O πρώτος έρωτας του Καραγάτση ήταν η «κυρία Νίτσα». Μ’ αυτήν πήρε τον Α΄ έπαινο στον πρώτο πανελλαδικό λογοτεχνικό διαγωνισμό της «Εστίας» το 1928 (1929). Εγραψε για τη δασκάλα του στο δημοτικό: «Τα άμαθα χέρια μας γλιστρούσαν αδέξια στο ριγωμένο χαρτί. Η καρδιά μας χτυπούσε μήπως δεν κάνουμε τα γράμματα καλά. Τόσα κεφαλάκια, σκυμμένα με άφατη προσοχή, τραβούσαν γραμμές στο ανοιχτό μπλε τετράδιο. Ενας ελαφρός μονάχα κρότος τριβής ακουγόταν στο άσπρο δωμάτιο. Η κυρία Νίτσα πάνω στην έδρα φάνταζε πιο άσπρη παρά ποτέ κάτω από τον όγκο των καστανών μαλλιών της».Εικόνα οικεία και κοινή σχεδόν σε όλες τις γενιές των μαθητών. Αλλά και απατηλή: Ακόμη και το μαθητικό τετράδιο δεν ήταν πάντα το ίδιο, ούτε ήταν πάντα μπλε. Σαν να προσαρμοζόταν κάθε φορά στο κλίμα της Εκπαίδευσης, στις μεγάλες της διαμάχες, στα όνειρα της δημιουργίας ενός έθνους, ή στο πώς οριζόταν κάθε φορά το «εθνικό».
Ολόκληρο το άρθρο εδώ
1 σχόλιο:
Παλιά, που δεν υπήρχε το μπλε τετράδιο με το πλαστικό εξώφυλλο, τα μαθητικά τετράδιο τα "ντύνανε" οι μαθητές με μπλε χαρτί, όπως γράφεις. Εδώ χρησιμοποιείται και το ρήμα "καπλαντίζω", αντί του "ντύνω" - έτσι συμπληρωματικά σου το γράφω στο εξαιρετικό αυτό κείμενό σου.
Δημοσίευση σχολίου