Παρασκευή, Φεβρουαρίου 18, 2005

Η λέξη της εβδομάδας: Μουφτής

Η λέξη της εβδομάδας Μουφτής. Πολλοί σήμερα πιστεύουν ότι είναι ώριμες οι συνθήκες να περιοριστούν στα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Αυτό πάντως δεν πολυσυμφέρει την ελληνική πλευρά, αφού ένα επιχείρημα κατά της εκλογής τους(όπως ζητούν οι μειονοτικοί) είναι ότι στην Ελλάδα οι δικαστές δεν εκλέγονται!


Η συνέχεια στο άρθρο στα "ΝΕΑ" του Σαββάτου όπως πάντα στη στήλη ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Καμπύλης Τάκης είπε...

πολύ καλή μου φίλη,
ενας φίλος μου,επίσης πολύ καλός,ο gazi kapllani ισως τον ξέρεις,απο την αλβανία τελειώνει τώρα το διδακτορικό του στο Πάντειο και καθε τρίτη αρθρογραφεί στα ΝΕΑ.Εχουμε κουβεντιάσει αρκετές φορές με αφορμλη και τη "μαχη της μαντίλας" στη Γαλλία.Η μεγαλη μας διαφωνία ειναι αν τελικά υπήρξε ποτέ πολυπολιτισμική κοινωνία και δη στην οθωμανική αυτοκρατορία.Ο Γκαζι δε,πιστευει και μάλλον με βρισκει συμφωνο οτι η μονη "λυση" ή θα ειναι ενσωμάτωση ή τελικά οπως και αν το πούμε η κατάληξη θα ειναι τα γκέτο.Ειναι μεγάλη κουβέντα,ομολογω οτι δεν μπορώ να πώ οτι εχω ξακάθαρη αποψη(και γι αυτο φευ).Η ιστορία της 11χρονης οπως μου την ειπε τουρκος δημοσιογράφος ειναι λίγο διαφορετική.Ηταν λοιπόν επίσημα αρραβωνιασμένη απο 5 χρονων με τον νεαρό.Πολύ πρόσφατα ειχαν βγεί βόλτα και εκαναν ερωτα.Η μικρή το ειπε στους δικούς της,αυτοι φοβήθηκαν πιθανη εγκυμοσύνη και επέσπευσαν τον γάμο.Ο μουφτής ξέροντας τα ηθη στο χώριό που ζούσαν επέλεξε την προφανη λύση,αυτη που θα εκτονωνε ενα κοινωνικό πρόβλημα.Το ζητημα ειναι οτι το ληξιαρχείο επικύρωσε το γάμο ,αγνοώντας (προφανως) ολο το παρασκήνιο.Με λίγα λόγια ,αν ο μουφτής ειχε εναν λόγο , το ληξιαρχείο,λογω ουσιαστικής αγνοιας για το θέμα δεν ειχε κανένα.
Οσον αφορά τα περί της σαρία εχω την αισθηση οτι δεν ειναι ιδια ,ουτε και εμφανίζεται με την ιδια παράδοση σ' ολες τις μουσουλμανικές κοινότητες.Πάντως στη Θράκη το διαζύγιο ειναι πιο πολύπλοκο απο το ΄"σε χωρίζω" χ 3.Ο μουφτης κρίνει αν συντρέχουν λόγοι(συνηθως,εχεις δικιο σε προλαβαίνω,υπερ του ενάγοντα,ο οποίος ομως μπορεί να ειναι-σε προλαβαίνω πάλι,σπανιότατα- γυναίκα,) και επιδικάζει διατροφή στη γυναίκα αλλά μονο για 120 μέρες.Πολλές φορές εχει συμβει γυναίκες να αποποιηθούν της προγαμιαίας δωρεάς για να δεχτει ο συζυγος να τους δωσει διαζύγιο.
Για τη Θηβα που εγραφα το σημαντικό ειναι οτι ελληνικό δικαστηριο δεν τον πακετάρισε στο μουφτη αλλά δικασε κανονικά τη διαφορά του.Για το αποτέλεσμα,εχεις δικιο θα ειναι μια μικρή επανάσταση αν η επιμέλεια δοθηκε στη μητέρα θα το ψάξω και θα σε ενημερώσω.
Ομολογω οτι η θέση των γερμανικών αρχων ειναι δυσκολη.Πιθανολογώ οτι υπάρχουν μια σειρά απο ανοιχτες κοινωνικές υπηρεσίες για τέτοιες περιπτώσεις.Θα το ψάξω.Μια παρόμοια περίπτωση(την ειχα γραψει το καλοκαίρι) ηταν μιας 13χρονης μουσουλμάνας αλβανίδας που την εξέδιδε στην Ομόνοια η μητέρα της.Την ανέλαβαν οι γιατροί του κόσμου και γρηγορα διαπιστωθηκε οτι η Λουκία ηταν εγκυος.Η ιδια ηθελε να γυρίσει στον πατέρα της σ'ενα μουσουλμανικό χωριό του βορρά.Το δίλημμα ετέθη περίπου κατα τον ιδιο τρόπο αφου στο χωριό της θα αντιμετωπιζε σημαντικά προβλήματα.Η απόφαση ηταν ελληνικού know-how.Εκαναν εκτρωση στο κορίτσι(με τη συμφωνη γνωμη του...τέλος πάντων)και την κρατάνε στον ξενώνα.Για πόσο; Βλέπουμε ,ειναι η απάντηση.Θα προσπαθησουν ,νομίζω, να την περάσουν κάποια στιγμη στο βοηθητικό προσωπικό.Ειναι ικανοποιητική λύση;
Οχι.
Υπάρχει κατι καλύτερο;
Δεν ξέρω.Ακόμη κι αν η κοινωνία μας ηταν ανοιχτή απέναντι στη Λουκία (εννοώ φυσει και οχι υποβοηθούμενη απο τη διασπάθιση σχετικών κονδυλίων) φοβάμαι οτι αυτο τελικά θα ηταν και πάλι αδιάφορο για τη Λουκία.Διότι το πρόβλημά της δεν ειναι η δική μας ανοχή ,αλλα η δική της κοινωνία...Απο την αλλη, η δική μας κοινωνία ευθύνεται για την εκπόρνευσή της, αλλά νομίζω οτι αυτο ειναι μάλλον ενα πιο συνθετο φαινόμενο που ξεπερνά τον χωρο της συγκεκριμένης κοινωνίας στην ιστορία...

