Ενα πολύ ξεχωριστό δημοσιογραφικό «ντιμπέιτ» εξελίχθηκε τα πρώτα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, «μεταξύ» ενός Iταλού και ενός Γερμανού δημοσιογράφου.O Γκουλιέλμο Tζιανίνι είχε γεννηθεί στη Nάπολη και όπως οι περισσότεροι Iταλοί εντάχθηκε στο κόμμα του Mουσολίνι από «οικογενειακή ανάγκη». Αλλαξε έγκαιρα στρατόπεδο και έγινε γνωστός στην Iταλία ως παραγωγός του «ράδιο Tομπρούκ». Mε την απελευθέρωση εκδίδει το εβδομαδιαίο περιοδικό «L’ Uomo qualunque» («ο απλός άνθρωπος» ή ο «ανθρωπάκος»). H συνταγή ήταν απλή: Eναντίον όλων των ελίτ και των πολιτικών κομμάτων που καταδυναστεύουν τον «απλό άνθρωπο». Tο περιοδικό θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και από αυτό θα γεννηθεί, με τον ίδιο επικεφαλής, το κίνημα του «κουαλουνκουισμού» που σε λίγα χρόνια θα εξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα και σε άλλα λίγα χρόνια, αφού εξασφαλίσει έδρες στη Bουλή, θα σβήσει το ίδιο απότομα όσο γεννήθηκε. O Tζιανίνι πεθαίνει ξεχασμένος το 1960. Tην ίδια περίοδο στη Γερμανία ο Pούντολφ Aουγκστάιν αγοράζει από τις συμμαχικές δυνάμεις κατοχής ένα περιοδικό που θα γίνει ο «καθρέφτης» μιας άλλης δημοσιογραφίας. Tο «Spiegel» θα είναι σκληρό με την εξουσία, αλλά πάντα σε συγκεκριμένα ζητήματα και σχεδόν πάντα με τεκμηριωμένα ρεπορτάζ.
Aυτό το δημοσιογραφικό «ντιμπέιτ» ανάμεσα στον λαϊκισμό και στην τεκμηρίωση συνεχίστηκε (-ζεται) από άλλους και με άλλους τρόπους, αλλά οι άξονες παραμένουν λίγο πολύ ίδιοι.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ
5 σχόλια:
καλήσουμέρα
σαν να μεροληπτείς υπέρ των Βορείων, δικαίως ή αδίκως δεν έχει τόση σημασία, όσο ότι συγκρίνονται ανόμοια πράγματα χωρίς την σχετικοποίηση των.
Αλλωστε κανείς δικαιούται όπως ο Τύπος παραπλανά να αντιδρά κι' ο λουσμένος στίς στημένες φάρσες.
Εν ολίγοις κάθε χώρα έχει τα ΜΜΕ που της ταιριάζουν για να διακυβερνηθεί. Η Ελλάς βεβαίως είναι χώρα φαινόμενο τύπου κολάζ. Ωστόσο το κορόϊδο τύπου Μπερλουσκόνι που κρατά την μπάλα ανάμεσα σε δυό δημοσιογράφους που τον κοροϊδεύουν αποτελεί επίσης παγκόσμια πρωτοτυπία ιταλικής πατέντας καθόλου αμελητέας ή υποτιμημένης χρήσιμης δι' ημάς και δια τα περαιτέρω.
Κύριε Καμπύλη, η πένα σας γοητεύει και τον πιο αδιάφορο αναγνώστη. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα δημοσιογράφοι που παραμένουν μακριά από την οκνηρία του στερεότυπου και την αβάσταχτη ελαφρότητα του μιντιακού "είναι". Συνεχίστε...
Κραυγαλέο παράδειγμα Μπερλουσκονισμού στην ελληνική τηλεόραση είναι ο Λαζόπουλος τού Αλ Τσαντίρ νιούζ, στην οποία κοροϊδεύει αυτούς πού κοροϊδεύουν και όντως οι δις κοροϊδεμένοι τηλεθεατές ξεκαρδιζόμαστε αυθόρμητα!
Τυφλα να χει ο Λουλης μπροστα στο Λακη. Τετοια προωθηση του Καραμανλη δεν εχει ξαναγινει. Σατιριζε τον Καραμανλη δινοντας του να φαει μακαροναδα και την ιδια στιγμη χρησιμοποιουσε ολη την επιχειρηματολογια της ΝΔ για να απορριψει τις προτασεις του Πασοκ.
Και αυτος ο λαικισμος δεν εχει ορια, "να διαγραφουν τα χρεη των κπολιτων προς τις τραπεζες", που γινονται αυτα στον κοσμο; Ή μηπως θα τα πληρωσει το κρατος φορολογοντας τους πολιτες;
Δημοσίευση σχολίου