία αναλυση μπορεί να το δει κανείς κι έτσι. Ή πάλι όχι?
φιλε μου το σχόλιο σου οπως πάντα εξαιρετικό.Προσωπικά (ακόμη) με ιντριγκάρει η σκέψη των (εφοπλιστών)νεόνυμφων:Πως το σκέφτηκαν να μπουν σφηνα στον συμβολισμό του βραχιολιού;Τον οποίο ειμαι σιγουρος οτι δεν τον αγνοούσαν.Τι εικόνα πρέπει να εχει κανείς για τη θέση του στον κόσμο ωστε με χαρακτηριστική ευκολία να "μεταφέρει" τετοιους συμβολισμούς στα "καθαυτόν";
Είναι εύκολο να κατακρίνει κανείς την νέα μόδα (όπως και κάθε μόδα). Εδώ και χρόνια όμως λέμε ότι μόνο ο καταναλωτισμός και επιφανειακές αξίες αναδεικνύονται μέσα από την λαική κουλτούρα / κουλτούρα των νέων (youth/pop culture).
Εδώ και χρόνια ελπίζουμε να γίνει η φιλανθρωπία και ο αλτρουισμός μόδα - και να που έγινε.
Εννοείται ότι πολλοί θα φορέσουν τα βραχιόλια (και) για να είναι "in". Άλλοι θα τα φορέσουν (και) γιατί πάνε με τα καλοκαιρινά τους. Όπως δείχνει και το σχετικό μοντέλο χρήσης των media (uses & gratifications) κάθε ένας έχει διαφορετικά και πολλαπλά κίνητρα και προσδοκίες όταν "χρησιμοποιούν" ένα πολιτισμικό μέσο ή σύμβολο.
Όσο όμως υπάρχουν άνθρωποι / νέοι που μέσα από αυτήν την συμβολική κίνηση εκφράζουν τις ευαισθησίες τους και την επιθυμία να συμμετάσχουν σε μία παγκόσμια προσπάθεια - από τη στιγμή που ακόμα και μερικά δολλάρια / ευρώ / λίρες από αυτό το σύμβολο καταλήγουν στους "μη έχοντες" - το να απορρίπτει κανείς αυτήν την προσπάθεια μου φαίνεται αλαζονικό.
Ασφαλώς *μόνο* το βραχιόλι δεν φτάνει. Αλλά είναι μία καλή αρχή...
Τα σχόλια είναι συνάρτηση του κειμένου που σχολιάζουν. Καλό το κείμενο, καλά και τα σχόλια, είναι απλό.
Τώρα για τους νεόνυμφους με εφοπλιστική προέλευση - Θα πρέπει να ξέρεις κανείς λίγο τη βιογραφία του πατρός, γνωστός αριστερός του πάλαι ποτέ ΚΚεεσ. Βερνίκος, αν έχεις ακουστά, που θα έχεις. Τα δικά τους βραχιόλια είναι ο συνδυασμός αριστεροσύνης και γκλαμουριάς. Την καινοτομία τη συλλαμβάνει πρώτα από όλους ο κατέχων το χρήμα. Βέβαια, η γκλαμουριά του υπερισχύει της αριστεροσύνης του, γιατί αν ήταν αλλιώς τα πράγματα θα μοίραζε στους καλεσμένους του αυθεντικά βραχιόλια. Μόνο που τότε ο πλούσιος κύριος δεν θα πρωτοτυπούσε (αυτό τον ενδιαφέρει πιο πολύ απ'όλα), μια και τα αυθεντικά βραχιόλια τα έχουν και οι ταπεινοί, καθημερινοί άνθρωποι, με ένα ευρώ μπορεί να τ'αποκτήσει ο καθείς.
Και βέβαια είναι και ο συγκεκριένο σύμβολο που βοηθά στην παραποίησή του - ένα βραχιόλι δεν είναι σφυροδρέπανο, είνα στοιχείο διακοσμητικό, αξεσουάρ, στολίδι. Και τα στολίδια κατεξοχήν μπορεί να υπάρχουν από μόνα τους, χωρίς νόημα - όπως τα μπιμλό.
Αυτά.
Συμφωνω με τον Roman(με την ευκαιρία,συγχαρητήρια για το site σου.Κι εγω βρισκω αλαζονική την αρνηση μονο και μόνο επειδή ειναι (ή τεινει να ειναι) μόδα.Οσον αφορά τον εφοπλιστικό γάμο,ο(η;)ανωνυμη τα λέει λιγο σκληρά αλλά ετσι μου φαινονται οτι ειναι τα πράγματα.Απο την άλλη πλευρα δεν ξέρω αν πχ εδιναν βραχιολάκια για τη φτωχεια (κανονικά αγορασμένα) ποια θα ηταν η πρωτη σκέψη;Μηπως οτι ο γάμος αρκούσε για ενα χωριό στο Σουδάν;Να μια συνέντευξη που δεν εγινε...
O καθένας έχει δικαίωμα στη χαρά, και τα παιδιά των εφοπλιστών το ίδιο, στη δική τους χαρά με τα δικά τους μέσα. Aυτό το θεωρώ OK. Eξάλλου και τον γκλάμορους γάμο τους μπορεί να έκαναν και μια γενναία δωρεά στη unisef θα μπορούσαν να προσέφεραν (που μπορεί και αυτό να το έκαναν ήδη ή να το κάνουν κάποια στιγμή, αν και δεν είναι αυτό το θέμα μας). Tο immitation βραχιόλι, όμως, κάνει στην προκειμένη περίπτωση τη διαφορά. Aν σκέφτονταν ότι υπάρχει το Σουδάν και η unisef, και αν το σκέφτονταν όχι με όρους φιλανθρωπίας αλλά ανθρωπισμού, αν δηλ. συγκλονίζονταν έστω για ένα λεπτό, τότε θα τους ήταν peinlich, όπως γράφει ο Norbert Elias, να προσφέρουν στους καλεσμένους τους ένα τέτοιο δώρο. Δηλ. θα ένιωθαν αισχύνη γι'αυτό που κάνουν. Kαι όπως εξηγεί ο Elias, το σκαλοπάτι για τον πολιτισμό είναι να νιώσεις το αίσθημα της αισχύνης - Peinlichkeitsschwelle. Aν το νιώσεις αυτό, αλλάζουν όλα...Γι'αυτούς που δεν το νιώθουν, υπάρχει η βαρβαρότητα και ο κυνισμός.
όσο για τη συνέντευξη που δεν έγινε, οι "πρωταγωνιστές" του δώρου-αξεσουάρ δεν θάχαν να πουν τίποτα το αξιόλογο, νομίζω. Άσε που επειδή έχουν την ευφυία, θα καμούφλαραν το όλο πράγμα. Tο λεκτικό δεν είναι το πιο αποκαλυπτικό πάντοτε - οι δηλώσεις "δεν λένε" πάντοτε. Άλλα λένε πιο πολλά: οι κινήσεις, οι σιωπές, οι επιλογές.
Δημοσίευση σχολίου