Παρασκευή, Φεβρουαρίου 25, 2005

Η λέξη της εβδομάδας : Μεταρρύθμιση

Η λέξη της εβδομάδας: Μεταρρύθμιση. Η πρώτη προσπάθεια στη μεταπολίτευση έγινε από ομάδα με επικεφαλής τον Δ. Τσάτσο. Σ' αυτή μετείχαν σημαντικοί επιστήμονες, θεωρητικοί αλλά και ακτιβιστές: Π. Κανελλάκης, Ν. Μουζέλης, Σ.
Καράγιωργας, Ν. Πουλατζάς. Το τελικό σχέδιο-πρόταση ουδέποτε εφαρμόσθηκε...

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρον άρθρο και αδιαμφισβήτητα αληθινό.Κλίκες υπάρχουν, χονδροειδείς παρανομίες γίνονται, δυστυχώς το μεγαλύτερο τμήμα των πανεπιστημιακών δεν δείχνει πρόθεση να καταγγείλει(λόγω βολέματος, φόβου, άρνησης της πραγματικότητας κτλ)

Κάποια στιγμή όμως δεν πρέπει "να βγούνε στη σέντρα" αυτές οι καταστάσεις?Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα.Γιατί τα μέσα ενημέρωσης, αφού γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, δεν καταγγέλουν επώνυμα
και μένουν στα "γνωστός επίκουρος καθηγητής"...

Καμπύλης Τάκης είπε...

Ναι ,το ξέρω δεν ειν αι η πρωτη φορά που νοιωθουμε οτι πρέπει να πούμε τα πραγματα με ονοματεπώνυμο.Ομως οι καλές συντεχνίες ειναι αυτες που αντέχουν στο χρόνο και αντεχουν επειδή τα μέλη τους εξαρτωνται αλλος λιγότερο ή αλλος περισσότερο μεταξυ τους.Ή επειδή οι περισσότεροι, οι "μικροί" καταλαβαίνουν οτι η ενταξη στη συντεχνία ειναι γι αυτούς μονόδρομος.Ετσι ειναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξουν επώνυμες καταγγελίες.Ανωνυμες βεβαίως υπάρχουν αλλά πως τις υιοθετεί κανείς;Και πως πηγαίνεις στον καταγγελόμενο επικαλούμενος μια ανωνυμη καταγγελία;Ειθισται στη δημοσιογραφία ,οταν το ρεπορτάζ "δεν βγαίνει" να εκβιάζεις τον καταγγελόμενο γραφοντας το ονομά του με αφορμη την απάντηση του στην ανωνυμη καταγγελία.
Παράδειγμα:"Αρνηθηκε οτι διόρισε στενή του φιλη ο καθηγητης Τ.Καμπύλης διαψεύδοντας σεχετικές -πλήν ομως ανωνυμες καταγγελίες.Η κ.Ελένη Ταδοπούλου ειναι -λέει στα ΝΕΑ"- μια αξιόλογη νεα επιστημων η οποία κριθηκε απο επιτροπή και στην οποία ουδείς εξεφρασε την παρταμικρή αντιρρηση για το επιστημονικό της εργο".
Δεν συμφωνώ (χωρις να θέλω να ειμαι απόλυτος) με τετοιες πρακτικές.Γι αυτο προτίμησα να δείξω οτι το μονοπώλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποδεδειγμένα πλέον συμφέρει μονο την συντεχνία...Αλλά κι εγω μέσα μου λυσσάω που δεν μπορω να δημοσιοποιήσω ονόματα και καταστάσεις

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου καλέ,
αν ήταν να έβαζα εγώ έναν (μη δημοσιογραφικό) τίτλο στο άρθρο σου θα έγραφα: "AEI-κλειστός οργανισμός, αυτοαναπαράγεται, δεν ανανεώνεται, καταβυθίζεται".

Συμφωνώ πολύ με όσα έγραψες, αν και περιγράφουν μέρος της πραγματικότητας όσον αφορά τις διαδικασίες κρίσης και αξιολόγησης στα ελληνικά AEI. H βιωμένη πραγματικότητα είναι όμως πολύ πιο κυνική και σκληρή, από τον κομψό (να

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου καλέ,
αν ήταν να έβαζα εγώ έναν (μη δημοσιογραφικό) τίτλο στο άρθρο σου θα έγραφα: "AEI-κλειστός οργανισμός, αυτοαναπαράγεται, δεν ανανεώνεται, καταβυθίζεται".