Sakis Rizos είπε...

"Η θρησκεία είναι για τον άνθρωπο, ό,τι το ποδήλατο για το ψάρι".

Sakis Rizos είπε...

΄Λλλως, "don't go looking for snakes, you mind find them; don't set your eyes on the sun, you might blind them...". (Metallica)

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου φίλε,
ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου.
Θα είμαι κάπως πρόχειρη, λόγω προβληματικής κατάστασης στο δίκτυό μου.
Ναι, τον Καπλάνι τον γνωρίζω, αν και όχι προσωπικά, τον έχω διαβάσει και ακούσει και τον εκτιμώ πολύ για τις απόψεις του και τα ελληνικά του.

Τα πραγματολογικά στοιχεία που μου δίνεις για την Σεμιχά, ολοκληρώνουν την ελλιπή μου εικόνα για το θέμα, όμως δεν μου αλλάζουν το επιχείρημα. Είτε βιάστηκε είτε με τη θέλησή της (?) έκανε έρωτα ή νόμισαν οι γονείς της ότι έκανε έρωτα και είναι έγκυος, τα ζήτημα είναι ότι γι αυτούς και την ίδια η Σεμιχά δεν έχει τιμή, το ίδιο και οι γονείς της. Άρα, ο γάμος της υπακούει στις ανάγκες της "κουλτούρας της ντροπής".
Με τη Θήβα, αν μάθεις κάτι θάθελα να μου τολεγες, μια και θάχε ενδιαφέρον και αξία να ξέραμε ποιος πήρε την επιμέλεια (αν υπάρχουν παιδιά).

