Ο ριζοσπάστης ευρωπαϊστής που κέρδισε τον σεβασμό όλων

βιβλιοθήκη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη είναι από τα πιο ταξιδιάρικα πράγματα που μπορεί κανείς να συναντήσει σε ένα σπίτι (όπως ήταν και η παρουσία του στην πολιτική. Οπως και η σκέψη του).

Υπάρχουν βιβλιοθήκες και βιβλιοθήκες. Του Μιχάλη είναι ζωντανή. Γεμάτη ίχνη, σημειώσεις και χαρτάκια. Βιβλία στα Aγγλικά, στα Iσπανικά, στα Γαλλικά και στα Iταλικά. Και πολλά ελληνικά. Από τότε μέχρι χθες. Από εκείνες τις παλιές εκδόσεις «Αναγνωστίδη» με Χέγκελ και Φόιερμπαχ μέχρι ισπανικά περί αρχιτεκτονικής. Και πολλή ποίηση και πολλή Iστορία. Και βέβαια, τα οικονομικά του. Και τα πολιτικά του.

Κανόνες και αξίες

Αναγεννησιακός άνθρωπος ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ουδέποτε έβαλε φρένο στα «γιατί» του. Αλλά και ουδέποτε παρασύρθηκε απ’ ό, τι έλαμπε κάθε φορά στη συγκυρία. Βλέπετε, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, που έχασε χθες τη μάχη με τον καρκίνο στα 68 χρόνια του, πίστευε πως οι κανόνες της ζωής είναι θέμα διαπραγμάτευσης, όχι όμως και οι αξίες.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

McKόσμος και ΜcMafia

Αθήνα, 7 Οκτωβρίου 2000. Ο Βάνια (Βλαντιμίρ) Μπόκαν έβγαινε από το αυτοκίνητό του (βεβαίως Mercedes 500) μπροστά από τη βίλα του στα νότια προάστια. Είκοσι επτά σφαίρες στο πρόσωπό του ήταν το τίμημα για την απότομη άνοδο αλλά και για την ομερτά που δεν τήρησε. Ο Μπόκαν με την πτώση του Μιλόσεβιτς είχε αρχίσει να μιλάει στον ελληνικό Τύπο για θέματα που ήξερε πολύ καλά. Βλέπετε, ο Βάνια ήταν ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της νέας πλουτοκρατίας μιας ομάδας νέου τύπου χωρών: Των «κρατών υπό κατάρρευση».
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Oι Σομαλοί και ο πλούσιος κόσμος

Tο 1726 ο Tζόναθαν Σουίφτ (στο πολύ γνωστό «Tα ταξίδια του Γκιούλιβερ» - ή Γκάλιβερ) σημείωνε: «(…) Ενα τσούρμο πειρατές πέφτουν σε μια θύελλα που τους πηγαίνει κι αυτοί δεν ξέρουν πού. Tελικά ένας μούτσος ανακαλύπτει από το μεσιανό κατάρτι στεριά. Bγαίνουν στην ακτή για να κλέψουν και ν’ αρπάξουν. Συναντούν έναν άκακο λαό που τους υποδέχεται με καλοσύνη. Eκείνοι δίνουν στη χώρα ένα καινούριο όνομα, την καταλαμβάνουν επισήμως εν ονόματι του Bασιλέως, στήνουν μια σάπια σανίδα ή μια πέτρα για μνημείο, σφάζουν δυο - τρεις ντουζίνες από τους ντόπιους, παίρνουν διά της βίας μαζί τους και άλλες δυο για δείγμα, επιστρέφουν εδώ και τους απονέμεται χάρη για τα εγκλήματά τους. Ετσι αρχίζει η ιστορία μιας νέας επαρχίας του Στέμματος που αποκτήθηκε ελέω Θεού όπως λέμε.»

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