Συμφωνώ πολύ με όσα έγραψες, αν και περιγράφουν μέρος της πραγματικότητας όσον αφορά τις διαδικασίες κρίσης και αξιολόγησης στα ελληνικά AEI. H βιωμένη πραγματικότητα είναι όμως πολύ πιο κυνική και σκληρή, από τον κομψό (ναι κομψό!) τρόπο που εσύ την περιγράφεις.

Eνδιαφέρουσα η επιστολή-κείμενο του επίκουρου καθηγητή που διακινείται μέσω ιντερνετ. Θα σου ήταν εύκολο να με παρέπεμπες στη σχετική ιστοσελίδα για να τη διαβάσω ολόκληρη;

Για το ALBA είναι όπως τα γράφεις: μας παίρνει τους καλύτερους φοιτητές - μόνο που εγώ προσωπικά δεν λυπάμαι γιαυτό, αλλά προτρέπω όσους μπορώ να κάνουν την επιλογή ALBA, εφόσον έχουν τα χρήματα και τις ικανότητες να ανταπεξέλθουν στο βαρύ και απαιτητικό του πρόγραμμα.

O Tσούκας, στον οποίο αναφέρθηκες, είναι πολύ σημαντικός επιστήμονας - έχω διαβάσει δύο κείμενά του όπου αναλύεται η υπόθεση Brend Spar - φαντάζομαι ξέρεις, ήταν η σύγκρουσης Shell-Greenpeace για την πλατφόρμα πετρελαίου Brend Spar στις Bρετανικές ακτές. Kαταπληκτική υπόθεση και καταπληκτική ανάλυση από τον Tσούκα, ο οποίος ασχολείται με θέματα -μεταξύ άλλων- διαχείρισης διακινδυνεύσεων και το ρόλο των MKO.

Aς επανέλθω στα AEI και ας σου πω, λοιπόν, κάτι παραπάνω για τις διαδικασίες κρίσης των μελών ΔEΠ:

H γυμνή αλήθεια είναι ότι τέτοιες διαδικασίες απλώς δεν υπάρχουν. Tόσο το εκλεκτορικό σώμα που θα κρίνει τελικώς όσο και η 3μελής εισηγητική επιτροπή που προηγουμένως καλείται να συντάξει έκθεση για το έργο των υποψηφίων για μια θέση ΔEΠ και, επίσης, να προτείνει έναν από αυτούς για τη θέση αυτή, μικρή ή και καθόλου εξοικείωση έχουν με το έργο των υποψηφίων. Kαι να ήθελαν, δεν θα μπορούσαν οι εκλέκτορες να αποκτήσουν σαφή εικόνα για το έργο αυτό, μια και ο νόμος θέτει αποκλειστική προθεσμία 40 ημερών, εντός των οποίων πρέπει να έχει κατατεθεί η εισηγητική έκθεση. O χρόνος είναι ασφυκτικός, αν σκεφτείς ότι οι υποψήφιοι μπορεί να είναι πολλοί και με μεγάλο έργο, γραμμένο σε διάφορες γλώσσες κλπ. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, μια εισηγητική έκθεση και μια διαδικασία κρίσης θα είναι πρόχειρη και επιφανειακή. Στη χειρότερη και πιο συνηθισμένη περίπτωση μια τέτοια διαδικασία διαξάγεται μόνο τυπικά σύμφωνα με το νόμο, αλλά επί της ουσίας είναι 100% στημένη. Ένα παράδειγμα: από τον κυρίως υποψήφιο που προκρίνει η κυρίαρχη ομάδα μέσα στο Tμήμα και για τον οποίο τις περισσότερες φορές με φωτογραφικό τρόπο έχει γίνει η προκήρυξη της θέσης, ζητείται -άτυπα βέβαια- να συντάξει ο ίδιος την εισηγητική έκθεση για τον εαυτό του!!! Για τους συνυποψηφίους του γίνεται ένα πασάλειμα (αυτοί συνήθως συκοφαντούνται επιστημονικά ή θεωρούνται εκτός του γνωστικού αντικειμένου της προκήρυξης και έτσι βγαίνουν μετ' επαίνων εκτός διαδικασίας κλπ).
Ωραίος κόσμος πανεπιστημιακός!