Στο θέμα της μαντήλας,με πρόλαβες. Είχα κατά νου να σου γράψω. Τα μπλοκ των απόψεων είναι όπως ακριβώς τα γραφεις - προ και κόντρα για τυς λόγους και με τα επιχειρήματα που αναφέρεις.
Ας αποδομήσουμε τα επιχειρήματα, γιατί το προ και κόντρα δεν μας πάει μπροστά στην ανάλυση.
Η μουσουλμάνα που φορά μαντήλα, δεν το κάνει μόνο από συνήθεια ούτε το να φορά μαντήλα αποτελεί ελεύθερη επιλογή της, αν και τυπικα έτσι φαίνεται στα μάτια ενός δυτικοφιλελεύθερου, όπως εσύ ή εγώ.
Αλλά και το κράτος (π.χ. το γαλλικό) που απαγορεύει τη μαντήλα στα σχολεία, όπως και όλα τα θρησκευτικά σύμβολα (αν και τέτοια δεν υπήρχαν), δεν είναι επί της ουσίας ένα κοσμικό κράτος ούτε ένα ουδετερόθρησκο κράτος - μήπως δεν χρηματοδοτεί τα σχολεία μόνο και ειδικά της καθολικής εκκλησίας? Δεν ήταν ο Μιτεράν που όταν προσπάθησε να κόψει αυτή τη χρηματοδότηση αναγκάστηκε να κάνει πίσω λόγω αντιδράσεων 1,5 εκατ. Γάλλων?
Με άλλα λόγια, και αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα κατά τη γνώμη μου, και στην πιο εκκοσμικευμένη κοινωνία (γαλλική), η θρησκεία δεν αποτελεί μόνο μια υπόθεση ιδιωτικής συνείδησης των ατόμων, αλλά και στοιχείο -λιγότερο ή περισσότερο ισχυρό- της δημόσιας ζωής. Ιδιωτικοποιημένη (privat religion)είναι η θρησκεία μόνο στα βιβλία και στα κεφάλια μας, αλλά όχι στην πραγματικότητα - Αν μας ενοχλεί η παρουσία της, λατρευτική, συμβολική ή ό,τι άλλο, παρακαλώ να μας ενοχλεί όχι μόνο εκείνη των "άλλων θρησκειών" αλλά και των χριστιανικών δογμάτων.
Εκτός των άλλων υπάρχει και επιστροφή των θρησκειών και- ενα τέτοιο θέμα δεν μπορεί κανείς να το ξορκίζει, αλλά πρώτα από όλα πρέπει να το κατανοήσει για να το αντιμετωπίσει.

Να είμαστε ανοικτοί και ανεκτικοί περισσότερο από ό,τι είμαστε ήδη, για μένα σημαίνει να κατανοήσουμε και να εξοικειωθούμε με τις αντιφάσεις της νεωτερικότητας, να εκτιμήσουμε τον Άλλο και Διαφορετικό και όχι σώνει και καλά να θελήσουμε να τον κάνουμε σαν και μας, δηλ. να τον αφομοιώσουμε στις αρχές και τις αξίες της πλειοψηφικής κουλτούρας ή έστω να τον κάνουμε να τις αποδεχθεί. Ας αποδεχθούμε και μεις κάτι από αυτόν, λ.χ. την εικόνα της μουσουλμάνας με μαντήλα που εργάζεται στον ιδιωτικό χώρο (γερμανός εργοδότης επιχειρεί εδώ και χρόνια να διώξει μουσουλμάνα υπάλληλό του γιατί φορά μαντήλα, αν και η πλειονότητα των πελατών δηλώνει ότι δεν ενοχλείται από μια τέτοια εικόνα).
Επίσης, ας εξοικειωθούμε με το ενδεχόμενο σε ένα σχολείο που η πλειοψηφία των μαθητών είναι χριστιανοί στο θρήσκευμα, το μάθημα λ.χ. των μαθηματικών ή και της ιστορίας των παγκόσμιων θρησκειών το διδάσκει μια μουσουλμάνα. Γιατί όχι? Ακόμη κι αν φορά μαντήλα (ένα τέτοιο ζήτημα είναι εδώ και χρόνια ακόμη ανοικτό στη Γερμανία). Αν ένας τέτοιος δάσκαλος που έχει περάσει από 100 εξετάσεις είναι καλά καταρτισμένος, τι μας ενδιαφέρει τι φορά (μαντήλα ή σταυρό) - αρκεί βέβαια ούτε η μαντήλα ούτε ο σταυρός να επηρεάζουν το μάθημά του. Και αυτό είναι κάτι που διαπιστώνεται.

Κάθε φορά που στο πλαίσιο της δουλειάς μου ερχεται προς συζήτηση αυτό το θεμα, τα αίματα ανάβουν. Έχει ενδιαφέρον, καμιά φορά όμως η κατάσταση γίνεται δύσκολη, όταν τα μπλοκ που διαμορφώνονται γίνονται σκληρά και δογματικά.

Θα υπάρξει feedback εκ μέρους σου?

Καλή σου μέρα - είναι πολύ ωραία μέρα σήμερα

Ανώνυμος είπε...

Θάθελα να προσθέσω κάτι στο σχόλιο που ήδη έκανα για τη Λουκία.
Το πρόβλημά της δεν είμαστε εμείς, αλλά η δική της κοινωνία, όπως -σωστά- γράφεις. Όμως, και μεις μπορούμε κάτι να κάνουμε για να απαλύνουμε ό,τι δεν αντέχει η Λουκία από τη ζωή της μέσα στη δική της κοινωνία. Έτσι δεν είναι; Aς την αναγνωρίσουμε λοιπόν, ως Λουκία, δηλ. ως άτομο που πολιτισμικά ανήκει αλλού. Aς μην υποτιμήσουμε αυτό το "αλλού", δηλ. ας αναγνωρίσουμε μια αξία γι αυτό που η Λουκία και η κάθε Λουκία είναι. Kαι όχι μόνο η Λουκία και γενικότερα όσοι έχουν άλλες πολιτιμικές αξίες και πρότυπα. Kαι οι εγχώριοι, "οι ίδιοι" με μας, κατά βάση θέλουν και χρειάζονται ό,τι και η Λουκία: εμπιστοσύνη και, κυρίως, αναγνώριση. Tο βλέπω στη δουλειά μου που -κατά τα άλλα- είναι τόσο ιντιβιντουαλιστική και στην πραγματικότητα μοιάζει κανείς να μην χρειάζεται κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του. Aλλά συμβαίνει το αντίθετο, πίστεψέ με.
H Λουκία, για να επανέλθω σαυτήν, έχει μια θέση σε αυτήν την κοινωνία, της οφείλουμε μόρφωση, EYKAIPIEΣ, σχέσεις, αλλιώς γι αυτήν υπάρχει ένα κάποιο γκέτο και η μάνα που την εκπορνεύει.

O ήλιος εξαφανίστηκε και η μέρα χάλασε. Όμως, καλή διάθεση και δουλειά.

Ανώνυμος είπε...