Θα αναρωτηθείς, μα καλά είναι τόσο επιπόλαιοι οι πανεπιστημιακοί; Πολλοί ναι, άλλοι βέβαια όχι. Aλλά επειδή το σύστημα είναι τόσο κλειστό και οι ομάδες που κυριαρχούν στα Tμήματα τόσο ολοκληρωτικές, και εκείνοι οι ΔEΠITEΣ που θέλουν να συμπεριφερθούν με έναν διαφορετικό και αξιοκρατικό τρόπο, αργά ή γρήγορα, υποκύπτουν στις πιέσεις της ομάδας. Kαι αυτό για δύο ορθολογικούς λόγους:
Πρώτον, η διαφοροποίηση και σοβαρότητα ορισμένων μελών ΔEΠ μέσα σε ένα Tμήμα, οι οποίοι θα θελήσουν να εφαρμόσουν το νόμο και να κρίνουν με επιστημονικά και μόνο κριτήρια το έργο των υποψηφίων για μια θέση ΔEΠ, δεν πρόκειται να μεταβάλλει την προκαθορισμένη έκβαση μιας διαδικασίας. Άρα, προς τι ο κόπος, η επένδυση χρόνου, οι συγκρούσεις αν όλα αυτά γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι όχι απλώς αναποτελεσματικά αλλά εις μάτην;
Δεύτερον, προσερχόμενος σε μια διαδικασία εκλογής, με την ιδιότητα του κριτή, με μόνη την προσωπική σου κρίση -σωστή ή λάθος δεν έχει τόση σημασία- και χωρίς να έχεις πάρει και υιοθετήσει τη γραμμή της κυρίαρχης ομάδας, ριψοκινδυνεύεις τη δική σου εξέλιξη. Όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, η ομάδα που δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί ποτέ τέτοιου είδους "ατοπήματα" θα σου τη φέρει κανονικά, δηλ. θα σε συκοφαντίσει με όλα τα μέσα και θα σε απορρίψει ως επιστημονικά απαράδεκτο.

Tα Tμήματα είναι κλειστές ομάδες που μοιάζουν άνετες και δημοκρατικές, αλλά είναι αυστηρά ιεραρχημένες, που αναπαράγονται αυτοαναφορικά: δηλ. από τα "υλικά" που τα συναποτελούν. Tα "υλικά" αυτά είναι οι υπάρχοντες συσχετισμοί δυνάμεων, οι σχέσεις εξάρτησης που υπάρχουν, οι "δουλείες" και εξυπηρετήσεις που έχουν δημιουργηθεί, οι προσωπικές αντιθέσεις αλλά και φιλίες που έχουν προκύψει, οι ιδεολογικο-πολιτικές ταυτότητες που έχουν προκύψει.
Aπό αυτά τα "υλικά" είναι φτιαγμένα τα Tμήματα, άρα και τα AEI συνολικά, από αυτά τα υλικά Tμήματα και AEI αναπαράγονται, ενώ οποιοδήποτε "ξένο" στα υλικά αυτά στοιχείο που συνήθως από σπόντα μπαίνει μέσα στα Πανεπιστήμια, η αυτοαναπαραγωγική ικανότητα των τελευταίων είναι τέτοια, που όσο "ξένο" κι αν είναι ένα τέτοιο στοιχείο εν τέλει με μαθηματική ακρίβεια θα προσαρμοστεί στον κυρίαρχο οργανισμό. Bέβαια υπάρχουν διαβαθμίσης προσαρμογής - αλλά χωρίς μια κάποια στοιχειώδη προσαρμογή, χωρίς συνειδητή σιωπή κάποιες φορές και συνταύτιση κάποιες άλλες με τη θέληση της ομάδας, μπαίνεις στο περιθώριο - τελειώνεις και σε τελειώνουν κυριολεκτικά (δεν δραματοποιώ και κυριολεκτώ).

Tι μπορεί να γίνει;

Γιαυτό θα σου γράψω άλλη φορά, εφόσον βέβαια σε ενδιαφέρουν τα όσο ήδη σου έγραψα. Tώρα, θα σταθώ μόνο στην πρότασή σου περί εξωτερικών (2 τουλάχιστον κριτών) σε κάθε διαδικασία εκλογής. H πρόταση είναι καλή, αλλά το πράγμα δεν μαζεύεται μόνο έτσι. Kαι ξέρεις βασικά γιατί; Γιατί είμαστε μια πολύ μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Oι εξωτερικοί κριτές που θα οριστούν από το Tμήμα σίγουρα θα είναι της ίδια νοοτροπίας και αντίληψης με τους εσωτερικούς - αλλιώς δεν θα τους επέλεξαν. Aλλά και αλλιώς να βλέπουν τα πράγματα, η εμπειρία έχει δείξει ότι οι εξωτερικοί κριτές σχεδόν ποτέ δεν διαφοροποιούνται σοβαρά από τη γνώμη του Tμήματος σε διαδικασία του οποίου έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν. O καθένας θέλει την ησυχία του και, μάλιστα, θεωρείται politically corect κατά ένα τρόπο, ένας εξωτερικός κριτής να κρατά την όποια διαφωνία του με τους εσωτερικούς κριτές για τον εαυτό του και να συντάσσεται με τη γνώμη τους και την επιθυμία του Tμήματος.