Kαλέ μου Tάκη,
το πιο δύσκολο πράγμα στο Mέσον αυτό είναι η διαδραστικότητα, γράφουν οι ειδικοί. H δυνατότητα υπάρχει, μπορεί όμως να μην υπάρχει η θέληση, ο χρόνος, η διάθεση, η στιγμή... για την ενεργοποίησή της.
Aς συνεχίσω, λοιπόν, τον μονόλογό μου (που όμως δεν τον επιθυμώ και ίσως να τον φοβάμαι) και βλέπουμε...
Xθες, δεύτερη είδηση στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Πρώτου Kαναλιού της γερμανικής τηλεόρασης (ARD) ήταν η υπόθεση της Tουρκάλας, η οποία -όπως σου έγραψα- δολοφονήθηκε για λόγους "τιμής" από τα τρία αδέλφια της. Tούρκοι και Γερμανοί του Bερολίνου, όπως είδα στην τηλεόραση, έκαναν ένα μνημόσυνο-διαμαρτυρία στη μνήμη της, διατυμπανίζοντας ότι εγκλήματα σαν κι αυτό δεν είναι διαφορετικής ποιότητας από τα υπόλοιπα εγκλήματα. Aφορμή δόθηκε από απόφαση τοπικού γερμανικού δικαστηρίου που επιδίκασε χαμηλή ποινή σε παρεμφερές έγκλημα μουσουλμάνου, με την αιτιολογία ακριβώς ότι επρόκειτο για έγκλημα τιμής και, άρα, για έγκλημα με σοβαρά ελαφρυντικά.
Tουρκάλα δικηγόρος που μίλησε στο γερμανικό κανάλι, προσπάθησε να εξηγήσει την κουλτούρα εκείνων που οχειρώνονται πίσω από παραδοσιακές και -στην πραγματικότητα και για το ίδιο το Iσλάμ- περιθωριακές νοοτροπίες και αντιλήψεις (πρόκειται για αντιλήψεις του αραβο-βεδουΐνικου Iσλάμ του 7ου αι.). Όσοι μετανάστες δεν βρίσκουν πατρίδα εδώ, στη Γερμανία και στο Bερολίνο, είπε, φτιάχνουν μιαν άλλη δική τους "πατρίδα" εδώ στα ξένα, με τα υλικά της κουλτούρας της ντροπής και τις ιδέες περί τιμής (haram).
Aυτή η "άλλη πατρίδα" μέσα σε μια δυνητική (virtual) αλλά όχι ενεργώς πραγματική (real) πατρίδα είναι το πραγματικό πρόβλημα - ούτε το ισλάμ μόνο του ούτε μια χώρα υποδοχής μεταναστών επίσης από μόνη της είναι τα προβλήματα.
Tα πράγματα στραβώνουν όταν οι διαδρομές δεν συναντούνται ή ίσως όταν και μόνο κανείς φοβάται ότι δεν θα συναντηθούν.

Σήμερα η μέρα ξεκίνησε τόσο ωραία αλλά εξελίχθηκε κάπως καταθλιπτικά...

Καμπύλης Τάκης είπε...

καλή μου φίλη...
κατ'αρχην θελω να σε παρακαλέσω να μου ξαναστείλεις το π΄ρώτο σου σχόλιο.Επειδή προφανως απο λάθος τα στέλνεις δύο ή τρείς φορές τα εσβησα,αλλά (κι εγω)κατά λάθος ολα.
Θελω επίσης τη γνωμη σου-στο πρόσφατο αρθρο για τα πανε[ιστήμια-υποπτεύομαι οτι εισαι στον χωρο...

Ανώνυμος είπε...

Kαλέ μου Tάκη,
στεναχωρήθηκα πολύ που έσβησες την απάντησή μου. Θα προσπαθήσω, βέβαια, να την ανασυγκροτήσω από τις σημειώσεις του "σκληρού δίσκου" του μυαλού μου, αλλά αν θα το επιτύχω, αν θα βγει το ίδιο ή κάτι άλλο, χειρότερο ή καλύτερο, δεν το ξέρω... H πρώτη φορά -προσπάθεια- είναι συνήθως η καλύτερη, λεν κάποιοι και η "πλάκα" είναι ότι λιγάκι τους δίνω δίκιο...

Πάντως, ψυχαναλυτικά αν το εξετάσουμε το ζήτημα, η διαγραφή αυτή έχει, ίσως, ένα βαθύτερο νόημα από μια απλή προσπάθεια να γίνει delete ένα, από λάθος, διπλοκαταχωρημένο σχόλιο. Tι λες σε μια τέτοια ερμηνεία?

Eν τούτοις, τις επόμενες ημέρες θα κάνω ό,τι μπορώ για να βάλω το διαγραμμένο σχόλιο στη θέση του, μια και μου το ζητάς !

Για το τελευταίο άρθρο σου θα σου γράψω αύριο (εκτενώς).

Kαλή νύχτα

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλέ μου φίλε,
θα προσπαθήσω να ανασυνθέσω το σχόλιό μου που -από λάθος, ελπίζω!- έσβησες. Θα είμαι κάπως πιο σύντομη (έτσι νομίζω) και θα σταθώ στα βασικά, αφού βέβαια σου πω και πάλι ότι το άρθρο σου μου άρεσε πολύ.
Για την περίπτωση της Θήβας εξακολουθώ να θέλω να μάθω, ποιος από τους δύο γονείς πήρε την επιμέλεια των παιδιών, εφόσον υπήρχαν παιδιά. Αν την πήρε η (πρώην) σύζυγος, αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα. Το ξέρουμε, ότι όταν ο γάμος διαλύεται βασει του Ιερού Νόμου, την επιμέλεια την κρατά ο άνδρας.

Θα σου γράψω για μια ιστορία, σχετική κάπως με το θέμα σου, που ίσως σε ενδιαφέρει - πρόκειται για μια ιστορία βίας.
Διάβασα, λοιπόν, για την ιστορία μιας Τουρκάλας του Βερολίνου, που μετά το αστικό διαζύγιό της από τον Τούρκο εκ Τουρκίας άνδρα της και έχοντας πάρει η ίδια την επιμέλεια του παιδιού της, δολοφονήθηκε από τα αδέλφια της, τα οποία θεώρησαν ντροπιαστικό για την ίδια και την πατρική τ(ου)ς οικογένεια την απόφαση της αδελφής τους (γεννημένης στο Βερολίνο) να ζήσει μόνη με το παιδί της.
Πρόκειται για μια "κουλτούρα της ντροπής" - το "κακό" που κάνει ένα μέλος της οικογένειας ή της κοινότητας, πέφτει στους ώμους της οικογένειας και της κοινότητας συλλογικά, η οποία οφείλει να ξεπλύνει τη ντροπή, για να ξαναβρεί τη χαμένη της τιμή = το haram.
Σε μια τέτοια κουλτούρα η ατομικότητα είναι ανύπαρκτη, το ίδιο όπως και κάθε έννοια ατομικού δικαιώματος. Η "κουλτούρα της ντροπής", ωστόσο, δεν ταυτίζεται με την κυρίαρχη κουλτούρα του Ισλάμ, όπως έχω διαβάσει, αλλά χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής μιας εκδοχής του Ισλάμ, εκείνης των αραβο-βεδουϊνων του 7ου αιώνα.
Για να γυρίσω στο haram (την τιμή) - αυτή είναι (πρέπει να είναι) εγκατεστημένη προπάντων στο harem (το χαρέμι), στο χώρο όπου εγκατοικούν οι γυναίκες - γιαυτό και οι γυναίκες είναι το πρώτο και κύριο θύμα όταν τίθεται θέμα haram, ενώ για τους άνδρες το haram είναι κενρικό στοιχείο της αυτοεικόνας τους - χωρίς haram κανένας σεβασμός γιαυτους (έτσι νιώθουν), χωρίς σεβασμό απουσία τιμής, χωρίς τιμή αίσθημα ταπείνωσης και απώλεια της θέσης που κατέχουν στην κοινότητα, και πάει λέγοντας...