Δεν είναι τόσο ευχάριστα όσα σου έγραψα, αλλά πίστεψέ με είναι αληθινά.

Περιμένω απάντησή σου και θα επανέλθω.

Kαλή σου μέρα


Tο Blog δείχνει να μην εσωσε το σχόλιο και γι' αυτό το ξαναστέλνω. Sorry, αν πρέπει να το σβήσεις εφόσον διπλογράφτηκε

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σας. O αποστολέας του email χρησιμοποιεί ήπιες εκφράσεις για την περιγραφή της κατάστασης.
Βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα και ίσως ενδιαφέρουν και εσάς τα στοιχεία που παρουσιάζει στο διαδικτυο ενας άλλος Πανεπιστημιακός στην παρακάτω διευθυνση
ftp://150.140.186.73/thrambo/programmaSpoudwn/index.htm

dgalanis είπε...

ενδιαφέρον άρθρο

θοδωρής είπε...

Συμφωνώ με το πνεύμα των όσων δημοσίευσες το Σάββατο στα ΝΕΑ. Στο διάστημα που μπαινόβγαινα στο Πανεπιστήμιο, άκουγα μέλη ΔΕΠ να αλληλοκατηγορούνται για στημένες κρίσεις, να αγγαρεύουν τους "νέους" και τα υπό κρίση μέλη ΔΕΠ. Την κατάλληλη εποχή "φύτευαν" τους δικούς τους, γυναίκες και ανήψια, και παρόμοιας απόχρωσης κολλητούς.

Όλα αυτά είναι γνωστά σε όσους άφησαν έστω και τη σκόνη των παπουτσιών τους στους διαδρόμους των γραφείων των ελληνικών ΑΕΙ.

Οι εξαιρέσεις ανήκουν στην άλλη πλευρά. Βρέθηκα στο πλάι καθηγητών που έρχονταν με το τζινάκι τους στην Πρυτανεία, που δούλευαν νυχθημερόν για το καλό του ιδρύματος και που δεν βόλεψαν κανέναν, παρά τις αφόρητες πιέσεις. Μην με ρωτάς για τα "στομάχια" των συγκεκριμένων. Οι άνθρωποι είχαν φρικάρει με το κατεστημένο το οποίο βρέθηκαν και όσα αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψει για χάριν της αξιοκρατείας.

Κρίνω πολύ θετικό ότι σε κάθε άρθρο σου παραθέτεις σχετική βιβλιογραφία.

Θοδωρής Γούτας
www.goutas.gr

System Intruder είπε...

Η μαγική λέξη της αξιολόγησης... Συμφωνώ με όσα είπες, όμως κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει μαγική συνταγή για τη λύση. Είναι τουλάχιστον λυπηρό που η αξιολόγηση πολεμάτε τόσο πολύ από τους Πανεπιστημιακούς όμως πολύ φοβάμαι πως ο βαθμός που θα διορθωθεί η σημερινή κατάσταση εξαρτάται πολύ και από το είδος της αξιολόγησης. Θέλω να πιστεύω όμως πως η όποια αξιολόγηση τελικά είναι προτιμότερη από τη σημερινή κατάσταση...

Ανώνυμος είπε...

Η ρίζα πολλών από τα προβλήματα που αναφέρονται είναι η έλλειψη αυτοσυνειδησίας και επαγγελματικής συνείδησης από κάποιους πανεπιστημιακούς - κατάσταση που συχνά επιδεινώνεται από παρεμβάσεις της κεντρικής εξουσίας. Τέτοιες καταστάσεις όμως δεν διορθώνονται με εξωτερικούς κριτές (εξάλλου, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σε χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Βρετανία - και όπως ειπώθηκε είθισται οι εξωτερικοί κριτές να είναι διαλλακτικοί σε σχέση με τις προτιμήσεις των τμημάτων), ούτε με αλλαγή των θεσμικών πλαισίων, ούτε είναι θέμα χρόνου (π.χ., περισσοτέρων από 40 ημέρες) η αξιολόγηση του έργου των υποψηφίων.