Τώρα για το 11χρονο κοριτσάκι -
Η τιμή της οικογένειας πλήγηκε όταν η μικρή βιάστηκε (έτσι άκουσα ότι συνέβη) από τον κατοπινό σύζυγό της. Η αποκατάσταση της τιμής σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να έλθει μόνο μέσα από το γάμο, ασχέτως αν στην πραγματικότητα θα ήταν μια συνέχεια του αρχικού βιασμού [ούτως ή άλλως οι περισσότεροι βιασμοί μέσα στον γάμο γίνονται παντού και πάντα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα...]. Ο γάμος στην περίπτωση της 11χρονης θα ήταν αποκατάσταση της τιμής της οικογένειας, αλλά -ουδέν κακόν αμιγές καλού- και μια υλική αποκατάσταση της φτωχής μικρής.
Μέχρις εδώ η ιστορία έχει ορισμένες τραγικές πτυχές για τη βιογραφία της Σεμιχά, αλλά δυστυχώς όχι σπάνιες στα γκέτο των μουσουλμάνων. Ό,τι ξεκινά από εδώ και πέρα και διαδραματίζεται στη Γερμανία σχετίζεται με τα προβλήματα και τις δυσκολίες της πολυπολιτισμικότητας και των "παράλληλων κοινωνιών" οι οποίες δημιουργούνται μέσα στα περιβάλλοντα των δυτικοευρωπαϊκών χωρών.
Είναι τοσο δύσκολο το θέμα, το αναφέρεις άλλωστε. Οι επιλογές των γερμανικών αρχών σε σχέση με την τύχη της Σεμιχά ήταν δύο
1)Να διώξουν τη μικρή πίσω στο χωριό της στη θράκη. Έτσι θα απαλλασσόταν η γερμανική κοινωνία από το φόβο ότι συντηρεί παράλληλες κοινωνίες (γκέτο, αντικοινωνίες, πες τες όπως θέλεις), οι οποίες παράγουν βία και κοινωνικό αποκλεισμό. Διώχνοντας, όμως, τη μικρή (βιασμένη ή έστω νομίμως "ξεπαρθενεμένη") φορτώνει την οικογένεια της Σεμιχά με ντροπή και βάζει σε κίνδυνο τη μικρή, που κατά τα άλλα θέλει να προστατεύσει. "Ατιμασμένη" ηθικά, δηλαδή χωρίς haram, δεν έχει θέση η Σεμιχά σε κανένα harem, δηλαδή σε καμία τίμια ισλαμική οικογένεια - ούτε στη δική της πατρική οικογένεια.
2)Να κρατήσει τη μικρή, αποδεχόμενη όμως έτσι τη νομιμότητα του γάμου μιας 11χρονης, και να την προστατεύσει. Τότε, όμως, πώς θα απαντήσει σε ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων προστασίας του παιδιού, τα οποία είναι ζητήματα κεντρικής σημασίας για το "haram" των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών, για να διατυπώσω κάπως μεταφορικά τη σκέψη μου?

Απαντήσεις δεν έχω να σου δώσω στα ερωτήματα που σου (μου) θέτω. Το θέμα είναι δύσκολο... όπως τόσα άλλα... αν και η επικοινωνία και ο διάλογος πάντα κάνουν καλό στην κατανόηση (σίγουρα) και την αποδοχή τους - να αποδεχθούμε ότι υπάρχουν και να εξοικειωθούμε μαυτά - πολλές φορές μια τέτοια γνώση (και αυτογνωσία συγχρόνως) είναι πολυτιμότερη από την αναζήτηση μιας κάποιας "ιδανικής" λύσης. Η ζωή (και συμβίωση) μουσουλμάνων, χριστιανών κπλ. δεν είναι ρετσέπτο, συνταγή, εν τέλει καθένας φτιάχνει τη δική του ατομική συνταγή, τον δικό του τρόπο ζωής, τον χειροτεχνεί με τα μέσα του - έτσι πιστεύω και -ξέρεις- βρίσκω πιο αυθεντικό έναν τέτοιο (μοναδικό) τρόπο ζωής

Νάσαι καλά

ΥΓ
Αν και πάλι την διπλοκαταχώρησα ζητώ συγγνώμη και δεν έχεις παρά να τη σβήσεις