Το ζητούμενο είναι η ανάδειξη των προβλημάτων στην πανεπιστημιακή λειτουργία που τέτοιες συμπεριφορές συχνά επιφέρουν. Πώς μπορεί να γίνει η ανάδειξη; Μέσα από την αξιολόγηση των τμημάτων (όχι απαραίτητα των μελών ΔΕΠ ατομικά, αλλά των τμημάτων) - η διεθνής εμπειρία είναι πλούσια. Από τη στιγμή που η αξιολόγηση δημιουργεί ένα κίνητρο για επιβράβευση των υγιών πανεπιστημιακών δυνάμεων αυτές μπορούν να αναπτύξουν μια δυναμική αυτοελέγχου του χώρου όπου τέτοιες συμπεριφορές θα απομονώνονται.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ φίλε,

Νιώθω ότι η κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια σήμερα είναι περισσότερο επικίνδυνη από ότι μπορούμε ίσως να διαισθανθούμε. Δεν είναι απλώς άλλο ένα σύμπτωμα μιας βαθύτερης κοινωνικής αιτίας. Αποτελεί ένα μηχανισμό που μέσα από μια διαδικασία ανάδρασης δημιουργεί αιτίες. Απαξιώνοντας την γνώση, την έρευνα, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, προετοιμάζει την χειρότερη κοινωνία του αύριο.
Η κατάσταση στα πανεπιστήμια, και όχι μόνο, δεν επιδέχεται θεραπείας. Κανένα μέτρο, καμία νομοθετική αλλαγή, κανένας ισχυρός άρχων με τις καλύτερες προθέσεις δεν πρόκειται να επαναφέρει το «ζομπι» στην ζωή. Όσο πιο γρήγορα το θάψουμε τόσο το καλύτερο.
Λύση;
Να σταματήσουμε πια να ζούμε στο ιδιότυπο κομουνιστικό καθεστώς ελληνο-χριστιανικής επινόησης που ζούμε.

Ιδιωτικά πανεπιστήμια ΤΩΡΑ.

Ανώνυμος είπε...

Καμπύλης Τάκης said: "Αλλά κι εγω μέσα μου λυσσάω που δεν μπορω να δημοσιοποιήσω ονόματα και καταστάσεις..."
Συμφωνώ απόλυτα σε σχέση με τη λύσσα!!!!

Δεν έχω καταλαβει για ποιον λογω δεν μπορουμε να δημοσιοποιήσουμε στοιχεία, μια που το internet θεωρείται "ελεύθερο" μέσο?

Πως γίνεται οι ανώνυμοι να είναι σχεδόν ΠΑΝΤΑ επώνυμοι, ενώ οιεπώνυμοι είναι ΠΑΝΤΑ οι γνωστοί άγνωστοι?

Πάντως,
ί) επειδή η διαφθορά στον συγκεκριμένο χώρο έχει φτάσει σε ακραίο σημείο

ιι) επειδή παίρνουν θέσεις μελών ΔΕΠ υποψήφιοι που έχουν ελάχιστα προσόντα σε σχέση με άλλους

ιιι) επειδή προεπιλέγονται τα γνωστικά αντικείμενα των θέσεων για να ταιριάζουν με το διδακτορικό και τις δημοσιεύσεις των ατόμων που θέλουνε

νομίζω πως αξίζει να δημοσιοποιήσουμε ονόματα!!!

Φτάνει πια!!

Κάτι τελευταίο: Ένα απλό search να κάνει κανείς σε θέση που προκυρύσεται (το γνωστικό αντικείμενο θα είναι είτε εξειδικευμένο, π.χ. "Αλγεβρες ΒOOLE με εφαρμογές στις επιστήμες της πληροφορίας και του τουρισμού", διότι ο φίλος υποψήφιος ΔΕΝ μπορεί αλλιώς να στηρίζει την εκλογή του, είτε πιο γενικό).

Στην περίπτωση του πιο γενικού θέματος αρκει
i)Να βρούμε το άτομο που τελικά θα πάρει τη θέση
ii) Ενα απλό search se δημοσιεύσεις του, βρίσκουμε τους συνεργάτες του καθηγητές.
iii)Κάνουμε το ίδιο search για τους συνεργάτες του και προς μεγάλη έκπληξή μας παρατηρούμε κάποια σχέση των συνεργατων του με άτομα απο το "Ιδρυμα" που πηρε τη θέση.

Ενα τελείως διαφορετικο search, μας
δινει απαντησεις σε σχέσεις άλλου τύπου:

Σχέσεις οικογενειακές!!!! (το αφήνω να πειραματιστείται)

Συνεπως ποιος ειναι ο ανωνυμος στο internet?

Ναστε καλά.
Τα λέμε σύντομα.